၇၃၇၂… ၇၃၇၂… ၇၃၇၂… ၇၃၇၂… ၇၃၇၂
အိမ္ေရွ႕မွာ ဘာေတြ လာေအာ္ေနပါလိမ့္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ပုံရိပ္ အိပ္ယာမွ အိပ္ခ်င္မူးတူး ထခဲ့သည္။ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ေတာ့… ေအာင္မေလး… ဘေလာက္ငရဲမင္း။ ခုတေလာလည္း ပုိ႔စ္ေတြ မွန္မွန္တင္ေနတာပဲ။ အခန္းဆက္ ၀တၳဳေတြဘာေတြေတာင္ ေရးေနတာ။ သူမ်ား ဘေလာက္ေတြကုိလည္း မွန္မွန္သြားလည္တယ္။ မွတ္ခ်က္ေတြလည္း ေရးလုိ႔။ အင္း ငရဲမင္း ဘေလာက္မွန္မွန္ မဖတ္လုိ႔ ျဖစ္ရမယ္ဟု မေက်မနပ္ေတြးရင္း တံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။
အိမ္ေရွ႕ပန္းျခံေလးထဲမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ရပ္ေနေသာ ငရဲမင္းကုိ ေတြ႔ရ၏။
“ငရဲမင္းႀကီး ဘာကိစၥ ရွိလုိ႔ပါလိမ့္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး။” အင္း...ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံမွဟု စိတ္ထဲက ေတြးေနလုိက္သည္။
“ပုံရိပ္ ႏုိးၿပီလားကြ။ ဒီေန႔ မင္းဘေလာက္မွာ ဧည့္စာရင္း ၇၃၇၂ ျပည့္ၿပီ။ အဲဒါ မင္းဘေလာက္ကုိ မင္းျပန္ၾကည့္ဖုိ႔ စဥ္းစားဦး။”
“ရွင္…။ ဘာျပန္ၾကည့္ရမွာလဲ။”
၇၃၇၂ ဆုိသည့္ နံပတ္က ဘာမ်ားထူးျခားေနပါလိမ့္။ ဥပမာ ကုိအန္ဒီတုိ႔လုိ ဟစ္ႏွစ္သိန္း ျပည့္တယ္ ဆုိလဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ခုေတာ့ ၇၃၇၂ ျပည့္တဲ့ေန႔ေပါ့။ ပုံရိပ္တစ္ေယာက္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနဆဲ….
“မင္း ဘေလာက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ကုိ သတိေတာင္ မရဘူး မဟုတ္လား။ သူမ်ားေတြဆုိ ဘေလာက္ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္၊ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စသည္ျဖင့္ ပုိ႕စ္တင္ၾကတယ္။ ခုေတာ့ မင္းက အဲလုိ တာ၀န္ မေက်ခဲ့တဲ့ အတြက္ ငါလာသတိေပးတာ။”
ဟင္း… ေလသံကေတာ့ တင္းလုိက္တာ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဘေလာက္ေရးတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္သြားလုိ႔ ေက်ာ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဘေလာက္ပဲ ကုိယ္တင္ခ်င္ တင္မွာေပါ့။ မတင္ခ်င္လည္း မတင္ဘူးေပါ့ဟု ခပ္စြာစြာေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ…
“အမယ္ တင္ခ်င္တင္ မတင္ခ်င္ေနမယ္လုိ႔ မေျပာနဲ႔။ ကုိယ့္ဘေလာက္ကုိ ဂရုစိုက္လိုက္ဦး။ အဲဒီေတာ့ ေရးထားခဲ့သမွ်စာေတြ ျပန္ၾကည့္။ ၾကားလား။ ငါသြားမယ္။”
အဲဒီေတာ့မွ ပုံရိပ္လည္း လန္႔သြားသည္။ ေတြးေနသမွ်ကုိ သူက သိေနသည္ကုိး။ ကဲ ၾကည့္ဆုိေတာ့လည္း ၾကည့္ရမွာေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဘေလာက္ကေလးကုိ ဂရုစိုက္မွ။
xxx
မုန္႔တီသုတ္ တစ္ပြဲ စားၿပီး အိမ္က ထြက္ခဲ့သည္။ အေရးထဲမွ အရာေပၚကာ ေခါက္ဆြဲအုိးက ေ၀က်သျဖင့္ ေျပးပိတ္ရေသးသည္။
သိပ္မၾကာလုိက္ပါ။ ေနပူထဲမွာ တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔သည္။ အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ဦးၿငိမ္းေအာင္ႏွင့္ ဦးထြန္းဦး။ ပုံရိပ္ကုိေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေခၚသည္။
“ေဟး ပုံရိပ္မဟုတ္လား။ မင္းက တုိ႔ေတြကုိ နံရံေတြ ေဆာက္ခုိင္းထားခဲ့တာေလ။ မွတ္မိလား။”
“ဘယ္ႏွယ့္ ေျပာပါလိမ့္။ မွတ္မိတာေပါ့ ဦးတုိ႔ရယ္။”
သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ေဆာက္လက္စ နံရံတစ္ခု။
“ေအး အဲဒါ အခု အုတ္နဲ႔ ဘိလပ္ေျမ ျပတ္သြားၿပီ။ အလုံအေလာက္ မရွိလုိ႔ နံရံ ဆက္ေဆာက္လုိ႔ မရဘူး။ လုပ္ပါဦး။”
“ဟုိက္။”
ပုံရိပ္ ဘာဆက္ေျပာရမည္ မသိ။ အုတ္ႏွင့္ ဘိလပ္ေျမ ျပတ္တဲ့အခ်ိန္မွ သူတုိ႔ကုိ နံရံသြားေဆာက္ခုိင္းေလ မိသလား။ ဒါေပမယ့္လည္း ႏွစ္သိမ့္သည့္ အေနျဖင့္ တခုခုေတာ့ ေျပာရမည္။
“ဟုတ္ကဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္မ စုံစမ္းၾကည့္ပါဦးမယ္။ အဲ စုံစမ္းဖုိ႔ သြားလုိက္ဦးမယ္ေနာ္။”
စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ထြက္လာေတာ့ ေနာက္က ဦးၿငိမ္းေအာင္က ေအာ္ေျပာေနေသးသည္။ အုတ္က ကားတစ္စင္းတုိက္ ဘိလပ္ေျမက ငါးအိတ္တဲ့။
xxx
ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကုိလွမ္းေတြ႕သည္။ မိန္းကေလးက သစ္ပင္ေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္ေမာ့ၾကည့္ လုပ္ေနသည္မုိ႔ ပုံရိပ္လည္း သူ႔အနားကုိ ေလွ်ာက္သြားလုိက္၏။
“ေၾသာ္ သီ ပါလား။”
ပုံရိပ္ကုိ သူက လွည့္ၾကည့္သည္။
“ဟုတ္တယ္ ပုံရိပ္ေရ။ အေတာ္ပဲ ပုံရိပ္ကုိ ေျပာျပရဦးမယ္။ ပုံရိပ္စိုက္ေပးခဲ့တဲ့ သီနဲ႔ ေမာင္တုိ႔ရဲ႕ အခ်စ္သစ္ပင္ေလးေလ။ မွတ္မိလား။”
“အင္း မွတ္မိတယ္ေလ။”
“အဲဒါ ဒီအပင္ပဲ ပုံရိပ္။”
သူေျပာေသာ အပင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထိပ္ဖ်ားကုိေတာင္ မျမင္ရေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ျမင့္ကာ ႀကီးလွၿပီပဲ။ ပင္စည္လုံးပတ္က ေညာင္ပင္တစ္ပင္ စာေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ ထင္သည္။
“ဟယ္ သီရယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးလာလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မိဘူး။ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ ဒါနဲ႔ သီ့ရဲ႕ ေမာင္ေရာ။”
“သီလဲ သစ္ပင္ႀကီးလာတာကုိ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလ ေမာင္…။ အဲဒီသစ္ပင္ထိပ္မွာ အိမ္ေဆာက္မလုိ႔ ဆုိၿပီး တက္သြားတာ။ အဲဒါနဲ႔ သီစိတ္ပူၿပီး ေစာင့္ေနတာ။”
အဲ… ပုံရိပ္ဘာေျပာရမည္ မသိ။
“အဟဲ သီေရ ေမာင့္ကုိ ေျပာလုိက္ေနာ္။ ပုံရိပ္ ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္လုိ႔။ သြားဦးမယ္ေနာ္။ ေမာင္က အိမ္လွလွေလး ေဆာက္ေပးမွာပါ။”
(ဆက္ရန္)
3 comments:
အဲ စိတ္၀င္စားေအာင္ေတာ့ စလိုက္ၿပီ...ၿပီးေတာ့ ဆက္ရန္ တဲ့...
ဘေလာ့တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပို႔စ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးႏိုင္ပါေစ...
မေလးလဲ မေလးဘေလာ႕ဂ္ ဘယ္အခ်ိန္တစ္နွစ္ျပည္႕မွန္း မသိဘူး။ အဲေလာက္ထိ။ ပုံရိပ္ စာေတြကို ထာ၀စဥ္ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ေနာ္။
ကပီတိ မေလး.....ဆက္ေရးႏုိင္မယ္လုိ႔ ပုံရိပ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
Post a Comment