“ရွင္….ျပန္မလာေသးဘူးလား။ ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႕ အခ်ိန္ေစ့မယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ျပန္လာရင္ ကၽြန္မကုိ ဖုန္းေခၚလုိက္။”
ပုံရိပ္၏ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ ခဏယူသြားသူ ကအခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္လာ။ သူေရာက္ မလာမခ်င္း ယခုကေလး ဘ၀မွာပင္ ဆက္၍ ေနရဦးမည္။ ဆက္ေနေနစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေကာင္ေလး၏ ေမြးေန႕ပြဲ လုပ္လုိက္ေသးသည္။ ေကာင္ေလး အလြန္ၾကဳိက္ေသာ game ထဲမွ အရုပ္မ်ားကုိ လက္ေဆာင္ေပးၾကသည္။ (ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။)
“Happy Birthday to you…” ဟူေသာ သီခ်င္းကုိ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ဆုိၾကသည္။ ေမြးေန႕ကိတ္လွီး ၾကသည္။ ေမြးေန႕ပြဲ တက္ေရာက္လာေသာ ကေလးေတြ ကုိၾကည့္ရင္း ေခါင္းေနာက္လာသည္။
ေမြးေန႕ျပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ အၾကာမွာ အက်ဳိးေဆာင္ဆီမွ ဖုန္းရသည္။ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ ေခတၱယူထားသူ ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဟု ေမးေတာ့ ယူသြားစဥ္ အခ်ိန္အတြင္း လမ္းအေလွ်ာက္လြန္ သြား၍ ဆရာမက ဖ်ားသည္ ဆုိလား ဘာဆုိလား။ (ဆရာမမွာ ကားမွ မရွိဘဲကုိး။) ဘ၀ကုိ ယူသြားသည့္ အတုိင္း ျပန္ေပးရမည္ ဆုိေတာ့ ယူသြားသူက ေနေကာင္းသည္ အထိ ေစာင့္ေနသည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာ ဘ၀ကုိ မၾကိဳက္ပါတဲ့။ စာမူခလည္း ေကာင္းေကာင္း မရဘူးတဲ့။ ကဲ…႐ွိေစေတာ့။ ခုေတာ့ ယမမင္းထံမွ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ရက္ခ်ိန္းလည္း လြတ္ခဲ့ျပီ။ ရက္ခ်ိန္းအသစ္ ျပန္ယူ ရေပေတာ့မည္။
“မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လုိ႕ ရက္ခ်ိန္းယူ ပါရေစ။ ႐ွင္…… ေနာက္တစ္ပတ္မွ။ ဟုိ……မရဘူးေလ။ ကၽြန္မရက္က ဒီစေနျပည့္မွာ။ လုပ္ပါ။ ေတာင္းပန္ ပါတယ္။”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေျခအတင္ေျပာျပီး မန္ေနဂ်ာႏွင့္ တနလၤာေန႕မွာ ေတြ႕ခြင့္ရသည္။ ရင္ေတာ့ နည္းနည္းပူလာသည္။ ျပန္လဲလုိ႕ မရရင္ေတာ့….အင္း… ဟုသက္ျပင္းခ်သည္။
ခ်ိန္းသည့္ေန႕မွာ ပုံရိပ္ေစာေစာ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ကိုယ့္ကုိယ္ အျမင္ၾကည္လွ်င္ သက္သက္ညွာညွာ ေျပာေလမလား ေပါ့။
“ကၽြန္မ ဒီဘ၀ကုိ အစမ္းသပ္ခံကာလနဲ႕ ေနတဲ့ အခ်ိန္လြန္သြားျပီ ဆုိတာနားလည္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဟာက ႐ွင္တို႕ဘက္ကလည္း ေရာင္းဖုိ႕ ျပတ္ေနတာကုိး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျခြင္းခ်က္ အေနနဲ႕ ျပန္စဥ္းစား ေပးသင့္ ပါတယ္။”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မဘက္က ျပန္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ကုိက လြန္ေနတာကုိး။ ျပန္ေပးလုိ႕ မရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ ဒီစာခ်ဳပ္က အစ္မကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးေပး ခဲ့တာ။ ဒီထဲမွာ ေရးထားတာကုိ အစ္မဖတ္ၾကည့္ ပါဦး။”
သူျပေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ေတာ့ fine print စာလုံးမ်ား။ ဟုိက္ ေသဟ…။ fine print ကုိမဖတ္ဘဲ ထုိးေပးခဲ့ေသာ ကုိယ့္လက္မွတ္။ ေရးထားသည္မွာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ အခ်ိန္မီ မလဲႏုိင္ပါက ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္မလဲေပးပါ တဲ့။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ္ပဲ အရႈံးေပးလုိက္ ရပါ၏။ သို႕ႏွင့္ ပုံရိပ္သည္ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိယူထား ေသာ္လည္း ဘယ္လုိေရး ရမည္မသိ ေသာေၾကာင့္ ဘေလာက္ဂါ တစ္ေယာက္ျဖစ္ လာပါေတာ့သည္။ လုိခ်င္တာေတြ မ်ားေသာေၾကာင့္၊ လုိခ်င္တာကုိ မသိေသာေၾကာင့္ ဒီဘ၀တြင္ ပိတ္မိေနေသာ ပုံရိပ္ပင္တည္း။
စာရႈသူ အသင္… အသင္ေကာ ဘယ္ဘ၀မွ လာ၍ ဘယ္ဘ၀တြင္ ပိတ္မိေနပါသနည္း……..။
(ေသခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္ဦးေနာ္…။)
5 comments:
ဇာတ္သိမ္းေလးက ေသသပ္တယ္ ပံုရိပ္ ။ ၾကိဳက္သြားျပီ း)
မဂ်စ္ ၾကဳိက္သြားျပီ ဆုိလုိ႕ ေရးရက်ဳိးနပ္ျပီ။
ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ မပံုရိပ္က ဒီေလာက္ စာေရးေကာင္းတဲ့ ဘေလာက္ဂါ ျဖစ္ေနတာကိုး….
ဘယ္ဘ၀မွာ ပိတ္မိေနလဲလို ့ စဥ္းစားရတာ ေတာ္၂ ဦးေနွာက္ေျခာက္ျပီး ျပန္ ျပီ မပံုေရ ….။
ပံုရိပ္ေရ.. ျမင္ရေသးဘူးကြ.. ျမင္ရမလားဒီမွာလာၾကည့္တာ.. ပုံရိပ္ရဲ႕ လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ ကုိ သည္းခံစြာေစာင့္စားၿပီးေနာက္ ဖတ္ရွဳသြားပါတယ္.. သည္းခံရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ေကာင္းလွပါေပတယ္။
မေလးမ ေက်းဇူး။ စဥ္းစားလုိ႕ ရျပီလား။
ကုိပီတိ..အရိပ္ပဲ ျမင္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ အေကာင္ျမင္ရင္ လန္႕သြားဦးမယ္ ဟဲ။ သည္းခံျပီး ေစာင့္ဖတ္တာနဲ႕ ၾကိဳက္တယ္ ဆိုလုိ႕ ၀မ္းသာပါတယ္။
Post a Comment