Wednesday 27 August 2008

လမ္းခြဲ (ဇာတ္သိမ္း)

ျပႆနာသည္ လႈိင္တုိ႕ တတိယႏွစ္ကုန္ ကာနီးေလာက္မွာ စခဲ့သည္ဟု ဆုိရေပမည္။

“ေမာင္… ငါ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး အလုပ္လုပ္မယ္လုိ႕ စဥ္းစားေနတယ္ သိလား။”

လႈိင့္ကုိ အိပ္မက္မက္သူ တစ္ေယာက္လုိ သူလွည့္၍ ၾကည့္သည္။

“လႈိင္ရယ္… နင္က သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ တာပဲေနာ္။ ဒီကေနပဲ လုပ္စမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္ အတြက္လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး။”

“ေမာင္ကလည္း… ဒီမွာ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားၾကီး။ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့ သူက နည္းနည္းေလး။ အဲဒီေတာ့ လုိတဲ့ ေနရာမွာ ငါလုပ္ခ်င္တယ္။ ငါမရွိလုိ႕လဲ ဘာမွ ျဖစ္မသြားမယ့္ ေနရာမွာ ငါမေနခ်င္ဘူး။ ငါ့လုပ္အားကုိ အသုံးမခ်ခ်င္ဘူး။”

လႈိင္ ျမက္ခင္းေပၚ ၀မ္းလ်ား ေမွာက္ေနရာမွ ေမာင္ေမာင့္ကုိ ေက်ာခုိင္းရင္း လွဲလုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာလွ်င္ ဒီလုိျဖစ္လာမည္ဟု ရိပ္မိခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္ၾကားရေတာ့ ပုိ၍ စိတ္ညစ္ရသည္။

“ေအး… ျမန္မာျပည္မွာေရာ နင္ရွိရင္ ဘာပုိျဖစ္သြားမယ္လုိ႕ ထင္သလဲ။ ဟုိဟာ လုပ္မရ၊ ဒီဟာ လုပ္မရနဲ႕ ေမတၱာရွင္မ နင္ထိုင္ေန ရလိမ့္မယ္။”

“ေမာင္ေမာင္…နင္ငါ့ကုိ မေလွာင္နဲ႕။”

လႈိင္ စိတ္ဆုိးလွ်င္ သူ႕ကုိ ေမာင္ေမာင္ဟု ျပန္ေခၚမိသည္။ လႈိင့္ အသံနည္းနည္း က်ယ္သြားသည္ ထင္၏။ နံေဘးမွ ျမက္ခင္းေပၚ စာဖတ္ေနသူ တစ္ေယာက္က မသိမသာ အကဲခတ္သည္။ ေမာင္ေမာင့္ဆီမွ ဘာစကားသံမွ် မၾကား။

ျမက္ခင္းမ်ားက စိမ္းစို၍ ေနသည္။ ေႏြဦးကာလမုိ႕ အရြက္မ်ားက ထြက္စျပဳရုံသာ။ လႈိင့္ရင္ထဲတြင္ မစိမ္း။ မျငိမ္း။ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အက္ေၾကာင္းက စခဲ့ျပီ္။
သိပ္ၾကာသည္ ထင္ရေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္ဆီမွ စကားသံၾကား ရသည္။
“ကဲ ဒါေတြ မေျပာၾက ပါစို႕နဲ႕ လႈိင္။ နင့္ကုိငါ ေျပာမိတာေတြ ေမ့လုိက္ေတာ့။ လာ… ငါတုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ရေအာင္။”

ကမ္းေပးေသာ သူ႕လက္မ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္ေတာ့လည္း လႈိင္အားလုံးကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္လာျပန္သည္။

xxx
စတုတၳႏွစ္ သုိ႕မဟုတ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အစမွာ လိႈင္တို႕ အတြက္ ဆုံးျဖတ္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ ဘာလုပ္မည္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကရေတာ့မည္။ ေမာင္ေမာင့္ကုိ လိႈင္ မတုိင္ပင္ျဖစ္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ျမန္မာျပည္မွ လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိ ဆက္သြယ္ေနမိသည္။ ေမာင္ေမာင္သည္လည္း လႈိင့္ကုိ မေျပာဘဲ သူလုပ္စရာ ရွိသည္ကုိ ဆက္လုပ္ေနသည္ဟု လႈိင္သိေနျပန္သည္။ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာဖုိ႕ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္စြာ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကား စိတ္ညစ္စရာ အေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက ေျပာခ်င္မွာလည္းေလ။

စတုတၳႏွစ္လယ္ေလာက္တြင္ လႈိင္လုိခ်င္ေသာ အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုထံမွ အဆက္အသြယ္ ရသည္။ သူတုိ႕လည္း စိတ္၀င္စားသည္မုိ႕ လႈိင္ထုိ အလုပ္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရျပီ။
“ေမာင္… ငါxxxx အဖြဲ႕နဲ႕ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ စဥ္းစားေနတယ္။”

အဲဒီတုန္းက လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ ရွိေနၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလြန္တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ အတန္ၾကာ ဆုပ္ကုိင္ထားရေသာ ခ်ိန္ကုိက္ဗုံး တစ္ခုကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ ရသလုိ လိႈင့္ရင္ထဲမွာ ထိတ္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္ ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ သူကုိင္ထားေသာ စာအုပ္ကုိ လက္ထဲမွ ေဘာပင္ႏွင့္ ထိတုိ႕ရင္း ေဆာ့ကစား ေနသည္။ သူလုပ္မိ လုပ္ရာလုပ္ေနတာလား၊ လႈိင့္ကုိ ဘာေျပာရမည္လည္းလုိ႕ ေသခ်ာစဥ္းစား ေနတာလား။

“လႈိင္ ငါတုိ႕ ဒီကိစၥကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကရေအာင္။”

ထုိ႕ေနာက္ သူထျပီး ထြက္လာသည္။ လႈိင္လည္း ဘာမွ မစဥ္းစားမိဘဲ ေမာင္ေမာင့္ ေနာက္ကုိသာ ထလုိက္လာမိသည္။ အျပင္မွာ လသာေနသည္။ စာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ အနည္းငယ္ လွမး္ေသာ ထုိင္ခုံတစ္ခုံတြင္ သူ၀င္၍ ထုိင္သည္ႏွင့္ လႈိင္လုိက္ထုိင္ မိ၏။

“လႈိင္… နင္ငါနဲ႕ တသက္လုံး ေနသြားဖုိ႕ စိတ္ကူး မရွိဘူးလား။”

“ရွိတယ္ေလ။”

အလန္႕တၾကား လႈိင္ေျဖရွင္းေတာ့ သူသက္ျပင္းခ်သည္။ မရွိဘူး ဆုိေသာ အေျဖကုိမ်ား သူေမွ်ာ္လင့္ထား ေလသလား။ ဒီေလာက္ေတာ့ ငါ့ကုိ နင္သိသင့္ပါတယ္ ေမာင္ဟု တုိးတုိးေလး ေရရြတ္ေနမိသည္။

“ဘာလဲလႈိင္…။ ဘာေျပာလုိက္ တာလဲ။”

“ဟင့္အင္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ ငါနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကုိ လုိက္ျပန္ပါလား ေမာင္။ ငါအလုပ္ ၀ုိင္းရွာေပးပါ့မယ္။”

“လႈိင္… မျဖစ္ႏုိင္တာဘဲဟာ။ ငါအခု ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႕ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ထားတယ္။”

“ေအး ငါရိပ္မိပါတယ္။ နင္မေျပာ ေပမယ့္။”

“နင္ကေရာ နင္အလုပ္ ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥကုိ တုိင္ပင္ေဖာ္ ရလုိ႕လား လႈိင္။ နင္လည္း နင့္သေဘာနဲ႕ နင္လုပ္ခဲ့တာပဲ။”

“နင္ငါနဲ႕ အတူ ျပန္လုိက္ခဲ့ပါ ေမာင္။”

လႈိင္ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ အၾကာၾကီး ဆက္ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူကေတာ့ ဟုိးအေ၀းကုိ ေငးၾကည့္ဆဲ။ လႈိင့္ကုိ သူမၾကည့္ဘဲႏွင့္သာ သူၾကာရွည္စြာ စဥ္းစား စီစဥ္ခဲ့ရေသာ စကားမ်ားကုိ ေျဖးေျဖးေလးေလး ေျပာေနသည္။

“ငါတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ေရး ရွိေသးတယ္ လိႈင္။ နင္ေရာ ငါေရာျမန္မာျပည္မွာ ဆက္ေနရင္ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေရးအတြက္ လုံေလာက္တဲ့ ေငြရွာႏိုင္ မွာလား။ ငါတုိ႕မွာ ကေလးေတြ ရွိလာပါျပီတဲ့။ သူတုိ႕ကုိေရာ ဘယ္လုိလုပ္ မလဲ။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ရဦးမယ္။ သူတုိ႕လဲ အသက္ေတြ ၾကီးလာျပီ။ နင္က ေလထဲမွာ တုိက္အိမ္ေဆာက္ခ်င္တဲ့သူပဲ လိႈင္။ သိပ္ျပီး စိတ္ကူး မယဥ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕။ လက္ေတြ႕က်စမ္းပါ။ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္လုပ္ရင္း ဒီႏုိင္ငံကေနျပီး ငါတုိ႕ ႏိုင္ငံအတြက္ လုပ္ေပးႏိုင္တာေတြပဲ လုပ္ေပးၾကရေအာင္။”

“ေအး နင္ကေတာ့ ျပီးစလြယ္ ျပီးေရာတဲေဆာက္ ေနတာပဲ။ မေယာင္ရာ ဆီလူး၊ လြယ္တဲ့ ေနရာေလးေတြကုိပဲ လုိက္ျပီး ဖာမယ္ေထးမယ္။ ခဏတျဖဳတ္ ေျဖရွင္းလုိ႕ ရတဲ့နည္းေလးနဲ႕ နင့္ကုိနင္ လွည့္စားမယ္။ နင့္ရဲ႕ ပညာရွိသိစိတ္ေလးကုိ ေျဖသိမ့္မယ္။ နင္ဟာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက လူေတြအတြက္ သိပ္ျပီး လ်စ္လ်ဴရႈ လြန္းတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ပဲ ကုိယ္ၾကည့္လြန္းတယ္။ နင့္လုိသာ ေတြးေနၾကမယ္ ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီအေျခအေနကေန တက္ဖုိ႕ မရွိေတာ့ဘူး။ နင္ဟာ ပညာေတြ သင္ျပီး လုိအပ္တဲ့ လူေတြ အတြက္ အသုံးခ်ရဲတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေတြေ၀တယ္။ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တယ္။”

လႈိင့္စကားလြန္ သြားျပီဟု သိလုိက္ရသည့္ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေမာင့္ဆီမွ စူးရဲေသာ အၾကည့္တစ္ခ်က္ကုိ ရခဲ့ျပီ။

“ကုိယ့္ဘ၀ အတြက္ ကုိယ့္မိသားစု အတြက္ သမာအာဇီ၀ နည္းနဲ႕ၾကဳိးစားတာ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တာလား လႈိင္။ ငါစိတ္၀င္စားတဲ့ ပညာတခုကို လုိက္စားဖုိ႕ၾကဳိးစားတာ ငါသိပ္ျပီး တကုိယ္ေကာင္းဆန္ ေနသလား။ ျမန္မာျပည္က လာလုိ႕ ငါစိတ္၀င္စားတာ ကုိေတာင္ ေလ့လာခြင့္ ဖန္တီးခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။”

ေမာင္ေမာင့္ အသံမွာ ခ်က္ခ်င္းမာထန္ လာသည္။

“ဒီမွာ လႈိင္…။ နင္လည္း ဖတ္ဖူးသားပဲ။ Fountainhead ဆုိတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ။ လူေတြကုိ ကူညီခ်င္တယ္ ဆုိရင္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ဖုိ႕ အတြက္ နင္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကုိ နင္ခ်စ္ရမယ္။ လူေတြကုိ ခ်စ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ငါနင္နဲ႕ အတူလုိက္ျပီး လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႕ ၀ါသနာ မပါဘူး လႈိင္။ ဒီလုပ္ငန္းဟာ ငါ့ရဲ႕ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းမႈ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီစကားဟာ အင္မတန္ ရင့္သီးတယ္လုိ႕ နင္ထင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါအမွန္တရားပဲ လႈိင္။ ငါ့မွာလည္း ကုိယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ေတာ့ ေစတနာ ရွိပါတယ္။ ေအး… နင့္ေလာက္ေတာ့ မျပင္းထန္ဘူး ေပါ့ေလ။ နင့္ ေစတနာကုိ ငါခ်ီးက်ဴးတယ္။ တန္ဖုိးလည္း ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္အတိုင္း လူတုိင္းက လုိက္ေတြးလိမ့္မယ္ လုိ႕ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ သင့္ဘူး။”
ထိုေန႕က လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အေျဖမရခဲ့။ အေျခအေနေတြ အားလုံးေကာင္းလာရင္ ဟူေသာ ကေယာင္ကတမ္း အေတြးကုိလည္း လႈိင္ေတြးေနမိသည္။

xxx
လူေတြၾကားထဲမွ ထုိင္ခုံတစ္ခုံမွာ ထုိင္ရင္း လိႈင္အသံတိတ္ငုိ ေနမိသည္။ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ လုိက္ပုိ႕ရန္ သူ႕ကုိ လႈိင္မေတာင္းဆုိခဲ့။ သူကလည္း မေမး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ တဆင့္လႈိင္ျပန္မည့္ရက္ကုိ သူသိေနသည္ ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ လႈိင္တုိ႕၏ ေနာက္ဆုံး ရက္မ်ားမွာ ေအးစက္စိမ္းကား ေနခဲ့ၾကသည္။

“လႈိင္…”

လိႈင္အလြန္ရင္းႏွီးေသာ အသံမုိ႕ ေမာ့မၾကည့္ရဘဲႏွင့္ သိေနခဲ့သည္။
“ေမာင္… နင္လုိက္လာတယ္ေနာ္။ ငါနင့္ကုိ ေမွ်ာ္ေနတာ။”

လိႈင့္မာန အားလုံး အရည္ေပ်ာ္က် သြားျပီ ထင္သည္။ မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲႏွင့္ နံေဘးမွာ အထုပ္အပုိးမ်ားကုိ ရွာမိေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕လြယ္ေနက် ေက်ာပုိးအိတ္ ခပ္ပါးပါးမွ လြဲ၍ ဘာမွ် မေတြ႕။

“နင့္ကုိ လာႏႈတ္ဆက္တာ။ ငါအဲဒီေလာက္ မရက္စက္ႏုိင္ ပါဘူးဟာ။”

ေမာင္ေမာင္ လႈိင့္နံေဘးမွ ခုံမွာ ၀င္၍ထုိင္သည္။

“ေလယာဥ္ခ်ိန္ လုိပါေသးတယ္။ နင္ေလယာဥ္ထြက္တဲ့ အထိငါ အတူေနေပးမယ္ေနာ္။”

ငါ့ေလယာဥ္ထြက္ရင္ တခါတည္း လုိက္လာပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္။ သတိလက္လြတ္ လႈိင္မ်က္ရည္ က်မိသည္။

“ေရာ့ မ်က္ရည္ေတြသုတ္လုိက္ဦး လိႈင္။”

သူကမ္းေပးေသာ လက္ကုိင္ပ၀ါကုိ လိႈင္မျငင္းမိ။

“လႈိင္ ငါ့ကုိ ၾကည့္ပါဦး။ ငါေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္ေနာ္။ ငါနင္နဲ႕ မခြဲႏုိင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ နင္နဲ႕ နီးစပ္ႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္းအားလုံးကုိ စဥ္းစားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပး။ ငါတုိ႕ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ခြဲေနၾကရမွာေပါ့။ ျပီးရင္ ငါနင့္ေနာက္ကုိ လုိက္လာမယ္ေလ။ နင္လည္း ငါ့ေနာက္ကုိ လုိက္ေနႏုိင္ဖုိ႕ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ နင္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ အျပင္ကေန လုပ္ဖုိ႕ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ငါတုိ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားၾကသလုိေပါ့။ စိတ္ေကာက္ေနရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုိကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က လုိက္ၾကရေအာင္။”

လိႈင္မ်က္ရည္မ်ား ၾကားက ျပဳံးမိျပန္သည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ရဲ႕လက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ ထားမိသည္။ လႈိင္သူ႕စကားေတြကုိ နားေထာင္မယ္ ဆုိတာ ေမာင္နားလည္ တန္ေကာင္းပါရဲ႕။

ေလယာဥ္ခ်ိန္နီးေတာ့ လုံျခဳံေရးဂိတ္ကုိ ျဖတ္ရေတာ့မည္။ ေမာင္ေမာင့္ကုိ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆုိတာ ထားေကာင္းပါတယ္ ေမာင္။ ငါတုိ႕ ငယ္ငယ္က တစ္ေယာက္ အၾကဳိက္ တစ္ေယာက္လုိက္ျပီး ကစားၾကသေလာက္ လြယ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ပါပဲ။ ငါ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ နင့္မ်က္လုံးထဲမွာလည္း သံသယေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္ ေမာင္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြကုိပဲ ငါေက်နပ္စြာ ေစာင့္ေနမွာပါ ေမာင္။

Monday 25 August 2008

လမ္းခြဲ (၁)

အမွာ

ေအာက္ပါ ၀တၳဳတြင္ ပါ၀င္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ပုံရိပ္၏ စိတ္ကူးသက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္တတ္ေသာ၊ ေတြးမိေသာ အေၾကာင္းအရာကုိ အေကာင္းအဆုိး မေ၀ဖန္လုိဘဲ အရွိကုိ အရွိအတိုင္း ခ်ျပလိုစိတ္သာ ရွိပါသည္။ တစုံတဦးကုိ ထိခုိက္မႈရွိပါက ၾကဳိတင္၍ အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

xxx

တံခါးအဖြင့္မွာ ေလယာဥ္ကြင္း၏ ေအးစိမ့္ေသာ ေလကဆံပင္တုိ႕ကုိ တုိးေ၀ွ႕၍ သြားသည္။ ေလေအးစက္ေၾကာင့္ တကုိယ္လုံး ေအးသြားေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ ပူေနဆဲ။ တကယ္ခြဲရေတာ့မည္ ဆုိေတာ့လည္း လႈိင္ သတိၱမရွိခ်င္ေတာ့။ လႈိင့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားေလျပီလား။ လႈိင္ဟာ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ ခ်စ္သူႏွင့္လဲ ရဲေလာက္ေသာ သတၱိရွိပါသလား။ လႈိင္သည္ တကယ္ပဲ တကုိယ္ေကာင္းဆန္သူလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္စြပ္စြဲ သလုိ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္သူ ပဲလား။ သူမ်ားေတြကေတာ့ လႈိင္ဟာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ သိပ္ျပတ္သားတာပဲလုိ႕ ဆုိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ လႈိင္တစ္ေယာက္ ေတြေ၀ေနတာကုိ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူးေလ။

xxx

“ေမာင္ေမာင္… ငါ့စာအုပ္ လာျပန္ေပးဦး။ ငါစာက်က္ ရဦးမယ္။”

“ေအးပါဟာ… နင္ကလည္း ငါမနက္ျဖန္ ျပန္လာေပး မွာေပါ့။”

“ဟာ… ဒီေန႕လာေပးဟာ။ ယူတုန္းကေတာ့ ယူသြားျပီးေတာ့။”

“ေအး… ေအး။ ဖုန္းေပၚကေန ပူညံပူညံ မလုပ္နဲ႕။ ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးၾကီး စက္ဘီးစီးျပီး လာေပးပါ့မယ္ ခင္ဗ်။”

ဖုန္းခြက္ကုိ ျဖည္းျဖည္းျပန္ခ်ရင္း လႈိင္လစ္ကနဲ ျပဳံးမိသည္။ လႈိင္ႏုိင္သမွ်၊ ဆုိးသမွ်ကုိ သည္းခံရွာေသာ ေမာင္ေမာင္။ လႈိင္ႏွင့္ေမာင္ေမာင္တုိ႕ ေမြးစကတည္းက သိခဲ့ခင္ခဲ့ၾကသည္ဟု အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေျပာလွ်င္ ပုိသည္ဟု ဆုိၾက၏။ တကယ္ပဲ ေမြးစကတည္းက သိခဲ့ၾကတာပါပဲ။

လိႈင့္ကုိ ေမြးျပီးေတာ့ ေဖေဖသည္ နယ္ျမဳိ႕တျမဳိ႕သုိ႕ အေရးတၾကီး ခရီးရက္ရွည္ ထြက္ရသည္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အဆင္မေျပေတာ့ ေမြးကာစ သမီးႏွင့္ ဇနီးကုိ နယ္သို႕ေခၚမသြားခ်င္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူ၏ အရင္းႏွီးဆုံး မိတ္ေဆြျဖစ္ေသာ ေမာင္ေမာင္တုိ႕မိသားစုထံ အပ္ႏွံခဲ့သည္။ ဒီလုိႏွင့္ ေမေမႏွင့္ ေမေမထား (ေမာင္ေမာင့္ေမေမ) သည္လည္း အလြန္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ လိႈင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တအိမ္ထဲ အတူေနေသာ၊ ကစားစရာ လုၾကေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္သည္ လႈိင့္ထက္ ေျခာက္လခန္႕ ၾကီးေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမာင္ေမာင္ဟုပင္ လႈိင္ႏႈတ္က်ဳိးေနခဲ့သည္။

ငယ္ငယ္ကတည္း လႈိင္က ေမာင္ေမာင့္ကုိ အႏုိင္ယူခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ လႈိင္ဟာ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ သမီးအရြယ္ ကပင္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ ခဲ့သည္ဟု ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဆုိေပမည္။

“ေမာင္ေမာင္…လႈိင္တုိ႕ စာသင္တမ္း ကစားမယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေက်ာင္းသား၊ လႈိင္က ဆရာမ။”

“အာ… ကစားခ်င္ဘူး။ သေရကြင္း ပစ္တမ္း ကစားမယ္ေလ။”

“ဟင့္အင္း…အဲဒါၾကီး ကစားခ်င္ပါဘူး။”

“ငါလည္း နင့္စာသင္တမ္းၾကီး ကစားခ်င္ဘူး။”

ပထမေတာ့ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္က လႈိင္ကစားခ်င္တာ သူလုိက္ မကစားခ်င္။ လိႈင္ကလည္း အေလ်ာ့ မေပး။ ေနာက္ေတာ့ လႈိင္ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထုိင္ရင္း သစ္ကုိင္းေျခာက္ ကေလးကိုင္ကာ ပ်င္းလာသည္။ ေမာင္ေမာင္သည္လည္း သေရကြင္းမ်ားကုိ ပစ္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းလာျပန္၏။

“ေဟ့ လိႈင္ နင္စာသင္တမ္း လည္းငါ ကစားမယ္။ နင္လည္း ငါနဲ႕ လုိက္ကစားဟာ။”

“ေအး ဟုတ္ျပီ။ အဲဒါဆုိ ငါ့ဟာ အရင္ကစားမယ္။”

ေမာင္ေမာင္က တခ်က္ ဘုၾကည့္ၾကည့္ျပီး ေအး..ေအး ဟု ေျပာေတာ့ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားၾကသည္။ ဒီလုိႏွင့္ပဲ ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ လႈိင္တုိ႕ ကစားနည္း ႏွစ္မ်ဳိးကုိ တလွည့္စီ ကစားၾကသည္။

ခုေတာ့လည္း လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္သည္ အိမ္နီးခ်င္း အတန္းေဖာ္မ်ား။ အိမ္ခ်င္း ကပ္လ်က္မေနေသာ္လည္း ႏွစ္လမ္းသာ ျခားသည္မုိ႕ လိႈင္တုိ႕ ႏွစ္အိမ္ၾကား ေခ်ာင္းေပါက္ေတာ့မည္ဟု ေဖေဖက တခါတေလ ေနာက္ေျပာင္ကာ ေျပာတတ္သည္။ လႈိင္ေက်ာင္းသြားလွ်င္ ေမာင္ေမာင္က လာ၀င္ေခၚျမဲ။ ထုိ႕ေနာက္ လိႈင္တုိ႕ ေက်ာင္းသို႕ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။

မိသားစုခ်င္း နီးစပ္၍လား မသိ။ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္သည္ ၀ါသနာခ်င္းပါ တူၾကျပန္သည္။ အျပင္စာအုပ္မ်ား လဲလွယ္၍ ဖတ္ၾကသလုိ၊ ရုပ္ရွင္ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္မိလွ်င္လည္း တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ သတိရတတ္ၾကသည္။ ၀တၳဳေကာင္းေကာင္း ဆိုလွ်င္လည္း ႏွစ္ေယာက္လုံး မလြတ္စတမ္း။ ဒီလုိႏွင့္ တခါတရံမွာ လႈိင္သည္ ေမာင္ေမာင့္ကုိ ေယာက်္ာေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမ့ေနတတ္ျပီး လႈိင့္အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ျမင္မိသည္။ ေမေမထားက တခါတရံ ေခၽြးမေတာ္ခ်င္သည္ ေဗ်ာင္ၾကီး ဖြင့္ေျပာလာမွသာ လႈိင္ရွက္သလုိလုိ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။

Xxx

စာသင္ခန္းဟု ဆုိေသာ ေနရာေလးမွာ ရုိးစင္းလွေခ်သည္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းအၾကီး တစ္ခ်ပ္မွ လြဲ၍ စာသင္ခန္းႏွင့္ တူသည့္ အရာမရွိဟု လႈိင္ေတြးေနမိသည္။ ဆယ္တန္းအျပီးမွာေတာ့ ခံယူခ်က္တူေသာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္ တဲြမိရင္း ဒီလုပ္အားေပး ေက်ာင္းေလးသုိ႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လာတက္ၾကေသာ ကေလးမ်ားမွာ လက္လုပ္လက္စား မိသားစုမွာ ဆင္းသက္လာသူ အမ်ားစု။ က်ဴရွင္ဆုိသည့္ ျပင္ပသင္တန္းမ်ား အတြက္ အပုိ၀င္ေငြလည္း မတတ္ႏုိင္၊ မိဘမ်ားကလည္း စာျပေပးရန္ အခ်ိန္မရွိ၊ အေျခအေန မရွိေသာ ကေလးမ်ား အတြက္ ျဖစ္သည္။

ဆယ္တန္းျပီးကာစ အက်ဳိးရွိေသာ အလုပ္တခုခုကုိ လုပ္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လႈိင့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ဒီသင္တန္းကေလးကုိ ရွာေတြ႕ခဲ့သည္။ စလုပ္ကာစက သြားေရးလာေရး အဆင္မေျပသည္က တေၾကာင္း၊ ညစ္ပတ္ဆူညံေသာ ကေလးမ်ားကုိ မယဥ္ပါးေသးသည္က တေၾကာင္း လႈိင္မေပ်ာ္ခဲ့။ တစ္လခန္႕ ၾကာေတာ့ ထုိသင္တန္းေလးသည္ လႈိင့္အတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိလာခဲ့သည္။ အိမ္စာလုပ္ရမည့္ အစား အိမ္တြင္ကေလးထိန္း ေနရေသာ ကေလးမ်ားကုိ သနားတတ္လာ ခ့ဲသည္။ ေက်ာင္းမသြားဘဲ မိဘႏွင့္ အတူေစ်းလုိက္ေရာင္း ေပးေနရေသာ ကေလးမ်ားကုိ ကူညီခ်င္လာသည္။ ဒီလုိႏွင့္ပင္ ေမာင္ေမာင့္ကုိပါ ဆြယ္တရား ေဟာမိျပန္သည္။

“ေမာင္ေမာင္ နင္ငါနဲ႕လုိက္ျပီး စာလုိက္သင္ ပါလား။ ကေလးေတြ သနားပါတယ္။”

“ငါစာမွ မသင္တတ္ဘဲ လႈိင္ရယ္။”

“ကေလးေတြကုိ ကူရုံပါဘဲဟာ။ တကယ္စာသင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မခက္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အမ်ားစုက မူလတန္းေလးေတြ။ နင္လည္း အားေနတာပဲ။ ငါလည္း အေဖာ္ရတာေပါ့။”

လႈိင္ေျပာလြန္းေတာ့လည္း သူလႈိင့္အလုိကုိ လုိက္ခဲ့သည္။ သူကေလးမ်ားႏွင့္ လုံးပမ္းေနတာကုိ ၾကည့္ရင္း ဒီလုိေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသားဟု လႈိင္ျပဳံးမိျပန္၏။ ဒါေပမယ့္ ထုိအခ်ိန္ကတည္းက လႈိင္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္၏ ကြာျခားခ်က္ကုိ လႈိင္သိဖုိ႕ ေကာင္းခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့သည္မွာ လိႈင့္အျပစ္ပဲလား။ မသိခ်င္ေသာေၾကာင့္ပင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့သည္လား။ လႈိင္ေနာင္တ မရခ်င္ေတာ့ပါ။

xxx

ဆယ္တန္းအျပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လုံး ႏိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္ အခြင့္အေရးေပၚလာခဲ့သည္။ တေက်ာင္းတည္းတြင္ တက္ရမည္မို႕ လႈိင့္အိမ္ကေရာ၊ ေမာင္ေမာင့္အိမ္ကပါ ၀မ္းသာအားရရွိ ေနၾကသည္။

“ႏွစ္ေယာက္စလုံး တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ ရတာေပါ့။ ရန္လည္း ျဖစ္မေနၾကနဲ႕ဦး။ ေမာင္ေမာင္ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ေမေမထားတုိ႕ကုိ ျပန္တုိင္ေနာ္ လႈိင္။”

ေလယာဥ္ေပၚ တက္ကာနီး ေမာင္ေမာင့္ အေမက မွာေနေသးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနၾကေသးသည္။

ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္ႏွင့္ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း၊ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ တာ၀န္သိမႈကုိ ခ်ိန္ထုိးရင္းႏွင့္ပင္ လႈိင္တုိ႕ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အားေပးကူညီခဲ့ၾကသည္။ မဆန္းေသာ္လည္း မရုိးႏိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ အတုိင္း တကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ အဆုံးမွာ လႈိင္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တရား၀င္ ရည္းစားမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ နည္းနည္းေလးမွ ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ မေကာင္းေသာ္လည္း လႈိင္ကေတာ့ ထုိအေၾကာင္းအရာေလးကုိ ျပန္ေတြးတုိင္း စိတ္ထဲတြင္ ေႏြးေထြးလာျမဲ။

“လႈိင္… နင့္ကုိ ငါခ်စ္ေနတာ ၾကာလွျပီ။”

လႈိင္တေန႕တြင္ ဒီစကားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူေျပာလာေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ေနရာတြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထား။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လူက်ပ္ေသာ ရထားတစ္စင္းေပၚတြင္ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနၾကသည္။ မိန္းကေလးတုိ႕ ထုံးစံအတုိင္း လႈိင္ရွက္သြားလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင့္ကုိ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာစာအုပ္ႏွင့္ ရုိက္ဖုိ႕သာ သတိရခဲ့သည္။

“ဟဲ့… ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွာ ငါ့ကုိ ရည္းစားစကား ေျပာရသလား။ ဒီေလာက္လူေတြ အမ်ားၾကီးကုိ။”

“အုိ…သူတုိ႕မွ ဗမာစကား နားမလည္ဘဲ။ အေရးမၾကီး ပါဘူး။ ဒီစကားက နင္နဲ႕ငါနဲ႕ပဲ နားလည္တယ္။ အဲဒီေတာ့ လူေတြၾကားထဲ ေျပာေျပာ၊ ႏွစ္ေယာက္ရွိမွ ေျပာေျပာ တူတူပဲေပါ့။”

သူေျပာေသာ စကားကုိ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္သေယာင္ေယာင္။ အဲဒီေတာ့မွ လႈိင္ရွက္ျပဳံးျပဳံးရန္ သတိရသည္။

“ငါ့ကုိ အေျဖေပးဦးေလ။”

“နင္ပဲ အေျဖသိျပီးသားဆုိ။ သိရင္လည္း ျပီးေရာေပါ့။”

“ဟာ နင္ေျပာတာကုိ ၾကားခ်င္တယ္။”

ထုိအခ်ိန္တြင္ ရထားက ဘူတာရုံတြင္ ဆုိက္သြားသည္။

“ကဲ ရထားဆုိက္ျပီ။ ဆင္းရေအာင္။ ေနာက္မွ အေျဖေတာင္း။”

“အေျဖ အရင္ေပး။”

ေပကတ္ကတ္ႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ ေမာင္ေမာင့္ကုိ ၾကည့္ကာ လႈိင္ျပန္ညစ္ခ်င္လာသည္။

“ေအး… နင္မဆင္းခ်င္လည္း လုိက္သြား။ ငါေတာ့ ဆင္းျပီ။”

လြယ္အိတ္ကုိ ပုိက္ကာ ထလာေတာ့ ေမာင္ေမာင္လက္ေလ်ာ့ လုိက္ရသည္။ လူမ်ားကုိ တုိးေ၀ွ႕ကာ လႈိင္ေနာက္က အေျပးကေလးလိုက္လာရင္း လွမ္းေျပာသည္။

“ကဲ ေပးေတာ့ အေျဖ။”

“ေအး ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား။ ေမးေနရေသးလား။”

ထုိအခ်ိန္မွာ ရထားေနာက္တစ္စင္း ျဖတ္သြားသည္။ လႈိင့္အသံ အားလုံးကုိ ရထားသံက ဖုံးလႊမ္း၍ သြား၏။

“ငါ ဘာမွ မၾကားရဘူး။ ျပန္ေျပာဦး။”

“တခါပဲ ေျပာတယ္။ ႏွစ္ခါ မေျပာဘူး။”

လိႈင့္စကားကုိ မၾကားေသာ္လည္း လိႈ္င့္ အျပဳံးကုိ ၾကည့္၍ သူဖတ္ႏိုင္မည္ကုိ လႈိင္ အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ပါသည္။

xxx

ဒုတိယႏွစ္တြင္ လႈိင္တုိ႕ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အစကတည္းက အလြန္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္မုိ႕ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့။ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားကုိလည္း အသိေပးခဲ့ၾကျပီ။ သူတုိ႕၏ သေဘာတူညီခ်က္ကုိလည္း ရသည္မုိ႕ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ဘာမွ် အခက္အခဲ မရွိသေယာင္။

ဒီလုိႏွင့္ ေမာင္ေမာင့္ကုိ လႈိင္နာမည္ တလုံးေလ်ာ့ ေခၚခဲ့သည္မွ အပ အရာရာသည္ သမားရုိးက် အတုိင္း ဆက္လက္ ျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့သည္။ ဒုတိယႏွစ္တေလွ်ာက္ ေမာင္ေမာင္က ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အတန္းမ်ားကုိ ယူေနခဲ့သည့္ အခိ်န္မွာ လႈိင္ကေတာ့ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားအေၾကာင္း၊ လူ႕အရင္းအျမစ္ ဖြံျဖဳိးမႈ အေၾကာင္း၊ လူမႈေရးေဗဒ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေလာဘတၾကီး ေလ့လာ ေနခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ လႈိင့္စိတ္၀င္စားမႈကုိ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြး ရုံမွအပ ေဘးလူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ ေနခဲ့သည္။

“ေမာင္… ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကုိလုိနီစနစ္ မရွိေတာ့လုိ႕ ႏုိင္ငံတခ်ဳိ႕ မတုိးတက္ဘူး လုိ႕ဆုိထားတယ္။ ကုိလုိနီႏုိင္ငံေတြက ကေလးေတြလုိေပါ့။ လြတ္လပ္ေရး လုိခ်င္ပါတယ္၊ လုိခ်င္ပါတယ္နဲ႕ ေတာင္းေန လုိ႕သာ ေပးလုိက္ရေပမယ့္၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးလုိ႕ ခုလိုမ်ဳိး မတုိးတက္ရတာတဲ့။ နင္လက္ခံလား။ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။ ကုိလုိနီ အစုိးရ ရွိေနလည္း သူတုိ႕ လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံေတြ အေပၚမွာ ဂုပ္ေသြးစုပ္ေနဦးမွာပဲ။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ တုိးတက္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။”

“ေအးေလ… ဒါကေတာ့ ကုိလုိနီ စနစ္ကုိ လုိလားတဲ့ လူတခ်ဳိ႕က ေပးတဲ့ ဆင္ေျခေပါ့ဟာ။ သူတို႕ေျပာတဲ့ တုိးတက္မႈ ဆုိတာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈကုိ အဓိကထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႕၊ ဘာသာစကားတုိ႕ကုိ အားေပးမွာလဲ။”

“အင္း… ဒါျဖင့္ရင္ သူမ်ားလူမ်ဳိး လက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ျဖစ္ရတာတဲ့ စာရင္ ကုိယ့္လူမ်ဴိး လက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ျဖစ္ ရတာက ပုိေကာင္း မွာေပါ့ေနာ္။”

“နင္ကလည္း ငါ့ကုိ အေငၚမတူး စမ္းပါနဲ႕။ ျဖစ္ျပီးတဲ့ ကိစၥေတြက ျပီးေနျပီ။ ကုိလုိနီ ျပန္ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ျဖစ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္လို႕ ရလည္းဆုိတဲ့ စာအုပ္မ်ဴိးပဲ ဖတ္စမ္းပါ။”

“ေအးပါဟယ္။ ေမာင္ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ။ ငါက စိတ္ထဲစဥ္းစားမိတာ ေျပာျပတာပါ။ ကုိလုိနီစနစ္ကုိလည္း ငါက အားမေပးပါဘူး။”

လႈိင္မ်က္ေစာင္းထုိးျပီး ေျပာေတာ့လည္း ေမာင္ေမာင္က ျပဳံး၍ ေနသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း အျမဲတမ္းသာ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ဒီလုိျငင္းခုန္ခြင့္ ရေနလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးေနမိျပန္သည္။

(ဆက္ရန္)

Saturday 23 August 2008

ဆင္ေျခ

ခုတေလာ အလုပ္က မ်ားတာမို႕ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း လူကေတာ္ေတာ့္ကုိ ေမာေနပါျပီ။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ စားစရာရွိတာ စားျပီးရင္ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေကြးခ်င္စိတ္ကပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ တဖန္ေရာက္ခဲ့ ျပန္ပါျပီ ေသာၾကာေန႕ညကုိ။ ေသာၾကာေန႕ညေနေတြကုိ ပုံရိပ္ အၾကဳိက္ဆုံးပါပဲ။ ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့ ေန႕ေတြ ေခတၱရပ္ဆိုင္းျပီး ေနာက္တေန႕မွာလည္း အလုပ္သြားစရာ မလုိတာမို႕ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေနလုိ႕ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ စားခ်င္တာစားျပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ထုိင္ပါတယ္။ ေရးလက္စေလး ဆက္ေရးမယ္ေပါ့။ ေရးလက္စက ရွိေပမယ့္ ေရးေနၾက မဟုတ္တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ဆုိေတာ့ ေရးရတာ သိပ္မသြားပါဘူး။ (ေၾကာ္ျငာ ၀င္ထားတာ။) ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကလည္း လုိရွင္း မေရာက္ခင္ တန္ဆာပလာေလးေတြ ထည့္ေနရေတာ့ ခါတုိင္း ေရးတဲ့ ပုိ႕စ္ေတြထက္ ပုိရွည္ေနပါတယ္။ မနက္ကေတာ့ အလုပ္အသြားမွာ ဟုိစဥ္းစား ဒီစဥ္းစားနဲ႕ ဟုတ္လုိ႕ပဲ။ ေရးခ်င္စိတ္ေလး ျပင္းထန္ေနတယ္။ အခုေတာ့ ေရးရမွာ လက္တြန္႕ေနျပန္ေရာ။

ဒါနဲ႕ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းကုိေမာ့လုိက္ေတာ့ လား…လား…။ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ ပုိးဟပ္တစ္ေကာင္။ ပုိးဟပ္မွ အမိျမန္မာျပည္က ပုိးဟပ္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးေတာ္ဟန္တူတဲ့ ပုိးဟပ္။ ဒီမွာက တခ်ဳိ႕ပုိးဟပ္ကေလးေတြက ေသးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေသးတယ္လုိ႕ ဆုိရမွာပါ။ ပုိးဟပ္ဆုိ ၾကီးၾကီးေသးေသး ပုံရိပ္ အလြန္မုန္းပါတယ္။ အိမ္ကုိ တပ္ႏုိင္သေလာက္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ထား၊ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သိမ္းတာေတာင္မွ ဒီပုိးဟပ္က ဘယ္ကေရာက္ လာတာလဲေပါ့။ (ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးၾကည့္တာ။)

ခက္တာက သူက မီးဖုိထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတာ။ ဒါနဲ႕ မျဖစ္ဘူး ဆုိျပီး ခုံတစ္လုံးနဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ မီေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကပ္ထူစကၠဴ အလိပ္တစ္လိပ္နဲ႕ ပုိးဟပ္လုိက္ရုိက္ ပါေတာ့တယ္။ ပုိးဟပ္ကလည္း သိပ္လ်င္ပါတယ္။ ခုံေအာက္ကေန စားပြဲေအာက္ေရာက္။ ဗီရုိနားေရာက္။ ေနာက္ေတာ့ ရွာမေတြ႕ေတာ့ ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ေပၚမ်ား ေရာက္ေနလားဆုိျပီး လုိက္ရွာၾကည့္ ရေသးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ရႈပ္ေနတာေပါ့။ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာရွာ ၾကည့္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရွာမေတြ႕တဲ့ အဆုံး လက္ေလ်ာ့လုိက္ ရပါေတာ့တယ္။

ခုံမွာ ျပန္ထုိင္ေတာ့ ေရးလက္စ၊ စဥ္းစားလက္စ ဇာတ္လမ္းေလးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ မသိ။ မ်က္စိကလည္း ဘယ္နားမွာမ်ား ပုိးဟပ္ပုန္းေန မလဲ ဆုိျပီး ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္။

ေနာက္ဆုံး မီးမိွတ္ အိပ္ယာ၀င္တဲ့ အထိ ပုိးဟပ္ကုိလည္း မေတြ႕ပါဘူး။ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း ဘာမွ မေရးျဖစ္လုိက္ ပါဘူး။

(ျပီးကာနီး ပါျပီ။ ဒီပိတ္ရက္မွာ ျပီးေအာင္ ေရးမယ္။ ေၾကြးေၾကာ္ထားတာ။)