လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ (၄)

တီ..တီ။ ခါးၾကားထဲမွ ျမည္လာေသာဖုန္းကုိ ေကာက္ၾကည့္လုိက္သည္။

“ဟယ္လုိ..။ ႐ွင္…ဘယ္လုိ။ ေရာင္းမယ့္လူ မ႐ွိလုိ႕…။ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကၽြန္မ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ လာေတြ႕ ပါရေစ။ ဟုတ္ျပီ..။ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ေနာက္ေလးရက္ ၾကာရင္ေနာ္။ ေကာင္းျပီ။”

ယမမင္းထံတြင္ ဘ၀ေရာင္းခ်င္သူမ်ား ျပတ္လပ္ေန၏။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ဘ၀ေရာင္းခ်င္မည့္သူ မ႐ွိလွ်င္ ပုံရိပ္လက္ရွိ စာေရးဆရာမ ဘ၀မွ ခြာ၍မရ။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ေတြ႕ျပီး စကားေျပာဖုိ႕ရန္မွာ ရက္ခ်ိန္းခ်က္ခ်င္း မရႏိုင္၍ ေနာက္ထပ္ေလး္ရက္ ထပ္ေစာင့္ရဦးမည္။ အခုေတာ့ ယခုဘ၀မွာပင္ ဆက္၍ ေနရဦးမည္။ အေျခအေနကေတာ့ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး မဟုတ္ပါ။

ထုိအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဖုန္းတစ္ခု ၀င္လာသည္။ Caller ID မွာ ယမမင္းထံမွ မဟုတ္။

“ဟယ္လုိ…”

“ကၽြန္မတုိ႕ အစ္မအေၾကာင္းကုိ ၾကားလုိ႕ ကူညီပါရေစ။ ဒီလုိပါ။ ကၽြန္မတုိ႕က ဘ၀၀ယ္ေရာင္း အက်ဳိးေဆာင္ပါ။ အစ္မလုိ ဘ၀လဲခ်င္သူမ်ားကုိ ကၽြန္မတုိ႕က ကူညီေပးႏုိင္ပါတယ္။ xxxx ကုိလာခဲ့ ပါလား။”

……………………….

အက်ဳိးေဆာင္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပုံရိပ္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့ျပီ။ ယာယီစာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ ေမွာင္ခုိေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းႏိုင္သည္။ ဒီအက်ဳိးေဆာင္မ်ားက ေစ်းကြက္ကုိ ႐ွာေပးမည္။ ေမွာင္ခုိေစ်းကြက္တြင္ တရား၀င္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ မ႐ွိေသာ ဘ၀အခ်ဳိ႕ကုိ ၀ယ္ယူႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ပုံရိပ္၏ လက္ရွိဘ၀ကုိ ၀ယ္မည့္သူ႐ွိမွ သာလွ်င္ အက်ဳိးေဆာင္တုိ႕ ၀ယ္ယူထားေသာ ဘ၀မ်ားထဲမွ တစ္ခုကို လဲလွယ္ခြင့္ ရမည္။ (ဟူး…႐ႈပ္ေနတာပဲ။)

ဒီလုိႏွင့္ ပုံရိပ္၏ လက္႐ွိ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အစမ္း အျမည္းေပးလုိက္သည္။ သုံးရက္ၾကာလွ်င္ ျပန္ရမည္။ ထုိအေတာအတြင္း ဘ၀အသစ္ တစ္ခုကို ပုံရိပ္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရသည္။

ထုိဘ၀ မွာပုံရိပ္က ၁၁ႏွစ္ အရြယ္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ ေကာင္ေလး၏ မိဘမ်ားမွာ အလြန္ခ်မ္းသာသည္။ ေ႐ႊေတာင္ၾကားတြင္ ေနသည္။ ေကာင္ေလးကုိ အဂၤလိပ္လုိ သင္ေသာ ပုဂၢလိကပုိင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ထားသည္။ သားတစ္ေယာက္ ထဲျဖစ္၍ လုိခ်င္တာ အကုန္ရသည္။ အလြန္ အလုိလုိက္ ခံရသည္။ (ငွဲ..ငွဲ…ငွဲ)

ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ အလြန္ခမ္းနားေသာ အိမ္တစ္အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ကားဆုိက္သည္။ ေကာင္ေလး တျဖစ္လဲ ပုံရိပ္ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။

“Mommy…I’m home.”

ဟိုက္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ပါလိမ့္။ minibrain ၏ေစခိုင္းခ်က္ အရ ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း နဂုိမူလ ပုံရိပ္က ဇေ၀ဇ၀ါ။

“I’m hungry..I’m hungry.”

ေကာင္ေလးက ေျပးလႊား၍ သူ႕အေမ႐ွိရာ မီးဖုိခန္းသို႕ ၀င္သြားသည္။ ပုံရိပ္ စိတ္ႏွင့္ကုိယ္ႏွင့္ မကပ္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕အေမျပင္ေပးေသာ မုန္႕ကုိစားရင္း ေကာင္ေလး၏ ဦးေႏွာက္တြင္းတြင္ ႐ွာေဖြၾကည့္သည္။ ဗမာစကား ေျပာေလ့ ႐ွိေသာ အေလ့အထကုိ မေတြ႕ရ။ ဗမာစာ ဖတ္တတ္ျခင္းကုိလည္း မေတြ႕ရ။ ဗမာစကားကုိေတာ့ နားလည္ပုံ ရသည္။

“သား ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ လုပ္ရလဲ။”

“The teacher taught us to draw. I drew a big dinosaur.”

ဗမာလုိ ျပန္ေျပာလုိက္ခ်င္သည္မွာ အလြန္ပင္။ သို႕ေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း minibrain ထံမွ ညႊန္ၾကားခ်က္ ရသည္။ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာပါတဲ့။

“သားေရ… အ၀တ္အစား လဲေနာ္။”

“Yes, Mommy.”

“အိမ္စာေတြ ပါလာလား။”

“Yes. A lot of homework, Mommy. But tomorrow’s a Saturday. Can I do it tomorrow? Please?”

“ကဲ… ဟုတ္ျပီ။ ဟုတ္ျပီ။ သား… ဟုိဘက္အိမ္မွာ သြားေဆာ့ မွာလား။”

“No, Mommy, I’ll play games on the computer. Daddy bought me a new game. He said that I had to wait until the weekend. Where’s Daddy?”

“သားဒက္ဒီ အလုပ္က ျပန္မလာေသးဘူးေလ။ မာမီဆီမွာ ေသာ့႐ွိတယ္။ သိမ္းထားတဲ့ ေနရာ မာမီသိတယ္။ လာ..လာ..။”

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွ ေတြးခ်ိန္ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနျပီး ဗမာစကားတစ္လုံးမွ မေျပာတတ္ေသာ၊ ဗမာစာ တစ္လုံးမွ မဖတ္တတ္ေသာ ျမန္မာျပည္သား ဘ၀တြင္ ဆက္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ (မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိလြန္းလို႕ ေတာ့မဟုတ္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ မွာစားလုိ႕ မရေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ… ဟီး။) ဖုန္းကုိ ထုတ္လုိက္သည္။

(ဆက္ရန္)