ေမ်ာက္စိတ္

ျပတင္းေပါက္ မွေနေရာင္ တခ်ဳိ႕ တုိး၀င္လာသည္။ မနက္တစ္ခု လင္းျပန္ေလျပီ။ အလုပ္သြား ရျပန္ေပဦး ေပမည္။ သာသာတုိက္ေနေသာ ေလႏွင့္ လြင့္ေနေသာ ခန္းဆီးၾကားမွ ကုိယ့္အခန္းေဘး ႐ွိသစ္ပင္ကုိ ျမင္ေနရသည္။ ငွက္နီေလး တစ္ေကာင္ သစ္ပင္ေပၚမွာ နားေနသည္။ ေခါင္းကုိ ငဲ့လုိက္၊ အျမီးကုိ ရမ္းလုိက္ႏွင့္။ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ေနေသာ ငွက္သံေလးမ်ား နားေထာင္ရင္း ႏႈိးလာရသည္ကုိ ကုိယ္သေဘာက်သည္။ ခဏေနေတာ့ အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ ငွက္ကေလး ထျပန္သြား၏။ သစ္႐ြက္စိမ္းတုိ႕ တဖ်တ္ဖ်တ္ က်န္ရစ္သည္။ သစ္ကုိင္းတုိ႕ ၾကား ေနေရာင္တုိ႕ ေတြလႈိင္းထေနသလုိ။ ခုမွပင္ သတိထားမိသည္။ ဒီအရြက္ေတြက ကင္ပြန္းရြက္ လုိလုိ။ ေမေမ ခ်က္ေသာ ကင္ပြန္းရြက္ ဟင္းခ်ဳိကုိ သတိရမိသည္။ ညီမေလးနဲ႕ ကုိယ္က ကင္ပြန္း႐ြက္ ဟင္းဆုိလွ်င္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း။ ညီမေလး ဒီႏွစ္ဆယ္တန္း ေရာက္ျပီ။ စာေတြမွ က်က္ရဲ႕လား မသိ။ ညီမေလးက စာဆုိ အင္မတန္မုန္းတာ။ ကုိယ္ဆယ္တန္းတုန္း ကလည္း ဒီလုိပါပဲ။ စာဆုိတာ က်က္ရေကာင္း တယ္ရယ္လုိ႕ မထင္။ အလြတ္ေအာ္က်က္ ခဲ့ရေသာ ပထ၀ီေတြကုိ မုန္းတယ္။ သမုိင္းက ခုႏွစ္မ်ား မမွတ္မိ။ ဓာတုေဗဒက ညီမွ်ျခင္းမ်ား ကဘာေတြမွန္း မသိ။ ေအာင္ျပီးမွ သာလိမၼာသင့္ ေၾကာင္းအသိတရား ရတာေပါ့။ အသိတရားဆုိတာ ေနာင္မွရတတ္ တာပဲဟု ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ သတိရမိသည္။ သူအခု အိမ္ေထာင္က် ေနျပီလား မသိ။ အသိတရား ကုိေနာင္မွရ ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡ။

ကုိယ့္အဖုိ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာသာ ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္ခ်က္ခ်င္ တာခ်က္။ စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္စား။ ေမေမ့ လက္ရာမ်ားေတာ့ စားခ်င္သား။ ေမေမက ဟင္းခ်က္သင္ ဖုိ႕ေျပာတုိင္း ကုိယ္ထြက္ေျပး မိတာကုိ ေနာင္တရ ခ်င္သေယာင္ေယာင္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ဘြားေလးေလာက္ ဟင္းခ်က္မေတာ္။ ဘြားေလး႐ွိ ေသာနယ္ျမဳိ႕ ေလးကုိ ခဏခဏသြားစား ဖုိ႕ဆုိတာေတာ့ မျဖစ္။ ဘြားေလးႏွင့္ အတူေနေသာ ကုိယ့္ညီမ ၀မ္းကြဲေလးမ်ား ႏွင့္အစ္ကုိ က ေတာ့ကံေကာင္း ႐ွာတာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူတုိ႕ဆီ သြားရင္ ကန္ေဘာင္႐ုိး ေပၚစက္ဘီး စီးၾကသည္။ အစ္ကုိက ကုိယ့္ေနာက္က စက္ဘီးတြန္း ေပးရင္းေျပးလုိက္ ရသည္။ တခါေတာ့ ကန္ေဘာင္က ေနကုိယ္ လိမ့္က်တာ တလွိမ့္ေခါက္ေကြး ပဲ။ ဒီဒဏ္ရာက ခုထိကုိယ့္ တံေတာင္မွာ ႐ွိေသး။ ကုိယ္က နေမာ္နမဲ့ ႏွင့္မုိ႕ ကိုယ့္မွာ ဒဏ္ရာေတြ အမ်ားၾကီး။ တခါတုန္းက ပန္းဆုိးတန္းနားမွာေပါ့။ ဘတ္စ္ကားေပၚ ကေန မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ မီးပြဳိင့္မွာ ခုန္ဆင္းဖုိ႕ ၾကိဳးစားတုန္း အေလာတၾကီးနဲ႕ ကုိယ္ျပဳတ္က်ပါေရာ လား။ ဘတ္စ္ကားက မီးစိမ္းလုိ႕ ထြက္သြားေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြ၀ိုင္းလာ ၾကတာေလ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကားေပၚက ျပဳတ္က်တယ္ ေဟ့။ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ အ႐ုိးေတြ ဘာေတြမ်ား က်ဳိးသြားသလား။ ကုိယ္လည္း ႐ွက္႐ွက္နဲ႕ ဒူးျပဲ၊ တံေတာင္မွာ အၾကီးအက်ယ္ပြန္း ကုန္တာကုိေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ခ်ည္းဇြတ္ျငင္းျပီး အတင္းထထြက္ လာတာေပါ့။ အဲ.. ဒီတုန္းကပဲ။ သူနဲ႕ စေတြ႕တာ။

ကုိယ္ကေတာ့ သူ႕ကုိ ဘယ္သတိထား မိႏုိင္မွာလဲ။ ကုိယ့္ဒုကၡနဲ႕ ကုိယ္ဆုိေတာ့ ထူပူေနတာပဲ။ ေနာက္မွ သူကျပန္ေျပာ ျပတာ။ ကုိယ့္ကုိ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ နဲ႕ ကုိ႕ယုိ႕ကားယား အခ်ိန္မွာ သူစေတြ႕ ခဲ့တယ္လုိ႕ ေျပာေတာ့ ကုိယ့္မွာ ရယ္ရမလုိ၊ ႐ွက္ရမလုိ။ ကုိယ္ရယ္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထင္တယ္။ ကုိယ္က နန္းၾကီးသုပ္ တစ္ပြဲ နဲ႕သူက လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ နဲ႕ပဲပလာတာ တစ္ခ်ပ္ မွာျပီး ေစာင့္ေနတုန္း၊ သူက စကားစ လာတာ။ ကုိယ့္ကုိ ေက်ာင္းမွာ မဆုံခင္ ကတည္းက ေတြ႕ဖူးတယ္တဲ့။ ျပဳံးစိစိလုပ္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ျပီး ဘယ္မွာလဲ ေျပာလုိ႕ ဆုိေတာ့မွ သူက ေျပာျပတာ။

အတန္းေတြ ျပီးျပီဆုိရင္ ကိုယ္တုိ႕ အဲဒီဆိုင္ေလး မွာထုိင္ေနၾကေလ။ ျပီးရင္ သူက ကုိယ့္ကုိ ကားဂိတ္လုိက္ ပုိ႕ေပးမယ္။ သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြေနတဲ့ လမး္ကေန ႐ွပ္တိုက္ျပီး ေလွ်ာက္ရင္း စကားေတြ ေျပာမယ္္။ အမယ္ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက ခ်စ္စကား ၾကဳိက္စကား မဟုတ္ဘူး။ သူဖတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း၊ သူ႕အေတြးအေခၚ အယူအဆ အေၾကာင္း။ ေနပူရင္ မုိးရြာရင္ေတာ့ ထီးမုိးေပးမယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ေဆးလိပ္လဲ အရမ္းေသာက္ ခဲ့တယ္ဆုိပဲ။ ကုိယ္နဲ႕တြဲ ေတာ့မွ ျဖတ္လုိက္တာတဲ့။ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြ ကျပန္ေျပာတာေပါ့။ ကုိယ္က ဟုတ္လုိ႕လားလုိ႕ သူတုိ႕ကုိ မယုံသကၤာ ပုံစံနဲ႕ ျပန္ေမးလုိက္ ေပမယ့္ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ လုိက္တာ အရမ္းပဲ။ သူကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ မေျပာေပါင္၊ ျမဳံစိစိနဲ႕ ျပဳံးေနတတ္တာပဲ။ သူ႕အတြက္နဲ႕ေတာ့ အခ်ိန္ ေတာ္မ်ားမ်ား မွာကုိယ္ျပဳံးခဲ့၊ ရယ္ခဲ့ရပါတယ္ ေလ။ ကုိယ္တုိ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႕ ကလြဲလုိ႕ေပါ့။ လူခ်င္းေတြ႕ ေျပာမထြက္လုိ႔ စာနဲ႔ပဲ ေျပာပါရေစတဲ့ ေလ။ သူ႕စာေလးလဲ ခုထိ႐ွိေနတုန္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူေရးထားတဲ့ စကားေတြကုိ ကုိယ္အလြတ္ရ ပါတယ္။ လူဆုိတာ ကုိယ့္အတၲကုိ လြန္ျပီး မခ်စ္တတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ငါလည္း ငါ့အတၲေတြ ႐ွင္သန္ေနတဲ့ ဒီေနရာက ခြာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ နင့္ကုိ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မခ်စ္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ငါျမန္မာျပည္ ကေန မခြာႏုိင္ဘူး။ နင့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကုိ လည္း မပ်က္ပါေစနဲ႕။ ငါလည္း မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ ဘူး။ နင္လည္း ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ ပါနဲ႕ေတာ့။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ သူ႕စာဖတ္ျပီး ေတာ့ကုိယ္ အိပ္မေပ်ာ္ ခဲ့ဘူးေလ။ တစ္ညလုံး ငုိခဲ့ရတာေပါ့။ သူခု ဘယ္မ်ားေရာက္ ေနပါလိမ့္။ ဟုိ တေလာက ေရာက္လာတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ေနတယ္တဲ့။ ေဟာေတာ့………အလုပ္………႐ွစ္နာရီေတာင္ ခြဲျပီးသြား ပါေရာလား။