တေန႔သ၌ အကၽြႏု္ပ္ ပုံရိပ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕၌ တကုပ္ကုပ္ လုပ္ေနေလ၏။ ထိုေန႔က ေနသာ၍ ရာသီဥတုကလည္း ၾကည္လင္ ေနေသာေၾကာင့္ ပုံရိပ္သည္လည္း စိတ္လက္ ၾကည္သာလ်က္ ႐ွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မုန္႔တီ လုပ္စား လတၱံ႔ဟူေသာ အၾကံဉာဏ္ ျဖစ္ျပီး သကာလ ေရေႏြးအုိးတစ္အုိး မီးဖုိေပၚ ေကာက္တည္လ်က္ မုန္႔ဖတ္ေျခာက္မ်ားကုိ ထည့္ထား လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုိက္မဆာေသးပါဘူး ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ မုန္႔ဖတ္မ်ားကုိ ျပဳတ္ထားဆဲ ကာလ၀ယ္ ကြန္ပ်ဴတာ ေ႐ွ႕သို႔ ျပန္လာျပီး ဘေလာက္မ်ားကုိ အားႀကဳိးမာန္တက္ ႀကဳိးစားပမ္းစား အားပါးတရ စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ဖတ္႐ႈလ်က္ ႐ွိသည္။
ဘေလာက္ထဲတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားသြားသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသည္ မသိ၊ တ႐ွဲ႐ွဲ အသံတုိ႔ ျမည္လာေသာ သကာလ၌ပင္ မီးဖုိေပၚမွ ေခါက္ဆြဲအုိးကုိ ႐ုတ္ခ်ည္း သတိရေလေတာ့သည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေခါက္ဆဲြအုိးသည္ ခပ္ျဖဴျဖဴ အျမႇဳပ္တုိ႔ တေ၀ေ၀ႏွင့္ ႐ွိေနေခ်ေတာ့၏။ ထုိအခါမွ ပုံရိပ္သည္လည္း အလ်င္စလုိ ကမန္းကတန္း ေျပးကာ ပါးစပ္ကလည္း အျမွဳပ္္တုိ႔ကုိ မႈတ္လ်က္၊ လက္ကလည္း မီးဖုိကုိ ပိတ္ရေလေတာ့၏။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ေနာက္က်သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိ႐ွိလုိက္ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ… အင္မတန္ပင္ ေအာ္ခ်င္လွေသာ fire alarm သည္အလြန္တရာမွပင္ က်ယ္ေလာင္လွစြာေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္လ်က္ ႐ွိၿပီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။
ထုိအခါ မီးဖုိနား ေရာက္ေနေသာ ပုံရိပ္သည္လည္း အရပ္ကုိ ခုံႏွင့္ ဆက္လ်က္ fire alarm ကုိ ေျပးပိတ္ရျပန္ေလသည္။ ထုိအခါမွ၊ မပိတ္ခ်င္ ပိတ္ခ်င္ႏွင့္ alarm သည္ တခ်က္တခ်က္ ေအာ္ခ်င္လ်က္ႏွင့္ပင္ ပိတ္သြားရ႐ွာေလေတာ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္ မီးခုိးတုိ႔ အလ်င္အျမန္ထြက္ေစရန္ အတြက္ ျပတင္းေပါက္မ်ားကုိလည္း ေျပးဖြင့္ ရျပန္ေလသည္။ ထုိခဏ၌ပင္ အျပင္မွ အလစ္ေခ်ာင္းေနေသာ ေလေအးတုိ႔သည္ အိမ္ထဲသုိ႔ အလုံးလုိက္ အရင္းလုိက္ ၀င္ေရာက္လာေလေတာ့သည္။ ခ်မ္းလာေသာ ပုံရိပ္သည္လည္း ကပ္ေစးနည္းကာ ေလွ်ာ့ထားေသာ အပူေပးစက္၏ အပူခ်ိန္ကုိ ေျပးျမႇင့္ရျပန္၏။ ထုိအေတာအတြင္း၌ အေအး သက္သာေစရန္ အေႏြးထည္ တစ္ထည္ကုိလည္း ေျပးယူ၀တ္လ်က္၊ ေစာင္အပါး တစ္ထည္ကုိလည္း ဆြဲလ်က္ ကြန္ပ်ဴတာ ႐ွိရာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕၌ ဖတ္လက္စ ဘေလာက္သည္ ပြင့္ၿမဲပြင့္လ်က္။ တမုဟုတ္ခ်င္းပင္ အကၽြႏု္ပ္ ပုံရိပ္သည္လည္း ဘေလာက္တြင္ စ်ာန္ျပန္၀င္စားလ်က္ စိတ္ပါလက္ပါပင္ ဖတ္႐ႈလ်က္ ႐ွိေနေလေတာ့သည္။
ဖတ္ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ေခါက္ဆြဲ က်က္မက်က္ စမ္းသပ္ဖုိ႔ရန္ သတိရသြားေလ၏။ အုိးထဲမွ ေခါက္ဆြဲတုိ႔သည္ အျပဳတ္ဒဏ္ကုိ အံတုလ်က္ မာၿမဲမာဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာအခါ အကၽြႏု္ပ္ ပုံရိပ္သည္ အုိးထဲသုိ႔ ေရထပ္ထည့္လ်က္ မီးေအးေအးျဖင့္ ေခါက္ဆြဲဆက္လက္ ျပဳတ္ေလ၏။ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္တုိ႔ကုိလည္း လုိက္ပိတ္ရ၏။ အေႏြးေပးစက္ကုိလည္း ကပ္ေစး အပူခ်ိန္သုိ႔ ျပန္ေလွ်ာ့ရ၏။ ေနသည္လည္း အိမ္ျပင္၌ သာၿမဲသာလ်က္ ပင္တည္း။ အားလုံး ပုိေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ ျဖစ္ေသာ အခါ အကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ပုံရိပ္ေနၿမဲ အတုိင္း ဆာေလာင္ျခင္းကုိ အံတုလ်က္၊ ေခါက္ဆြဲအုိးကုိ ေမ့ေလ်ာ့လ်က္ ဘေလာက္ကမာၻတြင္ ဆက္လက္ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေနေလေတာ့ သတည္း။
