သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကုိ ခံစားျခင္း

က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ျမစ္တစ္စင္း ျဖတ္စီးဆင္း ေနတယ္။ ကမ္းပါးေပၚမွာ ရပ္ရင္းနဲ႕ က်ဳပ္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ျမစ္ဟာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး စီးေနေလရဲ႕။ ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ စိမ္းစုိေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ခ်ဳိ႕ အရိပ္ေတြ၊ အရိပ္ေတြ….။ အုိ…. ျငိမ္းခ်မ္းလုိက္တာ….။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္စိတ္ထဲ စိတ္ရုိင္းေတြ ၀င္လာတယ္။ ျမစ္ကို လႈိင္းတံပုိးေတြ ထန္လာေအာင္ အမိန္႕ေပးခ်င္လာတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ေတြ ဆူေ၀လာတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း ဘာမဆုိ ျဖစ္ရမယ္။ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္ရမယ္။ က်ဳပ္ အမိန္႕ေတြ ေပးလုိက္တယ္။ ျမစ္ေရျပင္မွာ လႈိင္းေတြ ထန္ေစ…………။ လႈိင္းေတြ ထန္ေစ…..။ လႈိင္းေတြ ထန္ေစ……..။ အမိန္႕ေပးရင္းနဲ႕ က်ဳပ္ေမာဟုိက္ လာတယ္။ အုိ…..ျမစ္ကေတာ့ ျငိမ္ေနဆဲ ပါလား။ သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ သာသာေလးပဲ လႈပ္ခတ္ေနေလရဲ႕။ ျငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ျမင္ေလ၊ က်ဳပ္ ေဒါသထြက္ေလပဲ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါ….. ၾကဳိးစား ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ဳပ္ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ ငုိမိတယ္ ထင္တယ္။ ရႈိက္ရႈိက္ျပီး ငိုမိတယ္ ထင္တယ္။

အင္း…. က်ဳပ္ဟာ တစ္ခ်ိန္က ပင္လယ္ေတြကုိေတာင္ အမိန္႕ေပးခဲ့တဲ့ တန္ခုိးရွင္ပဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ လိမ့္လိမ့္ျပီး တက္လာတဲ့ လႈိင္းလုံးေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လိႈင္းလုံးေတြဟာ အိမ္ေတြကုိ၊ သစ္ပင္ေတြကုိ၊ ေလွေတြကုိ ၀ါးမ်ဳိသြားခဲ့တယ္။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္ျပီး က်ဳပ္အမိန္႕ရဲ႕ စြမ္းအားကုိ က်ဳပ္ေက်နပ္ ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဳပ္ရယ္သံေတြ လႊမး္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ အမိန္႕တည္ေစရမယ္….။ အဲသလုိ ေၾကြးေၾကာ္ဖူးခဲ့တယ္။

ခုေတာ့… က်ဳပ္ကို လူေတြက အရူးတဲ့။ က်ဳပ္အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပရင္ တခ်ဳိ႕ကလည္း ရယ္ျပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း က်ဳပ္ကုိ ျပန္ေျပာသြားၾကတယ္။ တံျမက္စည္းလွည္း မွာသာ လွည္းစမ္း ပါဗ်ာ တဲ့။ က်ဳပ္ဟာ ခုေတာ့လည္း လမ္းေတြေပၚမွာ တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့ လူၾကီးေပါ့။ ဒီလမ္းေတြကုိ တခ်ိန္က က်ဳပ္ပုိင္ဖူးခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိ က်ဳပ္က်ိန္တြယ္ ေျပာလည္း မယုံဘူး။

ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ က်ဳပ္က ေမွာင္ေစခ်င္တယ္ဆုိ ေမွာင္ရတယ္။ လင္းေစခ်င္တယ္ဆုိ လင္းရတယ္။ ေန႕ေတြ ညေတြကုိ က်ဳပ္ဖန္တီးတယ္။ ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ လူေတြသာ ေလွ်ာက္ရမယ္။ မေလွ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ သူမ်ားဟာ အရိပ္ေတာင္ သီခြင့္မရွိဘူး။ က်ဳပ္ေသဆိုေသ ရွင္ဆုိရွင္ပဲ။

လူေတြက ေျပာၾကတယ္….။ က်ဳပ္ဒီအာဏာေတြကုိ ရဖုိ႕အတြက္ အတားအဆီးေတြ အားလုံးကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ တံခါးေတြကုိ ရုိက္ခ်ဳိးခဲ့ရတယ္။ အဲ…စည္းေတြ အားလုံးကုိလည္း ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ရတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ငုိသံေတြကုိ နင္းေျချပီး က်ဳပ္တက္ခဲ့တယ္။ ေလွကားေတြကုိ တစ္လွမ္းခ်င္း တက္ခဲ့တယ္။ အျမင့္ကုိ က်ဳပ္မက္ေမာ လာတယ္။ ျမင့္ေလ မက္ေမာေလပဲ။ ျမင့္ေလ… ငုိသံေတြကုိ မၾကားရေတာ့ေလပဲ။ မၾကားခ်င္ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မၾကားခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္အတြက္ က်ဳပ္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ တန္ခုိး အာဏာေတြကုိ ဘာနဲ႕ပဲ လဲရလဲရ။

ပုိးဖဲ ကတီၱပါေတြ ရွိတယ္။ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားေတြ ရွိတယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ရွိတယ္။ အစားအေသာက္ေကာင္းေတြ ရွိတယ္။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာကုိ အားလုံးဟာ ေမာ္မၾကည့္ရဲဘူး။ ဘုရင္ၾကီး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ ဆုိတဲ့ စကားဟာ က်ဳပ္နားမွာ ခ်ဳိျမလုိ႕။ က်ဳပ္ရဲ႕ ရန္သူမွန္သမွ် ရွင္းလင္းခဲ့တယ္။ က်ဳပ္စကားတစ္လုံးနဲ႕ သူတို႕ဟာ ကြယ္ေပ်ာက္ ကုန္ၾကတယ္။ လူေတြဟာ က်ဳပ္ကုိ ပုိျပီး ရြံ႕လာၾကတယ္။

ဘာသာေရးကုိ နာမည္တပ္လုိ႕ က်ဳပ္အာဏာကုိ ျဖန္႕က်က္ခဲ့တယ္။ ငရဲေရာက္မယ့္ လူေတြကုိ ကယ္တင္ဖုိ႕ အတြက္ လူ႔အသက္အခ်ဳိ႕ က်ဳပ္အမိန္႕နဲ႕ သတ္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္စကား တစ္ခြန္းေအာက္မွာ စစ္မီးေတြ ေလာင္ခဲ့တယ္။ မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ေလာင္ျမဳိက္ခဲ့တယ္။ ငရဲက်မယ့္ လူေတြရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ၾကီး က်ဳပ္ဟာ နတ္ျပည္ေတာ့ ေရာက္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူးတဲ့ အခ်ဳိ႕ လူေတြက ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

က်ဳပ္ေမ့ထား ခဲ့တယ္။ မတည္ျမဲျခင္းေတြကုိ ေမ့ထားခဲ့တယ္။ အလွည့္ အေျပာင္းေတြကုိ ေမ့ထားခဲ့တယ္။

ခုေတာ့လည္း….

မဆုံးႏုိင္တဲ့ ေန႕ေတြထဲ တစ္ေယာက္တည္း ႏႈိးထလာရင္း…..

တခ်ိန္က ပုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းမ်ားကုိ လွည္းက်င္း သုတ္သင္ရင္း…

သဲေပၚေဆာက္ထားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ရဲတုိက္ၾကီးကုိ ေငးရင္း….

နတ္ျပည္က တံခါးမႉးရဲ႕ ေခၚသံကုိ (မေမွ်ာ္လင့္ရဲ ေသာ္လည္း) ေတာင့္တရင္း…..

သစၥာတရား၊ အမွန္တရား မရွိခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ေခတ္…..ေခတ္ကုိ လြမ္းေမာေနမိေနေလရဲ႕။ က်ဳပ္ကုိ ေမ့သြားၾက ျပီလား။ က်ဳပ္ရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ ေမ့သြားၾကျပီလား။ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ ပါေစတဲ့လား…..။ ခုေတာ့ အဆုံးမရွိျခင္းဟာ ဆုေတာင္းျပည့္မႈ တစ္ခုလား၊ ဒုကၡတစ္ခုလား။

ျမစ္ကေတာ့ ျငိမ္ေနဆဲ။ စီးဆင္းေနဆဲ။ အားလုံးကို မသိက်ဳိးကၽြန္ ျပဳလ်က္ စီးဆင္းေနဆဲ…..။

(Cold Play ရဲ႕ Viva la Vida ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ ခံစားျပီး စိတ္ကူးနဲ႕ ေရးပါသည္။)