လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ (၃)

အိပ္ရာေပၚမွ အလူးအလဲ ထလုိက္သည္။ ပုံရိပ္အိပ္ခန္းႏွင့္ မတူေသာ အိပ္ခန္းတစ္ခု။ အိပ္ခ်င္မူးတူး ႏွင့္လုိက္ၾကည့္သည္။ အင္…ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ computer စသလုိ အသံေလး သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။

“သမီးေရ… ထေတာ့။ ဒီေန႕ ဘာလုပ္စရာ၊ ဘယ္သြားစရာ ႐ွိေသးလဲ။”

အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦး အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။

“ဟုိ… computer…”

“ဟုိမွာေလ… ညည္း computer။ က်ဳပ္ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ကဲ အေမ ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္။”

ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ “your new life memory has started” ဟူေသာ အသံေသးေသးေလး နားထဲမွာ ၾကားလုိက္ရသည္။ ေၾသာ္… ငါ့ရဲ႕ ဘ၀သစ္ပဲဟု အဲဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ မေန႕က ယမမင္းလူမ်ား ဦးေႏွာက္၏ ေနာက္နားတြင္ စက္အေသးစားေလး (minibrain) တစ္လုံးထည့္ေပးလုိက္တာ သတိရသည္။ ထိုစက္ေလးထဲတြင္ စာေရးဆရာမ၏ မွတ္ဥာဏ္အားလုံးကုိ ထည့္ေပးလုိက္သည္။ လုိအပ္သည့္ အခ်ိန္မွာ အကူအညီေပးႏုိင္သည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိလွ်င္ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးႏုိင္သည္။ ပုံရိပ္က ထုိညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖင့္ overwrite လုပ္ႏိုင္သည္။ ဘ၀အသစ္ကုိ စေပေတာ့မည္။

ထမင္းေၾကာ္ကုိ စားျပီးအျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ အေမဆုိေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆုိရာတြင္ အမွားအယြင္းမရွိ။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ေနစဥ္တြင္ စာေရးဆရာမ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကုိ အျမန္ဆုံး သင္ယူလုိက္သည္။ ပုံရိပ္ ကံေကာင္းသည္မွာ ထုိစာေရးဆရာမသည္ အေမႏွင့္ ႏွစ္ဦးတည္း ေနၾကျခင္းပင္။ အေရးထဲ ပုံရိပ္က အျပင္ထြက္ကာနီး “အေမ…ကား…” ဆုိျပီး ကားေသာ့ ေတာင္းမည္ လုပ္ေသးသည္။ minibrain ကသတိ ေပးသည္။ “စာေရးဆရာမ တြင္ကားမ႐ွိပါ” တဲ့။ ကားမ႐ွိေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ဆီေစ်းေတြ ဒီေလာက္တက္ေနတာ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြး၍ ေလွကားမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။

တိုက္ခန္းေျခာက္လႊာ မွဆင္းလာျပီး ေျမညီထပ္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ ဘယ္ကားစီးပါ ဟုညႊန္ၾကားခ်က္ မရခင္ ပုံရိပ္ဘတ္စ္ကား တစ္စီးေပၚတက္ခဲ့သည္။ ပထမ ပန္းဆုိးတန္းမွာ စာအုပ္သြား၀ယ္ရန္။ လုိအပ္ေသာ စာအုပ္မ်ား စာရင္းကုိ minibrain ကေျပာျပေပးသည္။ ပန္းဆုိးတန္း မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းသည္။ မဖတ္ရတာ ၾကာေသာ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္သည္။

ျပီးေနာက္… စာေပစီစစ္ေရးသုိ႕ သုံးနာရီတြင္ သြားပါတဲ့။ သုံးနာရီထိုးေတာ့ ႐ုံးခန္းတစ္ခု ေရွ႕မွာထုိင္ေစာင့္သည္။ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ေန႕လည္ခင္းကုိ ထုိင္ၾကည့္ရင္း minibrain က အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပသည္ ကုိနားေထာင္၏။ စာေရးဆရာမ၏ မၾကာမီကမွ (သူ႕ဘ၀ကုိ မေရာင္းခင္) အျပီး ေရးထားေသာ လုံးခ်င္း၀တၳဳကုိ စာေပစီစစ္ေရးသုိ႕ တင္ထားသည္။ ခုကိစၥက ထုိစာအုပ္ အတြက္ပဲ ျဖစ္မည္။ ပုံရိပ္ကလည္း တခါမွ မၾကဳံဘူး၍ ဘာေျပာရမည္ ဘာလုပ္ရမည္ မသိ။ စာအုပ္၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကုိေတာ့ ၾကဳိတင္သိ ထားႏွင့္ေနသည္။ ဘာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးေတာ့ ျဖစ္မည္မထင္။ သုံးနာရီခြဲေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ထြက္၍ လာေခၚသည္။

“မXXXX ၀င္သြားႏုိင္ ပါျပီ”

အခန္းတစ္ခု၊ စားပြဲတစ္လုံး၏ေနာက္ တြင္လူတစ္ဦးထုိင္ ေနသည္။

“ထုိင္ပါ ခင္ဗ်။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာအုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အားလုံးဖတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ထုတ္သင့္ မထုတ္သင့္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ။”

“ဟုတ္ကဲ့.. အဲဒီေတာ့”

“ျဖတ္ရပါလိမ့္မယ္”

“ရွင္…”

“ျဖတ္ရမယ္လုိ႕။ ရွည္ေနတာေတြ ျဖတ္ရမယ္”

“ဟုိ…ကၽြန္မ ေရာက္ေနတာ… အတုိခ်ဳပ္တဲ့႐ုံး မ်ားလား”

“ခင္ဗ်ားေရာက္ ေနတာ စာေပစီစစ္ေရးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ…ဒီကေန ဒီအထိကုိ ျဖတ္ေပးပါ။ ဒါမွ ထုတ္လုိ႕ ရမယ္။”

စာရြက္မ်ားကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္လုိက္ေတာ့ စာအုပ္၏ သုံးပုံတစ္ပံုမွ် ပါသြားသည္။ တစ္ခုခု ေျပာမည္ျပင္ေတာ့ minibrain ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။ “ဟုတ္ကဲ့လုိ႕ ေျပာပါ။ ျပီးရင္ သြားၾကစို႕”။

႐ုံးထဲမွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေနက်ဲက်ဲပူေနေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဒီဘ၀နဲ႕ ေရွ႕ဆက္လုိ႕ ျဖစ္ပါဦးမည္လား။ မလြယ္ပါလားေနာ္။ ခါးၾကားမွ “ဘ၀ကူးဖုန္း” (ဘ၀တစ္ခုမွ တစ္ခုေခၚ၍ ရေသာဖုန္း) ကုိထုတ္လုိက္သည္။

“လူၾကီးမင္း ေခၚဆုိသည့္ ဘ၀ကူးဖုန္းဟာ……”

ဟာကြာ။။။။

ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ေခၚသည္။

“ယမမင္းအင္န္ဆန္းစ္က ပါလား။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဘ၀လဲခ်င္ လုိ႕ပါ။ ႐ွင္….appointment။ ေနာက္တစ္ရက္….။ ဟုတ္..ဟုတ္။ ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ ေစာင့္ပါ့မယ္။”

(ဆက္ရန္)

လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ (၂)

ေနာက္တစ္ေနရာမွာ တန္းစီေနေသာ လူတစ္စု။ လူတန္းၾကီးက ႐ွည္လြန္းေနသည္။ ဘာေတြမ်ား အလကားေပး ေနပါလိမ့္ဟု ပုံရိပ္တစ္ေယာက္ စာမ်ားကုိ လုိက္၍ဖတ္သည္။

“ဘ၀မ်ား ေရာင္းရန္႐ွိသည္”

ဘုရား….ဘုရား….။ ဘယ္လုိပါလိမ့္ဟု ပုံရိပ္ေတြးေတာရင္း မူႏွင့္စည္းကမ္းခ်က္မ်ား အက်ယ္တ၀င့္ ေရးထားေသာ သင္ပုန္းေ႐ွ႕မွာ ရပ္၍ဖတ္ရ ျပန္၏။

ယမမင္းအင္န္ဆန္းစ္ ေကာ္ပုိေရး႐ွင္းမွ ၾကီးမွဴးေသာ ဘ၀ေရာင္း၀ယ္ျခင္း။

၁) မည္သူမဆုိ မိမိဘ၀ကုိ ေရာင္း၀ယ္ႏုိင္သည္။ လူမ်ဳိးဘာသာ၊ က်ားမ၊ အဆင့္အတန္း၊ လိင္တူလိင္ကြဲ ေရြးခ်ယ္မႈ မခြဲျခားပါ။ မွတ္ပုံတင္ ႏွင့္တကြ ေမြးစာရင္း သက္ေသျပႏုိင္ သူကုိသာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ေပးသည္။ ၁၈ႏွစ္ေအာက္ ျဖစ္ပါက မိဘ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ျပႏုိင္ရမည္။

၂) ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိသာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ႏုိင္သည္။ ဘ၀၏ အစိတ္အပုိင္း တစ္ခု၊ သို႕မဟုတ္ အခ်ဳိ႕ကုိသာ ျဖဳတ္၍ ေရာင္း၀ယ္ျခင္း လက္မခံပါ။

၃) ၀ယ္ျပီး ဘ၀အား ေနၾကည့္ရန္ အစမ္းကာလ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ခြင့္ျပဳသည္။ အစမ္းကာလ အတြင္းသာ ျပန္လဲလွယ္ခြင့္ ႐ွိသည္။

အေသးစိတ္ကုိ customer service တြင္စုံစမ္းပါ။

ေၾသာ္…ဒါေၾကာင့္ လူေတြတန္းစီ ေနတာကုိး။ ေရာင္းေကာင္းရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကုိ ပုံရိပ္သေဘာေပါက္သြားသည္။ ပုံရိပ္လည္း စိတ္၀င္စားျခင္း ျပင္းထန္လာ၍ ၀င္တန္းစီသည္။ ဟုတ္တယ္…လုိအပ္ေနတာပဲ။ ၀ယ္ၾကည့္ဦးမွ။

တစ္နာရီေလာက္ တန္းစီအျပီး အေရာင္းကုိယ္စားလွယ္ ေ႐ွ႕သို႕ ေရာက္ခဲ့ျပီ။ သီးသန္႕မွန္လုံခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနေသာ ကုိယ္စားလွယ္က ထ၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ထုိင္ပါ ခင္ဗ်ာ။ ေရာင္းခ်င္တာလား၊ ၀ယ္ခ်င္တာလား ခင္ဗ်”

ယမမင္းရဲ႕ လူေတြက ဆက္ဆံေရး ေကာင္းသား။ ေစ်းသည္ ျပီသတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဟုေတြးျပီး ျပဳံးျပလုိက္သည္။

“ကၽြန္မ ၀ယ္ခ်င္လုိ႕ပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အကူအညီေပးႏုိင္ ပါတယ္။ ဘယ္လုိ ဘ၀မ်ဳိးလုိခ်င္ပါသလဲ။ က်ားမေရြးလုိ႕ ရပါတယ္။ အစ္မက မိန္းကေလး ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေယာက္်ားေလး ဘ၀လည္း ၀ယ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္… ပညာအရည္အခ်င္း၊ အလုပ္အကုိင္ စသည္ ျဖင့္ေပါ့ အဲဒါေလးေတြ ေရြးလို႕ရပါတယ္။ ဒီ form ေလးျဖည့္ ေပးပါလား။ ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာရတာျမန္သြားပါမယ္။ ေနာက္ျပီး အစ္မရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ အားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆီကေန အစ္မ ခြင့္ျပဳခ်က္ မပါဘဲ ဘယ္သူ႕ဆီမွ မေပါက္ၾကားေစရ ပါဘူး။”

ေခါင္းညိတ္ျပရင္း သူေပးေသာ form ကုိစ၍ ျဖည့္သည္။ ဘယ္သူ ျဖစ္ခ်င္သလဲ ပုံရိပ္။ စဥ္းစားစမ္း…။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိလွ်င္ ေအာင္ျမင္ေသာ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္သည္ ေတြးမိ၏။

လုိခ်င္ေသာ အသက္အပုိင္းအျခား….. ၂၀-၃၅ႏွစ္

က်ား/မ…. မ

လုိခ်င္ေသာ အလုပ္အကုိင္…. စာေရးဆရာ

လူမ်ဳိး/ႏုိင္ငံ…. ဗမာ/ျမန္မာ

ကုိယ္စားလွယ္ကုိ form ျပန္ကမ္းေပးလုိက္သည္။ သူက computer ေပၚမွာ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွင့္ ႐ုိက္ထည့္သည္။

“ခင္ဗ်ားတုိ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာ၀န္ကေန စာေရးဆရာလုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြမ်ား တယ္ဗ်။ ဆရာ၀န္ဘ၀ေတြ ေရာင္းခ်င္တာ ႐ွိတယ္။ စိတ္၀င္စားလား။”

“ဟင့္အင္း”

“ဟုတ္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ ႐ွာေပးပါ့မယ္။”

ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ွာျပီးေနာက္ ပုံရိပ္လိုခ်င္ေသာ ဘ၀ကုိ ေတြ႕ပါျပီ။ ေအာင္ျမင္စျပဳလာေသာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦး။ အခ်စ္၀တၳဳမ်ား သာမက drama ၀တၳဳေကာင္းေကာင္းမ်ားကုိလည္း ေရးစျပဳေနသူ။ စိတ္ကူးေကာင္းကာ အေတြးအေခၚဆန္းသစ္သူ။ မဆုိးဘူးဟ။

“တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္ အစ္မ။ အစ္မက သူ႕ဘ၀ကုိ ၀ယ္ရင္ ဘ၀ကုိပဲ ရမယ္။ သူ႕စိတ္ထား၊ သူ႕ဥာဏ္စိတ္ကူး ေတြကုိေတာ့ မရႏိုင္ဘူး။ ေနာက္သူ႕မွာရွိခဲ့တဲ့ မွတ္ဥာဏ္၊ အရင္က ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့အသိေတြ ကုိမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိေတာ့ အျမန္သင္တန္းေပးမယ္။ ျပီးေတာ့ အစ္မရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္မွာ install လုပ္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မက ဒီမွတ္ဥာဏ္ဟာ ကုိယ္ပုိင္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ အျမဲ သိေနလိမ့္မယ္။”

သူေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ နည္းနည္းျဖဳံသြားသည္။ အင္း…. ဒါေပမယ့္ အစမ္းသပ္ခံ ကာလ႐ွိတာပဲ။ မၾကဳိက္ရင္ ျပန္ေပးမွာေပါ့။

“ဟုတ္ျပီေလ။ ဒါဆုိ ေစ်းကေရာ။ ဘယ္ေလာက္လဲ။ credit card လက္ခံလား။”

ကုိယ္စားလွယ္က ျပဳံးသည္။

“ေစ်းကေတာ့ အစ္မ ဘ၀ပါပဲ။ အစ္မဘ၀ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ပထမစီစစ္မယ္။ ရာဇ၀တ္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့သူ မဟုတ္ရင္ ေရာင္းလုိ႕ရမွာပါ။”

ပုံရိပ္ႏွင့္္ အေပးအယူတည့္ျပီးေနာက္ form တစ္ခုမွာလက္မွတ္ထုိး ရသည္။ ေရးထားတာကေတာ့ အစမ္းသပ္ခံ ကာလမွာေရာ၊ ၀ယ္ျပီးေနာက္ေရာ ျဖစ္လာမည့္ ေကာင္းက်ဴိးဆိုးက်ဳိးမ်ား၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္မႈမ်ားသည္ ယမမင္းႏွင့္ မသက္ဆုိင္ပါ…စသည္ စသည္ျဖင့္။ ကဲ…လာေလေရာ့ဟဲ့…စာေရးဆရာ ဘ၀။ (ဘေလာက္ေပၚမွာတင္ မကစာအုပ္ေပၚမွာပါ လက္စြမ္းျပေတာ့မည္။)

(ဆက္ရန္)

လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ(၁)

“ေလာကေစ်း” (World Mart)

မီးေရာင္မ်ား ထိန္လင္းေနေသာ ဆုိင္းဘုတ္ၾကီးက ဆုိင္ႏွင့္အညီ ခမ္းနားလြန္းေနသည္။ ပုံရိပ္တစ္ေယာက္ ေၾကာက္ဆုတ္ဆုတ္ႏွင့္ ဆုိင္ထဲကုိ ၀င္ခဲ့မိျပီ။ အ၀င္၀မွာ ရပ္ေနေသာ ေစ်းၾကဳိအမ်ဳိးသမီး ေခ်ာေခ်ာေလး ႏွစ္ေယာက္က ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္၍ နည္းနည္း အေၾကာက္ေျပသြား သေယာင္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးေလး မ်ားက ပုံရိပ္ကုိ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးမ်ား ေ၀ေပးသည္။ ဘာပါလိမ့္ဟု ၾကည့္မိေတာ့ သူတုိ႕ဆိုင္၏ မူ၀ါဒ အေၾကာင္း။ ထူးထူးျခားျခား ေၾကာ္ျငာထားတာက သူတုိ႕ဆုိင္မွ ပစၥည္းမ်ားကုိ ၀ယ္ျပီး ျပန္လဲလွယ္သည့္ စနစ္၊ ေငြျပန္အမ္းသည့္ စနစ္ ရွိသည္တဲ့။ ဒါမ်ား ဘာထူးျခားလုိ႕လဲ၊ တျခားဆုိင္ေတြ ဆုိလည္း ဒီလုိ က်င့္သံုးၾကတာပဲ ဟုေရရြတ္ရင္း စာရြက္ကုိ အိတ္ထဲ ေခါက္၍ထည့္ရင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာ ခဲ့သည္။

ယေန႕ ေခတ္စားေနေသာ ဘာ mart ညာ mart မ်ားႏွင့္ မျခား ပစၥည္းမ်ားက အစုံအလင္။ တစ္လုိင္း၀င္ တစ္လုိင္းထြက္ ပုံရိပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ မိသည္။ အ၀တ္အစားမ်ား၊ ပရိေဘာဂမ်ား၊ စာေရးကိရိယာမ်ား၊ စသည္ျဖင့္။ ကုိယ့္မွာ႐ွိျပီးသား အရာမ်ား ၀ယ္စရာ မလုိ။ မလုိအပ္လွ်င္ မ၀ယ္နဲ႕ဆုိေသာ စည္းကမ္းကုိ လုိက္နာရေပမည္။

တစ္ေနရာမွာေတာ့ ပုံရိပ္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္၀င္စား သြားသည္။ “အိမ္ေထာင္ဖက္/ရည္းစား” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ…ဓါတ္ပုံမ်ား။ မ၀ယ္ရင္ေတာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဦးမွ။ တစ္ပုံခ်င္းးကုိ ႐ွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ တကြ ကတ္ထူျပားေတြေပၚမွာ ကပ္၍ထားသည္။ “petite” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ခပ္ေသးေသး သြယ္သြယ္ မိန္းမ၊ေယာက္်ား တခ်ဳိ႕။ ကၽြန္မအေလးခ်ိန္ ကေတာ့ ေပါင္ကုိးဆယ္ပါ.. ေပါင္တစ္ရာပါ…စသည္ျဖင့္ေပါ့။ “Medium” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ မွာေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းသားဟု ပုံရိပ္ေတြးမိသည္။ ျပီးေတာ့ “Large” “XL” “XXL”။ အဲဒါေတြေတာ့ ၾကည့္ဖုိ႕ စိတ္မ၀င္စား။

တစ္ေနရာမွာ အနီ၊ လိေမၼာ္ေရာင္မ်ား ထိန္ေနေသာ တံဆိပ္မ်ားျဖင့္… ေလွ်ာ့ေစ်းဆုိပါလား။ ေလွ်ာ့ေစ်းကုန္မ်ားေရွ႕မွာ ပုံရိပ္ရပ္လုိက္သည္။ “SAVE 50%....HAVE A FULL TIME JOB” “SAVE $$$ a year…I AM ON DIET” “No emotional outburst for three years, GUARANTEED!!” “GREAT SAVING… REFURBISHED…LIKE NEW…IN MINT CONDITION” “Buy one husband and get two kids for free” ရယ္မိသည္ ထင္သည္။ ပုံရိပ္ေနာက္မွာ အရိပ္တစ္ခုေတြ႕ေတာ့မွ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဓါတ္ပုံေတြထဲမွ မ်က္ႏွာတစ္ခု။ ႐ွဴတည္တည္ႏွင့္ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနသည္။ မလြယ္ဘူး… သြားမွဟု ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ျပန္သတိေပးရင္း ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္လာခဲ့သည္။

(ဆက္ရန္)

War

ခ်ိန္တာ ၾကာေတာ့ အားနာလာတာနဲ႕ ေနာက္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္။ သဒၵါေတြ မွန္ခ်င္မွမွန္ ပါလိမ့္မယ္။ သည္းခံၾကပါ။

I can’t hear any command
Nor even think of those glorious and prestigious things I was fighting for
But the grievous pain of the dying soldiers
But the tears of the inconsolable widows
Amidst the shower of bullets

The blood stained flag pretends to be victorious and elegant
The land exchanged with lives and blood seems to dignify the sacrificed souls
But I can’t value it no more than
The order “You may rest in peace”.

မဆုံေသာ ခ်ိန္ရြယ္ျခင္း

မဆုံေတာ့မဲ့ ပစ္မွတ္တစ္ခု
ငါခ်ိန္ရြယ္ရင္း
ေတြေ၀ ေနမိျပန္တယ္။
ျမွားရဲ႕ လားရာကုိ
ငါမသိ။
ဒါေပမယ့္
ပစ္မွတ္ ကုိထိမွာလည္း
စုိးရြံ႕မိတယ္။

ဘယ္ကုိ သြားမွာလဲ..
ေလးတစ္လက္နဲ႕
ျမွားတစ္စင္းရဲ႕ ရာဇ၀င္
ငါမၾကားခ်င္လည္း
ျမွားတစ္စင္း လြတ္ထြက္သြားခဲ့ဲဲျပီ။

အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္

ေနကခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနသည္။ ရာဘာဖိနပ္ ကေလးပင္ ေပ်ာ္က်ေတာ့မွာ လားဟုသူ ေပါက္ေပါက္႐ွာရွာ ေတြးမိသည္။ အခုလည္း ေပ်ာ္က်ေနသလုိ ပါပဲ။ တရိရိနဲ႕ ပါးလာေသာ ဖေနာင့္ေနရာကုိ ၾကည့္မိေတာ့ သူေျခကုိေတာင္ ဖြဖြ လွမ္းမိသည္။ အင္းေလ.. သူလည္း အနင္းခံရတာ ၾကာလွျပီကုိး။ လူရုပ္..အဲ.. ဖိနပ္ရုပ္ေတာင္ မေပၚခ်င္ေတာ့။

ေရွ႕မွာ အိမ္ကုိ လွမ္းျမင္ရျပီမုိ႕ သူေျခလွမ္း သြက္သြက္လွမ္းလုိက္သည္။ မိန္းမက ဘာဟင္းမ်ား ခ်က္ထားမွာပါလိမ့္။

အိမ္ေပၚတက္လုိက္ေတာ့ အိမ္ကေလး နိမ့္သြားသလုိ။ အိမ္ေရွ႕ ၾကမ္းေပၚမွာ ထမင္း၀ိုင္းေလး ခင္းထားသည္။ ဟင္းခြက္ ထမင္းခြက္ေတြေတာ့ မခ်ေသး။

“မိန္းမေရ.. ကုိယ္ျပန္လာ ျပီေဟ့”

“ကၽြန္မ ဒီမွာ ထမင္းအုိး ခ်ေနလုိ႕”

မီးဖုိေပၚသုိ႕ တင္လုိက္ေသာ ထမင္းအုိးမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ႏွင့္က်က္ေလာက္ျပီ။ မိန္းမအနားက ခြာျပီး အိမ္ေရွ႕က ၾကဳိးတန္းေပၚမွာ လႊားထားေသာ ပုဆုိးကုိ ဆြဲယူလုိက္သည္။ ေရခ်ဳိးဦးမွ။

ေရခြက္ကုိကုိင္ ၍ေရစည္နားမွ ျပန္တက္လာေတာ့ ထမင္းစားပြဲ၀ိုင္းေလး ေပၚမွာ ထမင္းခြက္ ဟင္းခြက္တုိ႕ ေရာက္ေနျပီ။ စြပ္က်ယ္အေဟာင္း တစ္ထည္ကုိ ေကာက္စြပ္ျပီး ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္၏္။ မိန္းမက ငပိရည္က်ဲက်ဲကုိ ေမႊကာ သူ႕ပန္းကန္ထဲသုိ႕ ဦးခ်သည္။ ေရက်ဲက်ဲ င႐ုတ္သီး မ်ားမ်ားႏွင့္ အာလူးေလး ေလးတုံးပါေသာ ဟင္းကုိ ထည့္ေပး ျပန္၏။ ကန္စြန္း႐ုိးနီမ်ားက ပန္းကန္ထဲမွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္။ သခြားသီးစိတ္ေလး ေလးစိတ္ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ သနားစရာ။ ဘာရြက္မွန္းမသိေသာ အရြက္တမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းခ်ဳိက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း။ သူငါးပိရည္ႏွင့္ နယ္ထားေသာ ထမင္းတစ္လုတ္ကုိ ပါးစပ္ထဲထည့္လုိက္သည္။ မာၾကမ္းၾကမ္း အရသာႏွင့္ ေအာက္သုိးသုိးအနံ႕တုိ႕ ေရာသြားၾကသည္။ အင္း….ဟင္းမေကာင္း ရင္ေတာင္မွ ထမင္းအိအိ ေမႊးေမႊးေလးေတာ့ စားရရင္ ေသေပ်ာ္ပါျပီ။

xxxxxxxxxxxxxxxxx

“အား…ပူလုိက္တာကြာ”

“ေဟာ… ေဖေဖျပန္လာျပီ”

သူအိမ္ထဲ ၀င္လာေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းမွာ ဓာတ္ခဲႏွင့္ ကားေမာင္းေနေသာ သားက လွမ္းေအာ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိျပီ ျဖစ္ေသာသားက ေတာ္ေတာ္နားလည္ ေနျပီ။ အိမ္မွာသူ႕ေျခသူ႕လက္ လုပ္တတ္ေနျပီ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကုိ သူဖြင့္တတ္သည္။ ကာတြန္းကား ဆိုလွ်င္အေခြထည့္ျပီး ၾကည့္တတ္သည္။ ကက္ဆက္ဖြင့္ကာ “ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ… ဘုရားတစ္ဆူ” ဟုလုိက္ေအာ္ တတ္သည္။

“သားေရ.. ပန္ကာဖြင့္ စမ္းကြာ။ ပူလုိက္တာ လြန္ေရာ”

သားကုိ ေပြ႕ခ်ီရာမွခ်၍ ေျပာေတာ့ သားက ေခါင္းခါျပသည္။ မီးမလာဘူး ေဖေဖတဲ့။ အင္း…..ဒီမီးေတာ့ ကြာဟု စိတ္ထဲက ညည္းမိသည္။

“ေရေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ခပ္ေပးစမ္းပါကြာ”

သားက ေနာက္ေဖးဘက္ကုိ ေျပး၀င္သြားရင္း ေရခဲေသတၱာကုိ ေျပးဖြင့္သည္။ ေရခြက္ေလး တစ္ခြက္သူ႕လက္ထဲမွာ ပါလာသည္။

“ဟာ မင့္ေရကလည္း မေအးပါလား”

“မေအးဆုိ မီးပ်က္သြားတာ မနက္ထဲကပဲ။ အခုညေနေစာင္း တဲ့ထိျပန္မလာဘူး။ ဒီည တစ္ညလုံးပ်က္ဦး မလားမသိ။ ကုိရီးယားကားေလး ေတာ့လြတ္ပါျပီ”

သားတုိ႕ အေမက ၀င္ေျပာသည္။ သူ႕မွာလည္း သူ႕စြဲလမ္းမႈေလးနဲ႕ သူ။ ကုိရီးယားကားတဲ့။

“ကဲ..ရွင္ထမင္း စားေတာ့မလား။ ကၽြန္မ ဂတ္စ္မီးဖုိနဲ႕႔ပဲ ဟင္းေႏြးလုိက္ေတာ့မယ္”

“ေရအရင္ ခ်ဳိးဦးမယ္ကြာ။”

ေရခ်ဳိးခန္း မ၀င္ခင္ ေျမအုိးေလးထဲမွ ေရတစ္ခြက္ကုိ တစ္က်ဳိက္ထဲ ေမာ့ခ်လုိက္မိသည္။ အား…ေအးသြားတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျမအုိးထဲက ေရကပဲ အျမဲေအးေနတာ။

ေရခ်ဳိးခန္း၀င္မည္ လုပ္ေတာ့ မိန္းမရဲ႕ လွမ္းေအာ္သံကုိ ၾကားလုိက္ေသးသည္။

“ေရေတြ အမ်ားၾကီး မျဖဳန္းနဲ႕ေနာ္။ မီးက ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမယ္ မသိဘူး။”

“ေအးပါကြာ။ ေအးပါကြာ။”

ဒီမီးေတာ့ ကြာဟု ဒုတိယ အၾကိမ္ က်ိန္ဆဲျပန္သည္။ ေရေလးေတာ့ ၀၀ခ်ဳိးရတဲ့ ဘ၀လုိခ်င္ ပါတယ္။ မေက်မနပ္ႏွင့္ ေခါင္းေပၚမွ ေရတ၀ုန္း၀ုန္း ေလာင္းခ်သည္။ အာ…. ဘယ္ႏွစ္ခြက္ေတာင္ ႐ွိသြားျပီလည္း မသိဘူး။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ေဟး…………….. မီးလာျပီ ကြ”

တစ္ရပ္ကြက္လုံး သိမ့္သိမ့္တုန္ သြားသလုိ။ ကေလးေတြ ေအာ္သံေရာ၊ လူၾကီးေတြ ေအာ္သံပါ ဆူညံ၍ သြားသည္။ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေလးကုိ ေဘးခ်လုိက္သည္။ ဖေယာင္းတုိင္မီးကုိေတာင္ ျငိမ္းဖုိ႕ေမ့ျပီး ကြန္ပ်ဴတာဆီ ထလာခဲ့သည္။

“ဟဲ့ ဖေယာင္းတုိင္မႈတ္ လုိက္ဦးေလ။”

အေမက လွမ္းေအာ္ေတာ့မွ ကြန္ပ်ဴတာကုိ စထားခဲ့ျပီး ဖေယာင္းတုိင္ကုိ မီးလာျငိမ္းရသည္။ ေႏွးေႏွးေလးသြားေနေသာ အဖြင့္မ်က္ႏွာကုိ သူစိတ္မရွည္။ အားလုံးပြင့္လာေတာ့ အီးေမးလ္စစ္ရမည္။ Microsoft Outlook။ ေျဖးေျဖးေလး ပြင့္လာေနသည္။ Connect To ကိုႏွိပ္၊ ျပီးေတာ့ MPT။ တီ…..တီ…..ဆုိေသာ ေအာက္ကလိသံကုိ ၾကားရျပီ။ Connecting…..။ ကြန္ယက္ႏွင့္ ဆက္ဖုိ႕ ခဏေစာင့္ရ ေပဦးမည္။ အေမဖြင့္ ထားေသာ ကုိရီးယားကား သြား၍ေငးလုိက္ ေသးသည္။ ေကာင္မေလးက လူကီးမီးယား ျဖစ္ေနသည္ တဲ့။ ေဟာ… အသံတိတ္ သြားျပီ။

သူအေျပးအလႊား ကြန္ပ်ဴတာဆီ ျပန္လာေတာ့ အီးေမးလ္မ်ားကုိ ဆာဗာေပၚမွ ဆြဲခ်ေနျပီ။ အခ်စ္ေလးဆီက အီးေမးလ္ ၀င္ေနေလာက္ျပီ။ အင္တာနက္ကုိ ဆက္လုိ႕မရတာ တစ္ရက္၊ မီးမမွန္တာ တစ္ရက္ဆိုေတာ့ သူ႕အီးေမးလ္ ႏွစ္ေစာင္ေလာက္ေတာ့ မဖတ္ရေသးတာ ႐ွိေနမွာပဲ။ အခ်စ္ေလးက တစ္ေန႕ကုိ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ မွန္မွန္ပုိ႕ ေနက်။ သူ႕ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ကုိလြမ္းတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းက အစ၊ ဒီေန႕သူ ဘာခ်က္စား တယ္ဆုိတာက အဆုံး စီကာပတ္ကုံး ေရးေနၾက။ ကုိယ္ကလည္း ကုိယ့္တေန႕တာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ Wordမွာ မီးလာတုန္းေလး ရုိက္ျပီးသိမ္းထား ရတာေပါ့။ မီးလာတဲ့ အခ်ိန္၊ connection ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ သူ႕ဆီပုိ႕။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ email ဟာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ မ႐ွိမျဖစ္ ျဖစ္လာရေတာ့ ေပါ့ေလ။

Inbox ထဲစာ၀င္လာ ေသာႏႈန္းက စိတ္မရွည္ခ်င္ စရာ။ အင္း… မဟုတ္က ဟုတ္က အီးေမးလ္ေတြလည္း မ်ားဦးမွာ ဆုိေတာ့ ၾကာဦးမွာပဲ။ ရုပ္ျမင္သံၾကားေရွ႕ ကုိသူျပန္ေရာက္ လာျပန္သည္။ မင္းသမီးေခ်ာေခ်ာေလးသည္ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ငုိလ်က္။

ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားျပီ မသိ။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ယက္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ ေနေပျပီ။ ဟူး… ျပန္ connect လုပ္ရ ဦးမယ္။ Dialing………Unable to connect ဆုိပါလား။ Redial…….56, 55, 54, 53…. ဟာကြာ… မရျပန္ဘူး။ Redial…….

ေလာကတစ္ခုလုံး ေမွာင္က်သြားသည္။ ဟာ……….ဆုိေသာ အသံမ်ား ဆူညံသြား၏။ မီးပ်က္သြားျပန္ျပီ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ internet café တစ္ခုခု သြားမွ ထင္တယ္။ ဟူး…. အခ်စ္ကေလးနဲ႕ နီးရဖုိ႕ အတြက္ အင္တာနက္ connection ေကာင္းေကာင္းေလး ေတာ့ရခ်င္ ပါတယ္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အာ႐ွမွ တင္သြင္းေသာ ဆန္ေမႊးေမႊးကုိ ၀ယ္စားႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံ

၂၄ နာရီမွ မီးမလာလွ်င္ လူေတြ ဘာမွမလုပ္ တတ္ေသာ ႏုိင္ငံ

Broadband ၾကဳိးမဲ့ အင္တာနက္ ေနရာတကာ တပ္ဆင္ထားေသာ ႏုိင္ငံ

“ေအာင္မေလး… ေလးလုိက္တာ….”

လက္ထဲမွ အထုပ္အပုိးေတြကုိ မႏုိင္မနင္းမရင္း အိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ မွပင္ အေမာေျပသြားသည္။ ေလေအးစက္ႏွင့္ ေအးစိမ့္ေနေသာ အိမ္ခန္းက သူ႕ကုိ ဆီးၾကဳိေနသည္။ အထုပ္မ်ားကုိ မျဖည္အားေသးပဲ ေရခဲေရ တစ္ခြက္ကုိ ၀၀ေသာက္ပစ္ လုိက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေအး၍စိမ့္ကာ ပုိျပီး အေမာေျပသြား သလုိ။

ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း အထုပ္မ်ားကုိ ေငးၾကည့္ေန မိ၏။ ငါဒီအထုပ္ေတြကုိ ဘယ္လုိမ်ား သယ္ခဲ့ပါလိမ့္။ အမ်ားျပည္သူသံုး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မရွိတာ ဘယ္လုိျမဳိ႕မ်ား ပါလိမ့္ကြယ္။ လမ္းေပၚမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ တစ္စီးႏႈန္းျဖင့္ ယာဥ္မ်ား တ၀ီ၀ီ သြားလာေနၾကသည္။ ကုိယ္ကသာ ေဇာ္၀င္း႐ွိန္ သီခ်င္းဆုိရ မလုိ။ (“ျမဳိ႕ထဲလမ္းမေပၚ… ကားေရာင္စုံမ်ားစြာ.. တစ္စီးမွ ကုိယ္မပုိင္ပါ။”)

ခုေတာ့ အလုပ္သြားလည္း စက္ဘီးစီး၊ ေက်ာင္းသြားလည္း စက္ဘီးစီး။ အမယ္… ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာလုိ႕ တခ်ဳိ႕ကား ႐ွိတဲ့လူေတြေတာင္ စက္ဘီးစီးၾကတယ္ ဆုိပဲ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ကုိယ္လည္း ေခတ္မီလာ သလုိ။ ဒါေပမယ့္ ကားမ႐ွိတာ ေၾကာင့္ကုိယ့္မွာ လူမႈေရးဆုိလည္း ပ်က္ကြက္ရတာေပါ့ေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖိတ္ရင္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ေတြဖိတ္ရင္ မသြားႏုိင္။ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႕၊ စက္ဘီးစီးလုိ႕ ရတဲ့ ေနရာမွပဲ လာႏုိင္ပါ့မယ္ ဆိုျပီး ေတာင္းပန္ရတာ။

အဆုိးဆုံးကေတာ့ ေစ်း၀ယ္တဲ့ အခ်ိန္။ ေစ်း၀ယ္တဲ့ အခါတုိင္း အငွားကား ေခၚလုိ႕လဲ မျဖစ္။ ၀ယ္သမွ် အထုပ္ေတြ ဘယ္တဖက္၊ ညာတဖက္ဆြဲလုိ႕ စက္ဘီးနင္းရင္နင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေလွ်ာက္။ ေႏြဆုိေတာ့လည္း ေခၽြးဒီးဒီး က်လုိ႕။ ေဆာင္းဆုိေတာ့လည္း ေအးလြန္းလုိ႕ အထပ္ထပ္၀တ္ျပီး သြားရတာ။ ကုိယ့္အေႏြးထည္ ကုိယ္ျပန္မ ေနရတာနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနျပီ။ အထုပ္ေတြ မရတာ ေတာ္ေတာ္ အားကုန္သြားျပီ။ စားဖုိ႕ေသာက္ဖုိ႕ လုပ္ဦးမွ။

ဆန္အိတ္ထဲမွ ယုိးဒယားဆန္ ေကာ့ေကာ့ေလး မ်ားကုိ လွ်ပ္စစ္ထမင္းအုိးထဲ ထည့္လုိက္သည္။ ေရထည့္၊ ခလုတ္ႏွိပ္ျပီးရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမည္။ ခရီးေဆာင္ ကြန္ျပဴတာ ကုိဖြင့္လုိက္သည္။ Network connection is now connected…. အင္း…ကားေလးတစ္စီး ေတာ့၀ယ္ဦးမွ။

အဓိပၸာယ္

စိတ္တုိင္းက်ၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း တင္လုိက္ပါဦးမယ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။

ပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္တာလား
ကုိယ္ဟာ တစ္ကယ္ပဲလား
ဘ၀ဆုိတာ ကုိယ္မပိုင္မွေတာ့
လႊင့္ပစ္ လုိက္႐ုံေပါ့။

ေခါင္းမညိတ္ နဲ႕ေလ
မတန္ပါဘူး
ရခဲ့တဲ့ ဖလား အစုတ္တစ္လုံး
ေပးလုိက္ ရတာ၀ိညာဥ္ တစ္ေကာင္။
ကုိယ္မသိ မွေတာ့ ေျမျမွဳပ္ပစ္ လုိက္မယ္
အတၲ တစ္ေထာင္။

စာေရးသူ၏ အတုံးၾကီး

ကြန္ျပဴတာ စာမ်က္ႏွာ ျဖဴျဖဴကုိ ေငးၾကည့္တာ ၾကာျပီပဲ။ ညာဘက္ေထာင့္က အခ်ိန္ကုိျပေနေသာ ဂဏန္းေတြကုိ ၾကည့္မိေတာ့ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ေတာ့မည္။ ေရးစရာ ဘာမွမထြက္။ ေဒါသေတာ့ ထြက္လာသည္။ ေရးခ်င္ေသာ စိတ္က အလြန္ၾကီးစုိးေန ေသာ္လည္း ကုန္ၾကမ္းမရွိ။ မရွိေသာ အေၾကာင္းအရာကုိ စကားလုံးေတြနဲ႕ ေဖာ္ျပလုိ႕ ရပါသလား။ ကုိယ္ဘာေရးခ်င္မွန္း မသိဘဲနဲ႔ စာေရးလုိ႕ ရပါသလား။ စဥ္းစားလြန္းေတာ့ ဦးေႏွာက္ေတြ ပူလာသည္။ စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေအာင္ ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ေတာ့ေဖ်ာ္ဦးမွ။

စဥ္းစားေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ သြားသည္ မသိ။ ေရေႏြးဆူသံ တပြက္ပြက္ၾကားမွ သတိျပန္၀င္လာသည္။ မီးဖုိကုိ လွမ္းပိတ္လုိက္ျပီး ေရေႏြးအုိးကုိ မီးဖုိေပၚမွ ခ်လုိက္သည္။ ေရေႏြးက ပူလြန္းေသးတယ္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ကုိ ျပန္ေရာက္လာ ျပန္ျပီ။

မ်က္စိေရွ႕မွာ အျဖဴေရာင္ သက္သက္…..။ အား…ဘာေရးရမွာလဲ….။ ေခါင္းကုိစုံကုတ္ မိသည္။ အနီးၾကည့္မ်က္မွန္ကုိ ခၽြတ္၍ စာေရးစားပြဲ ေပၚတင္လိုက္၏။ ေနာက္မွီေပၚ ခဏေမွးျပီး မ်က္စိမွိတ္ စဥ္းစားဦးမွ။ အင္း ၀တၳဳေရးရင္ေကာင္း မလား။ အခ်စ္၀တၳဳ ေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ အခ်စ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိဘဲနဲ႔မ်ား ၀တၳဳေရးခ်င္ သလား။ ကုိယ့္နားထဲ မွာေလွာင္ရယ္သံ သဲ့သဲ့ၾကား လုိက္သလုိ။ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးရေကာင္း မလား။ ကုိယ္ေရးတတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ အခ်ဳိ႕မွာ ကုိယ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္သူမ်ားက ေရးခဲ့ၾကျပီးျပီ။

ဒါျဖင့္ အေတြးအေခၚပုိင္းဆန္တဲ ့စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုရင္ေကာ။ ေတြးရေခၚရ တာေတြ မ်ားလြန္းျပီ ဆုိေတာ့ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဟာသစာမ်ဳိး ေရးရင္ရမလား မသိ။ ခုတေလာ မ်က္ႏွာက ႐ွစ္ေခါက္ခ်ဳိးနဲ႕ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲလုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က ေမးတာ ခံေနရေအာင္ စိတ္ကမၾကည္သာ။ အာ… မျဖစ္ေသး ပါဘူး။ အဲ.. ကဗ်ာစပ္ရင္ ေကာင္းမလား။ ဟုတ္ျပီ။ အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ပိန္းပိတ္ေနေသာ အေမွာင္ထု တစ္ခုသာ။ မီးေရာင္ညစ္ညမ္းမႈ မလုိခ်င္သူမ်ား အတြက္ေတာ့ သေဘာက်စရာ။ လမ္းမီးတုိင္က ကုိယ့္ျပတင္းေပါက္မွ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းသည္။ အေမွာင္ထု… အေမွာင္တစ္ခု… လကုိထုေခ်… ၾကယ္ေတြေၾကြရင္…အဲ… ၾကယ္ေတြေၾကြရင္…။ ဟာ မဟုတ္ေသး ပါဘူး။ ဟုိေန႕ကပဲ ၾကယ္ေတြေၾကြျပီး သြားျပီ။ Delete…နဂုိအတုိင္း အျဖဴေရာင္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု။ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္ က်သြားသည္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကုိ နည္းနည္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိသလုိ။ စာတစ္ပုဒ္ထြက္ဖုိ႕ ဆုိတာ မလြယ္ပါလား။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ေပါ့ေလ။

ထုိင္ရာက ထလာခဲ့သည္။ လမ္းေလးဘာေလး ေလွ်ာက္လုိက္ဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာေတြ ေဆးလိပ္ေလး ဖြာလုိက္၊ လက္ဖက္ရည္ေလး ေသာက္လုိက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး၊ အဲ..ဟိုဟာေလး ဒီဟာေလး ေသာက္လုိက္နဲ႕ ေရးတာျဖစ္မယ္။ ေဟာေတာ့.. ေကာ္ဖီ။ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႕ ေဖ်ာ္ထားတာေလ။ မီးဖုိထဲကုိယ္ျပန္၀င္လာျပီး ေရေႏြးအုိးကုိ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေအးစက္၍ ေနျပီ။ အင္း…. ေရေႏြးျပန္တည္ ဦးမွ။