အိပ္မက္သူရဲ႕ လမ္းကေလး

        ေႏြဦးရဲ႕ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ေအးခဲျဖဴဆြတ္ေနေသာ လမ္းကေလးမွာလည္း ေႏြးေထြး အရည္ေပ်ာ္လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔ကပင္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ ႏွင္းတုိ႔ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေသာ ဒီလမ္းေလးမွာ အခုမွပင္ ျပန္၍ရုပ္လုံးေပၚလာေလေတာ့သည္။ အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနခဲ့ေသာ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္တုိ႔သည္လည္း အညႊန္႔အဖူး တလူလူႏွင့္ စိမ္းျမစိုေျပစ ျပဳလာေနေပၿပီ။ အၿပိဳင္အဆုိင္ ထုိးထြက္လာေသာ ရြက္ဖူးေလးတို႔ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတုိ႔လည္း လမ္းေပၚသုိ႔ လြတ္ထြက္လာၾကသည္။  ဟုိဟိုသည္သည္ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ပဲ က်န္းမာေရးအတြက္ ေျပးသည့္လူ၊ ေခြးေက်ာင္းသည့္လူ၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည့္ လူ၊ ျမက္ခင္းေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ေနပူစာလုံေနသူတုိ႔ျဖင့္ လမ္းကေလးမွာ ျပည့္လွ်ံလုိ႔ေနသည္။

          မနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ေအာက္က လမ္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရမည္။ စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ တံျမက္စည္းလွည္း ေနေသာအလုပ္သမား အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရမည္။ အလုပ္သြားဖုိ႔ ထြက္လာသူ အခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေတြ႔ရမည္။ ကုိယ္လည္း ထုိလူတန္းစားထဲမွာ ပါ၀င္မည္ေပါ့။ ႏွင္းတစ္ထပ္၊ ေရခဲတစ္ထပ္ ျဖစ္မေနေသာ ပလက္ေဖာင္းကုိ အားရေအာင္ နင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္မည္။ အဆီးအတားမရွိ က်လာေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မည္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ တစ္ကုိယ္လုံး ေနရာလပ္မရွိေအာင္ ထုပ္ပုိးၿပီး ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ဘဲ နားရြက္ကုတ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္သြားခဲ့ရေသာ လမ္းကေလးမွာ အခုေတာ့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေငးေမာကာ သြားလာႏုိင္ေပၿပီ။ ျဖာက်လာေသာ ေနေရာင္ကုိ ခံယူလ်က္က ျပာလြန္းလွေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ မျမင္ဖူးသလုိ ေခါင္းေမာ့၍ၾကည့္မိသည္မွာ အခါခါ။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလုံး ပုန္းေနၾကေသာ ငွက္ကေလးတုိ႔လည္း သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ီက်ီက်ာက်ာ ဆုိျမည္ေနၾကေလၿပီ။

          ျမက္ခင္းေဘးမွာ ပန္း၀ါ၀ါေလးတို႔က ဟုိတစ္စသည္တစ္စ က်ဲပက္ထားသလို ေပါက္ေနၾကသည္။ ကမၺလာျခဳံထည္ထဲ ေရႊ၀ါေရာင္ထည့္ရက္ထားသလုိေပါ့ဟု ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးခ်င္သည္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ အသားညိဳခ်င္ရွာေသာ အသားျဖဴ ကေလးမတစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရမည္။ တစ္ေယာက္ထက္မကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏။ အသားမည္းမွာစိုးရိမ္၍ အက်ၤ ီလက္ရွည္ ၀တ္ရေသာ ကုိယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ကာ က်ိတ္၍ရယ္မည္။

ညေနခင္းတြင္ေတာ့ မေတြ႔တာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ အဖိုးအုိကုိ ျပန္ေတြ႔ရျပန္သည္။ သူ၏ ဂစ္တာသံမွာ ခ်ဳိလွသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ ခြက္ကေလးသည္လည္း က်ပ္တန္တုိ႔ျဖင့္ ေ၀ဆာေနသည္။ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ လူရြယ္ကေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုေဘးမွာ ထုိင္လုိ႔ေန၏။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ က်န္းမာခန္႔ညားေသာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္။ စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းမွာ စားပြဲကုလားထုိင္တုိ႔ခ်ထားလ်က္ ညေနစာစားသူမ်ားျဖင့္ ျပည့္လုိ႔ေနသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ က်က်နန စားေနသူတုိ႔၏ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ထက္ မနည္းေသာ ညေနစာတစ္ခြက္ကုိ ၀ုိင္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေတြ႔ရမည္သာ။ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းစာ ေရာင္းေသာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေရွ႕မွာေတာ့ သံပုရာျခမ္းဦးထုပ္ႏွင့္ လူငယ္သည္ နံျပား (သို႔မဟုတ္) ခ်ာပါတီကုိ လက္ႏွင့္ ႏႈိက္ကာ အားရပါးရစားေန၏။  ဇြန္းခက္ရင္းႏွင့္ ဟန္က်ပန္က်သူမ်ားၾကား လက္ႏွင့္စားသူကုိ ေတြ႔ေတာ့ ကုိယ္ၿပဳံးမိသည္။ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းေသာ ဆုိင္ေရွ႕မွာေတာ့ တစ္ေဒၚလာတန္စာအုပ္မ်ားကုိ အျပင္ထုတ္ထားသည္။ အပယ္ခံနီးပါး ျဖစ္ေနရွာေသာ စာအုပ္တုိ႔မွာ သူတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားမည့္သူမ်ားအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသည္။

          လမ္းကေလးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အနံ႔ကလည္း စုံလင္လွေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းရနံ႔တစ္မ်ဳိးသင္းပ်ံ႕လာ သလုိ၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာလည္း တရုတ္ဆုိင္မွ အသားကင္န႔ံလို၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္န႔ံလုိ အနံ႔မ်ဳိးက ေလထုထဲမွာ ေ၀့ေနတတ္သည္။ ပန္းရနံ႔၊ လတ္ဆတ္ေသာ သစ္ပင္နံ႔တုိ႔က စိတ္ကုိ လန္းဆန္းေစသလုိ၊ အလုပ္မွ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္လည္း ဗုိက္ဆာဆာႏွင့္ ဟင္းနံ႔တုိ႔ကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ရႈရႈိက္မိစၿမဲ။ ဒီလုိေအးခ်မ္းသာယာေသာ လမ္းကေလးမွာပင္ တန္ဖုိးမထားတတ္သူ အခ်ဳိ႕က အမႈိက္သရႈိက္ကုိ စည္းကမ္းမဲ့ စြန္႔ပစ္ခ်င္ၾကေသးသည္။ ကုိယ္မႀကဳိက္ဆုံးအနံ႔ကေတာ့ ျပည့္လွ်ံေနေသာ လမ္းေဘးအမႈိက္ပုံးက အနံ႔ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း လမ္းေဘးမွာ စည္းကမ္းမဲ႔ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ဘီယာပုလင္းအကြဲအစမ်ားကုိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စြာႏွင့္ပင္ ေရွာင္ရွားရေသး၏။

          ခုတေလာမွာေတာ့ အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ႏွင့္ ထုိလမ္းကေလးကုိ ေလွ်ာက္မိလွ်င္ပင္ ဆုိင္းသံဗုံသံ ၾကားေနမိသည္။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ ၀တ္ေကာင္းစားလွတုိ႔ ျပည့္ေသာ၊ သကၤန္း ပရိကၡရာ စုံလင္ေသာ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ပြဲကုိလည္း ျမင္၏။ ေမာင္ရင္ေလာင္းစီးလာေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ပင္ ပါလုိက္ေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတြင္ ၀ါ၀ါျမင္တုိင္း ပိေတာက္ဟုလည္း ထင္လုိက္ေသးသည္။ တူးပို႔တူးပုိ႔အသံကုိ ၾကားခ်င္ေနသည္။ ရႊဲရြဲစုိေသာ မိန္းမပ်ိဳႏွင့္ စုိေအာင္ပက္ေသာ ကာလသားကုိ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ စိတ္မွေကာင္းေသးရဲ႕လားဟုလည္း ေတြးထင္ေနခ်င္ျပန္ပါသည္။

          လမ္းကေလးကုိ အလ်ားလုိက္ ေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္၏။ ေဒါင္လုိက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သူတုိ႔လည္း ရွိ၏။ လမ္းကေလးက သစၥာရွိသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သူတုိ႔က မယုံရ။

သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က ကားမီးခိုးေငြ႔မ်ားျဖင့္  လမ္းကေလး။ အိပ္မက္သူရဲ႕ လမ္းကေလး။ အလုပ္ကုိ သြားဖုိ႔ လမ္းကေလး။ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ လမ္းကေလး။ သစ္လြင္ေနတဲ့ လမ္းကေလး။ ျဖဴေဖြးေအးစက္ေသာ လမ္းကေလး။ စိမ္းျမ၀ါေရႊေသာ လမ္းကေလး။ လူခ်မ္းသာတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္တုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ စာဖတ္သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ စာမတတ္သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ ဆူညံမႈတို႔ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ လမ္းကေလး။ ဆာေလာင္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ လွ်ံပယ္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ အိမ္ျပန္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ အိမ္မျပန္ႏုိင္သူတို႔၏ လမ္းကေလး။ နာမ၀ိေသသနတုိ႔ မည္သုိ႔ပင္ ေျပာင္းေစဦးေတာ့ ဒီလမ္းကေလးသည္ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းေပမုိ႔ ခရီးဆုံးထိ ေလွ်ာက္ရမည္သာ။

ျပတင္းေပါက္၊ Iron man နဲ႔ ေအာ္ပရာ

         ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေသာ နံနက္ခင္း တစ္ခုမွာပင္ ျဖစ္ေစ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔လည္ခင္း တစ္ခုမွာပင္ ျဖစ္ေစ၊ ညဳိျမ ရီမႈိင္းေသာ ညေနခင္းတစ္ခုမွာပင္ ျဖစ္ေစ ေမ ေရြးထုိင္တတ္ေသာ ထုိေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွ ေနရာမွာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုနားက ႏွစ္ေယာက္ထုိင္စားပြဲသာ ျဖစ္သည္။ ထုိျပတင္းေပါက္မွ ဆုိင္ျပင္က လူမ်ားစြာကုိ ေငးေမာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ သြက္လက္၍ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရေသာ မိန္းကေလးမ်ား၊ ေလာကႀကီးကုို ေမ့ေနေသာ စုံတြဲမ်ား၊ ဦးတည္ရာမဲ့ သြားလာေနေသာ အိမ္မဲ့ယာမဲ့တစ္ေယာက္၊ coach လက္ေပြ႔အိတ္ႏွင့္ ေနကာမ်က္မွန္ႏွင့္ ဟန္က်ပန္က် ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိင္ထားေသာ အမ်ဴိးသမီး၊ ဖုိသီဖတ္သီ ေျပးလႊားေနေသာ ကေလး အေမ၊ ၾကည္ႏူးေနေသာ အေဖႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ သမီးေလး၊ စသည္ျဖင့္ ျမင္ကြင္းက စုံလွသည္။

          ယေန႔ေတာ့ ထုိခံုမွ မရလွ်င္ မထုိင္ေတာ့ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကုိ ၀င္လာခဲ့ေသာ္လည္း ျပတင္းေပါက္နားက ခုံမွာ ထုိင္ေနေသာ လူဆီ ေမ့အၾကည့္က မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ နည္းနည္းမွပင္ မစဥ္းစားဘဲ ကၽြန္မကုိ ဒီမွာ ထုိင္ခြင့္ျပဳပါဟူေသာ ခြင့္ေတာင္းစကားက အလုိလုိပင္ ထြက္သြားခဲ့သည္။  တကယ္ပဲ ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွာ လူျပည့္ ေနျပန္သည္။ ေမ့လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကုိ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရပါတယ္ဟု ေျပာကာ သူ႔လက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ စာအုပ္ကုိ ဆက္၍ ငု႔ံဖတ္ေန၏။ သူဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ကုိ ေမ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ခုိးၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ Camus ၏ The plague။ ဒီေတာ့ ေမကုိယ္တုိင္လည္း အိတ္ထဲမွာ ပါလာေသာ စာအုပ္ကုိ ထုတ္ဖတ္ေနလုိက္မည္ေပါ့။

          “ဒီေနရာက ေနရာေကာင္းပါတယ္ဗ်။ ျပတင္းေပါက္ရယ္၊ iron man ရယ္၊ အခု ေရဒီယုိက လာေနတဲ့ ေအာ္ပရာရယ္ေပါ့။”

          ထူးျခားေသာ စကားေၾကာင့္ ေမ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကုိထူးဆန္းက ေမ့ကုိ စကားစေနျခင္း ေပပဲ။ သူေျပာသည့္ အတုိင္းပင္ ျပတင္းေပါက္မွန္တြင္ Iron Man ပုံကို ဆီေဆးႏွင့္ က်က်နန ပန္းခ်ီဆြဲထားသည္။ ေဒသခံ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ၏ လက္ရာကုိ အမွန္တကယ္ခ်ျပ ခ်င္သည့္ သေဘာျဖင့္ မွန္ျပတင္းမွာ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ လာဆြဲသြားပုံရသည္။ ရုပ္ရွင္ရုံမွာ Iron Man III တင္ေနသည္ကုိ ေမ သတိရ၏။ ကုိထူးဆန္း၏ စကားကုိ အံ့ၾသသလို စိတ္လည္း ၀င္စားမိသည္။

          “ျပတင္းေပါက္၊ Iron man နဲ႔ ေအာ္ပရာ ဟုတ္လား။ ရွင့္စကားက ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာပဲ။ ရွင္မို႔လုိ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ျမင္တတ္တယ္။”

          “ဟုတ္တယ္ေလဗ်။ ျပတင္းေပါက္ အႀကီးႀကီးကေန လူေတြကုိ အပ်င္းေျပ ၾကည့္လုိ႔ ရတယ္။ ၿပီးေတာ့  ရထားတြဲကုိလည္း ေရလို႔ ရတယ္။ ခဏေနလုိ႔ ရွိရင္ ရထား ျဖတ္လိမ့္မယ္ဗ်။ Iron man ပန္းခ်ီကလည္း မုိက္တယ္။ ေအာ္ပရာကလည္း ေကာင္းေနတယ္ ဆုိေတာ့ အားလုံး ဆုံသြားတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။”

          “ရွင္က ရယ္ရတယ္။”

          “ေဟာ ေျပာရင္းဆုိရင္း ရထားလာေနၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရထားတြဲ အေရအတြက္ ေလာင္းမလားဗ်။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေၾကးေလ။”

          “ကၽြန္မ ရထားတြဲေတြ အကုန္လုံး လုိက္မေရႏုိင္ဘူး ရွင့္။”

          “မွန္းေျခနံပါတ္ေလာက္ ပါပဲ။ လုပ္ပါဗ်။ ခင္ဗ်ားႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရႈံးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ ၀ယ္တုိက္စရာ မလုိပါဘူး။”

          “ကၽြန္မက ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္ရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ…ကဲ ေလာင္းၾကတာေပါ့။ ရွင့္ကုိ စကား ေျပာေနရတာ ရထားတြဲေတြ လြတ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မက တြဲတစ္ရာ ေလာင္းမယ္။”

          “ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ရာ့ငါးဆယ္ဗ်ာ။”

          ေမ တုိ႔ရထားတြဲေတြကုိ စတင္ေရတြက္ၾကသည္။ ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂ်က္ဂ်က္အသံသည္ ျပတင္းေပါက္မွ မွန္တုိ႔ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လ်က္ ေမ တုိ႔ ထုိင္ေနေသာ စားပြဲေလးကုိ တုန္ခါေစ၏။ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သြားေသာ ရထားတစ္တြဲဆီကုိ လုိက္ၾကည့္ရင္းမွ ငယ္ငယ္တုန္းက လယ္ကြင္းစိမ္းေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သြားခဲ့ေသာ ေႏြရထား ခရီးစဥ္ကုိ အမွတ္ရမိသည္။

          “ကုိးဆယ့္ကုိး၊ တစ္ရာ၊ တစ္ရာ့တစ္၊ တစ္ရာ့ႏွစ္…ေဟာၿပီးေတာ့မယ္ဗ်။ တစ္ရာ့သုံး။ ခင္ဗ်ားႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ။”

          ယခုအခ်ိန္အထိ ေမ့နာမည္ကုိ မေမး၊ သူ႔နာမည္ကုိလည္း မသိရေသးေသာ ကုိထူးဆန္းကုိ ေမ လွည့္ၾကည့္မိသည္။

          “ကဲ…ကၽြန္မကုိ ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္ေပေတာ့။ အခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မလက္ထဲက တစ္ခြက္ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး။”

          “ခင္ဗ်ားသတိထားမိလားဗ်။ ဒီေကာ္ဖီဆုိင္မွာ နာရီ ဆယ့္ႏွစ္လုံး ရွိတယ္ ဆုိတာ။”

          “တကယ္…။ ကၽြန္မျဖင့္ ဒီကုိလာတာ ခဏခဏရွိၿပီ။ သတိမထားမိပါဘူး။ ကၽြန္မေရၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။ ေနဦး။”

          တကယ္ပင္ နာရီ ဆယ့္ႏွစ္လုံးရွိသည္ကုိ သတိမထားမိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမအံ့ၾသေနမိေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူေျပာသလုိပင္ နာရီဆယ့္ႏွစ္လုံးက လည္ပတ္ ေနၾကသည္။

          “အဲဒီထဲကမွ ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းစြဲနာရီကေတာ့ မေဟာ္ဂနီေရာင္ အ၀ုိင္းေလးဗ်။ ဆန္းလည္းမဆန္းဘူး။ ရုိးလည္းမရုိးဘူး။ သူလုိငါလုိပဲ။”

          “ရွင္က သူလုိငါလုိ ၀တၳဳေတြကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ေပါ့။ ဒီလုိလား။”

          “သူလုိငါလုိ ၀တၳဳေတြက မထူးျခားတာကုိက ထူးျခားေနတာေပါ့ဗ်။ အမ်ားထက္ထူးျခားခ်င္ရင္ သဘာ၀လြန္တတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သဘာ၀က်တဲ့ အရာေတြကုိပဲ သေဘာက်တတ္တာပါ။”

          “ဒါျဖင့္ရင္ ရွင္က ေအာ္ပရာလည္း ႀကဳိက္လုိက္တာပဲလား။ ကၽြန္မေတာ့ ေအာ္ပရာကုိ ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္လုိ႔ မရေသးဘူး။”

          “နားေထာင္လုိ႔ ရတယ္မရဘူးရယ္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ နားေထာင္ရင္း ခင္ဗ်ားေတြးခ်င္တာကုိ သီခ်င္းနဲ႔လုိက္ၿပီး ဆြဲေတြးလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ား ခံစားလုိ႔ ရလာလိမ့္မယ္ေလ။”

          “ဟုတ္ပါၿပီ။ ကဲ ကၽြန္မကုိ ေနာက္အပတ္ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ၀ယ္တုိက္ေပေတာ့။ ခုေတာ့ ကၽြန္မကုိ သြားခြင့္ျပဳပါဦး။”

          ေမ ဆုိင္မွ ထြက္လာေတာ့ သဘာ၀ကုိခ်စ္ေသာ၊ ေအာ္ပရာကုိ ခ်စ္ေသာ၊ ရထားတြဲေတြကုိ ခ်စ္ေသာ ကုိထူးဆန္းအေၾကာင္းကုိေတြးရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နားေထာင္ ေနလုိက္သည္။ ဘယ္သီခ်င္း ျဖစ္သည္ကုိ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ဂီတမွာ နား၀င္ခ်ဳိေနေလေတာ့သည္။

         
(မွတ္ခ်က္။ ။"ျပတင္းေပါက္၊ Iron man နဲ႔ ေအာ္ပရာ" ေခါင္းစဥ္ကုိ ေပးေသာ ကုိထူးဆန္းအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)

သီခ်င္းေရာင္ျခယ္

          ဆယ့္ႏွစ္ရက္၊ ဆယ့္သုံးရက္၊ ဆယ့္ေလးရက္….

          သုံးရက္လုံးကုိ မေမ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကိုေမ့ထားခဲ့ၿပီးေတာ့မွ ဆယ့္ေလးရက္ေန႔မွာ ေပၚလာတဲ့ ေရွ႕မီေနာက္မီႀကီးရဲ႕ အေတြးေလ။

          ဒီေန႔ေတာ့ အနီေရာင္ေတြက လႊမ္းမုိးလြန္းေနသည္ဟု ထင္သည္။ အနီေရာင္ၾကားမွာ ပန္းေရာင္ကလည္း ပုန္းတ၀က္ ကြယ္တ၀က္ပင္။ ႏွင္းဆီနီေတြ၊ စကၠဴနီေတြ၊ အနီရဲရဲ ကဒ္ေတြ၊ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ အသည္းေတြ၊ ပန္းနီေသြးေျပးေနတဲ့ ၀က္၀ံရုပ္ေလးေတြ၊ နီတြတ္ေနတဲ့ ေခ်ာကလက္ဘူးေတြ။ အုိ…မျမင္ခ်င္မွ အဆုံးပဲ။

          ေဘးနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ခ်ိန္းထားတဲ့ သူတုိ႔ေကာင္ေလးေတြ အေၾကာင္းေျပာရင္း ရယ္လုိ႔ေမာလုိ႔။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏွင္းဆီနီနီေတြနဲ႔ ပန္းစည္းကုိ ကုိင္ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္သြားေလရဲ႕။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ေလ။ ေရွ႕က လမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့ လူရြယ္ရဲ႕ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာလည္း နီနီေထြးေထြး အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ လွမ္းေတြ႔ေနရတယ္။ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အနီေရာင္ လႊမ္းမုိးတဲ့ ပ၀ါၿခံဳထည္ ကုိယ္စီနဲ႔။

ၾကည့္စမ္း…ဒီေန႔ကုိ အေရာင္ျခယ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္မရွိတာ ကုိယ္တေယာက္တည္းလား။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ဒီေန႔ ဘာအစီအစဥ္ရွိလဲလို႔ ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ဂရုမစိုက္သလုိလုပ္ၿပီး ေျဖခဲ့တာ သတိရတယ္။ ဘာဂရုစိုက္စရာ ရွိလုိ႔လဲ။ မေန႔တေန႔ကလုိ ေန႔တေန႔ပါပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တခ်ဳိ႕က စကားေတာင္ မေျပာႏုိင္ဘဲ ေစာေစာျပန္မွာမုိ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြ ျမန္ျမန္လုပ္ရမယ္လုိ႔ ေလာေဆာ္ေနၾကတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ အိမ္မွာပဲ ခ်က္မတဲ့။ တေယာက္ကေတာ့ ေျခာက္နာရီမွာ ခ်ိန္းထားသတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက ဆုိင္မွာ ေနရာဦးထားရတယ္ ဆုိပဲ။ တုိ႔မ်ားေတာ့ ဒီေလာက္ မႀကဳိးစားဘူးလုိ႔ မလုိတမာေတြးေနလုိက္တယ္။

“ဟယ္လုိ…။ ေဟ့…ငါပါ။”

“ဘယ္က ငါလဲ…။ မသိဘူး။”

အသံရွင္ကုိ သိေသာ္လည္း ဘုေတာခ်င္ေသာ စိတ္ကမ်ားေန၏။

“မသိရင္လည္း ၿပီးတာပဲ။ နင့္နာမည္နဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ေရဒီယုိမွာ ၾကားလုိ႔။ အဲဒါေျပာျပမလုိ႔။”

“ဟယ္….။ တကယ္….။”

ေလသံခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြား၏။

“ဘယ္လုိင္းကလဲဟင္။”

“ဂႏၳ၀င္ဂီတ…။ ကဲ…ျမန္ျမန္နားေထာင္။ မၾကားလုိက္ဘဲ ေနဦးမယ္။”

စကားမဆုံးခင္မွာပင္ ေရဒီယုိကုိ လက္က ဖြင့္ၿပီးေနေပၿပီ။

“ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ေနာက္မွ ျပန္ေခၚလုိက္မယ္ေနာ္…။”

ေရဒီယုိက သီခ်င္းက ခ်ဳိျမစြာ…လြမ္းေမာစြာ။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ ဆုိတာေတာ့ သိႏွင့္ၿပီးၿပီ။ တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္ၿပဳံးရင္း သီခ်င္းကုိ နားေထာင္၏။ 

“လစႏၵာရယ္…ကုိယ့္ရဲ႕ အလြမ္းေတြဟာ

ေျဖသိမ့္လုိ႔ ရမွာ မဟုတ္။

ခ်စ္သူရွိတဲ့ အနာဂတ္ကုိ

ကုိယ္အၿမဲ ေတာင့္တ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။”

ဒီေန႔က အေရာင္ေတြစံုလုိ႔ ေနသည္။

တဒဂၤ

          အစိတ္အပုိင္းေလးေတြကေန ႀကီးမားတဲ့ အရာတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတဲ့ အမွန္တရားတခုကုိ သူေကာင္းေကာင္း သိပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မေတြးမိပါလိမ့္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္အံ့ၾသမိတယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္စီကုိပဲ မျမင္နဲ႔၊ သစ္ေတာကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါတဲ့။ ၾကားဖူးတာပါပဲ။ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ သစ္ကုိင္းပိေနတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ အတြက္မ်ားလား။

ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကုိ ၾကည့္ရင္ေတာ့ လူအမ်ားစုက စုတ္ခ်က္တစ္ခုစီကုိ သတိမထား မိၾကဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိတာ စုတ္ခ်က္ေလးေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆြဲရတာပဲ။ ၿငီးေငြ႔စရာအပုိင္းေတြလည္း ရွိမယ္။ တက္ႂကြစရာ အပိုင္းေတြလည္း ရွိမယ္။ စိတ္မပါေတာ့တဲ့ အခါေတြလည္း ရွိမယ္။ ေဆးကုန္သြားတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိမယ္။ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ နစ္ျမဳပ္သြားလုိ႔ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲသူတုိ႔ တထပ္တည္းက်သြားတဲ့ အခါလည္း ရွိႏုိင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ၿပီးသြားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ၾကည့္တဲ့ အခါ ဘယ္သူကမ်ား ဒီတဒဂၤေတြကုိ ျမင္လုိ႔လဲ။ 

xxx

မေရးတာၾကာေပမယ့္လဲ တဒဂၤေတြေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္ ေရးေတာ့ေရးျဖစ္ေနပါတယ္။ သံလြင္ကုိ ပုိ႕ထားတဲ့ ၀တၳဳတုိေလးပါ။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လုံးကို ဒီေနရာမွာ ဆက္လက္အားေပးႏုိင္ပါတယ္။ 

http://www.thanlwin.com/beta/index.php/short-stories/259-2013-01-10-20-47-29 

ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔လူ

မနက္မုိးလင္းကေန စေတာ့တာပဲ။ ဖုန္းကေနျမည္တဲ့ က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံတခုဟာ ႏႈိးစက္သံပဲလုိ႔ သိလုိက္တာနဲ႔ အိပ္ယာကေန လူးလဲၿပီး ထရတယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်လုိက္ရင္ပဲ အိပ္ခ်င္နည္းနည္းေျပသြားတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ မ်က္စိနည္းနည္းက်ယ္ လာတယ္ဆုိရင္ပဲ အနားမွာ ရွိတဲ့ဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္တယ္။ မေန႔ညက ရထားတဲ့ ဖုန္းmessage ေတြကုိ ၾကည့္တယ္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာင္လုိ႔ အၾကံျပဳထားတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းကုိ ဦးတည္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီကုိ text ျပန္ရုိက္ျဖစ္တယ္။

          မနက္စာစားေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ရင္း၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေရဒီယုိက သတင္းနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ကမာၻႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာ သိရတာ တခါတခါေတာ့လည္း စိတ္ဓာတ္က်စရာ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ မနက္စာစားရင္းနဲ႔ ဖုန္းကေနတဆင့္ သတင္းဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲ…ရာသီဥတုလည္း ၾကည့္ရဦးမယ္။ ကန္႔လန္႔ကာေလး လွပ္ၾကည့္မယ့္ အစား အင္တာနက္ကေနၾကည့္တာက ပုိၿပီး ထိေရာက္မယ္။ ဒီေန႔ ဘယ္လုိ အ၀တ္အစားမ်ဳိး ၀တ္ရမလဲ ဆိုတာ ရာသီဥတုၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ရမယ္။ ေနသာမယ္၊ နည္းနည္းေတာ့ ေအးမယ္ဆုိေတာ့ ဆြယ္တာေတာ့ ၀တ္မွ ျဖစ္မယ္။

          အလုပ္သြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဆုိေတာ့ အိမ္ေသာ့ လုိက္ရွာတယ္။ ရုတ္တရက္ ရွာလုိ႔ မေတြ႔ဘူး။ မေန႔ညက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက မထုတ္ျဖစ္လုိ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ အလုပ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့ ipod နားၾကပ္ကုိ နားထဲထည့္တယ္။ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ေတးသြားတခု နားထဲေရာက္လာတယ္။ ဒါဆုိ အလုပ္ကုိ သြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ။ တလမ္းလုံး သီခ်င္းနားေထာင္ ျဖစ္တာ ေနာက္ကေန အနားေရာက္လာတဲ့ စက္ဘီးကုိေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ ၀င္တုိက္မလုိ ျဖစ္သြားေတာ့ စက္ဘီးသမားကုိ တုိးတုိးေလး က်ိန္ဆဲလုိက္ေသးတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးရင္း text လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔လဲ ၀င္တုိက္မလုိ ျဖစ္ေသးတယ္။ အခုေခတ္လူငယ္ေတြက မ်က္ႏွာနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ကုိ မခြာဘူး။ တခ်ိန္လုံး text လုပ္ေနၾကတာပဲ။

          အလုပ္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္တယ္။ သီခ်င္းက ေကာင္းေနေသးတာနဲ႔ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ရုံးခန္းတူ အစ္မႀကီးတေယာက္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာ မၾကားဘူး။ ပခုံးကုိ လွမ္းပုတ္မွပဲ ၾကားေတာ့တယ္။ အားနာနာနဲ႔ သူ႔ကုိ ၿပဳံးျပၿပီး နားၾကပ္ကုိ ဆြဲျဖဳတ္လုိက္ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာစၿပီ ဆုိတာနဲ႔ပဲ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ စလုပ္ျဖစ္တယ္။ email ေတြ ျပန္စရာရွိတာျပန္၊ ဖတ္စရာရွိတာ ဖတ္။ အၿမီးရွည္ရွည္နဲ႔ ၾကြက္ကုိဆြဲလုိ႔ ဟုိကလစ္ဒီကလစ္လုပ္။ ေကာ္ဖီေလး တငုံႏွစ္ငုံေလာက္ ေသာက္လုိက္၊ ၾကြက္ေလးေခါက္လုိက္နဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္သြားတယ္။

          ေန႔လည္စာစားရင္းနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ ဖတ္လက္စ ၀တၳဳကုိ ဆက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မေန႔က ေကာင္းခန္းေရာက္ေနေတာ့ ဒီေန႔ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမိတာ အမွန္ပဲ။ ဖုန္းထဲကေန ဖတ္ရတာ စာအုပ္ထဲကေန ဖတ္ရသေလာက္ေတာ့ အားမရလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းက စာအုပ္ထက္သယ္ရတာ လြယ္တယ္။ ကုိယ့္ေရွ႕က ထုိင္ေနတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ကလည္း လက္ထဲမွာ ဖုန္းေလးတလုံးနဲ႔။ အင္တာနက္ ေပၚေလွ်ာက္လည္ေနတာလား၊ စာဖတ္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ့္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၿပဳံးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဖုန္းဆီ မ်က္လုံးေတြ ျပန္ေရာက္သြားေရာ။ ကုိယ္ကလည္း စကားေျပာရ သက္သာတယ္လုိ႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ကုိယ့္စာအုပ္ကလည္း ေကာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား။

          ဒီလုိနဲ႔ တေန႔ခင္းလုံး ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ အလုပ္ဆက္လုပ္ ျဖစ္တယ္။ ေန႔လည္သုံးနာရီမွာ အစည္းအေ၀းရွိေတာ့ ဖုန္းက အခ်က္ေပးလာတယ္။ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ တက္ရဦးမယ္။ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ ဘာေတြရွိေသးလဲလုိ႔ ဖုန္းေပၚက အခ်ိန္ဇယားမွာ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဘာမွ မရွိလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ဆုိတာ ဖုန္းက အခ်က္ေပးတယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ message ပုိ႔ရမယ္။

          အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အိတ္ထဲက ipod ကုိထုတ္တယ္။ သီခ်င္းဆက္နားေထာင္ ျဖစ္တယ္။ ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မို႔လုိ႔ အုပ္စုလုိက္ ျပန္သြားၾကတယ္။ ေန၀င္တိမ္ေတာက္တဲ့ အလွကုိ ခံစားမိတယ္။ သစ္ရြက္ေတြ ေလတုိးလုိ႔ လႈပ္ခတ္သြားၾကတယ္။ အားလုံးကုိ Norah Jones ရဲ႕သီခ်င္းေနာက္ခံနဲ႔ ခံစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ေဘးနားကေန က်န္းမာေရးအတြက္ အေျပးေလ့က်င့္တဲ့ လူေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ျဖတ္သြားၾကတယ္။ အားလုံး ipod ကုိယ္စီနဲ႔။ လမ္းေဘးမွာ ဂစ္တာနဲ႔ လူႀကီးတေယာက္ သီခ်င္းဆုိေနတယ္။ ဘာေတြဆုိေနလည္း ဆုိတာ ကုိယ္ေတာ့ မၾကားမိဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ၾကားလဲ မသိဘူးလုိ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေသးတယ္။

          ဒီညေန မိတ္ေဆြတေယာက္ အိမ္မွာ ပစၥည္းတခု သြားယူရတယ္။ သြားေနက်လမ္းေတြ မဟုတ္လု႔ိ ဖုန္းကေန တဆင့္ GPS ကုိသုံးရတယ္။ GPS မမက ကုိယ့္ကုိ ညာေကြ႔ဘယ္ေကြ႔နဲ႔ ေျပာလုိက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပစၥည္းယူရမယ့္ အိမ္ကုိ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာလည္း သူ႔ကုိပဲ အားကုိးရတာပါပဲ။ GPS မေပၚခင္က ကုိယ့္ အေဖတုိ႔ဆုိ လမ္းေတြ စိတ္မွတ္နဲ႔ သိေနတာကုိ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အံ့ၾသစရာႀကီးပဲ။

          အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညေနစာကုိ တီဗီြေရွ႕မွာ စားျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ၾကည့္ေနက် ဇာတ္လမ္းတြဲလာတာမုိ႔ တီဗီြေရွ႕မွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြ လာတဲ့ခဏမွာ ေရထေသာက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲ ၿပီးသြားေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္တယ္။ blogေတြ လုိက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္မသိေသးတဲ့ စာလုံးတလုံးကုိ google မွာရွာတယ္။ ဒီပိတ္ရက္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ခ်က္စားမယ္လုိ႔ ေတးထားလုိ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲခ်က္နည္းကုိ google လုပ္ရေသးတယ္။ ဒါမွ ဘာေတြ ၀ယ္ရမလဲ ဆုိတာ သိမွာ။ ၀င္လာတဲ့ text ေတြနဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနလုိက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တဲ့လူေတြ။ ကုိယ့္ကုိ ပုိ႔လာတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြလည္း ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ သူတုိ႔ဒီေန႔ သြားစားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကုိ ၾကြားေနတာ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ သီခ်င္း တပုဒ္ပုိ႔လာတယ္။

          ဖုန္းကထျမည္လာျပန္တယ္။ ဘာအတြက္မ်ား ပါလိမ့္။ ေၾသာ္…မနက္ျဖန္ အမႈိက္ပစ္ရမယ့္ေန႔။ အမႈိက္ကား မလာခင္ အိမ္ထဲက အမႈိက္ကုိ ထုတ္ထားမွ။ အားလုံးၿပီးေတာ့ ေရမုိးခ်ဳိး အိပ္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီ ထုိးလုၿပီ။ ဖုန္းက ျမည္လာျပန္တယ္။ အိပ္ဖုိ႔ သတိေပးတာ။ ကုိယ္က တခါတေလ စာဖတ္စာေရးေနရင္ ညဥ့္နက္တတ္လုိ႔ အိပ္ဖုိ႔ကုိ ႏႈိးစက္ခ်ထားရတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ အိပ္ပါေတာ့မယ္။ မနက္ ေျခာက္နာရီထဖို႔ ႏႈိးစက္ခ်ထားတာ ထပ္စစ္ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကုိ အားသြင္းဖုိ႔ ႀကိဳးတပ္ေတာ့ ႀကိဳးတန္းလန္းက သူလား ကုိယ္လားဆုိတာေတာ့ စဥ္းစားမိေသး။