Wednesday 18 March 2009

အလြဲ


အစ္မတန္ခူးက tag ထားတာ ၾကာပါၿပီ။ ဆင္ေျခေတြေပးေတာ့ ပါဘူး။ မတန္ခူးေရ ေရးလုိက္ၿပီ။ ၾကာသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ၀တၳဳတုိေလး တစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ေရးထားပါတယ္။

xxx

ျမ…ျမ…ဟု သူအႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ေမာ္ ထုိင္ေနရာမွ ထသည္။ ေရးလက္စ စာကုိ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လက္ထဲမွ ေဘာပင္ကုိ ခ်သည္။ သူဒီ၀တၳဳကုိ ေရးမည္ ႀကံေတာ့ ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးႏွင့္ လုိက္ဖက္မည့္ နာမည္ကုိ ေပးရမည္ဟု ေသခ်ာေတြးသည္။ မိန္းကေလးသည္ သိမ္ေမြ႔သည္။ ႏူးညံ့သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ရဲရင့္ရမည္။ ထုိအရည္အခ်င္းမ်ားကုိ ေပၚလြင္ေစေသာ နာမည္ကုိ ေပးရမည္။ အေမတုိ႔ ေပးထားခဲ့ေသာ သူ႔နာမည္ကေတာ့ တစ္လုံးတည္း။ ေမာ္ဟူ၍မွ ေမာ္တစ္လုံးတည္း။ သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ သိမ္ေမြ႔သလား၊ ရဲရင့္သလား ဟုမစဥ္းစားဖူးပါ။ ေမာ္သည္ ေမာ္သာ ျဖစ္ေနကာ ေမာ္ဟူေသာ နာမည္၏ အနက္ကုိလည္း ေသခ်ာ မစဥ္းစားဖူးပါ။ လူ႔ဘ၀မွာ အၿမဲပဲ ေခါင္းေမာ္ ေနရေအာင္လုိ႔ ေမာ္လုိ႔ နာမည္ေပးခဲ့သည္လား။ အေမကေတာ့ ဘာမွ် ရွင္းမျပဖူးပါ။ ေမာ္ကသာ ကုိယ္လုိရာကုိ ဆြဲယူကာ ေတြးေနလုိက္သည္။

နာမည္ကုိ စိတ္တုိင္းက်ေတာ့ ျပတင္းေပါက္နား ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူစာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ျဖစ္ခ်င္တာမွ တပုိင္းကုိ ေသေနေလ၏။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာရူးေပရူး ရူးခဲ့သည္။ ၀တၳဳမ်ားကုိ အတုိေရာ အရွည္ေရာ ဖတ္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့သည္။ ဖတ္ပါမ်ားေတာ့ ေရးခ်င္လာသည္။ ဒီ၀တၳဳေလးကုိေတာ့ ငါဆုိရင္ ဒီလုိေရးလုိက္မယ္၊ ဒီအဆုံးသတ္ေလးေတာ့ ႀကဳိက္တယ္၊ ဒီအဆုံးသတ္ေလးေတာ့ မႀကဳိက္ဘူး၊ ဒီလုိေလး ျပင္လုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဟု ျပင္ၿပီး စဥ္းစားတတ္လာသည္။ အိပ္ယာ၀င္ မီးမမွိတ္မီလည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရးျခစ္သည္။ အိပ္ယာ၀င္ မီးမွိတ္ၿပီးေတာ့လည္း အေမွာင္ထဲမွာ အိပ္ရင္းနဲ႔မွ စဥ္းစားသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း ဆက္၍ ေရးသည္။

ဒီလုိႏွင့္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ၀တၳဳဇာတ္လမ္း အေနျဖင့္ စဥ္းစားသည္။ သူ႔က်င္လည္ရေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းသည္ သူ႔အတြက္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္လာသည္။

သူျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္စေရးေတာ့ မဂၢဇင္းတစ္ခုစီသုိ႔ မ၀ံ့မရဲ ပုိ႔ခဲ့သည္။ အေရြးမခံ ရဘူးဆုိတာ သိေတာ့ ငုိခဲ့ရေသးသည္။ ထမင္းေတာင္ မစားႏုိင္။ ဒုတိယ၊ တတိယ၀တၳဳေတြ အျငင္းခံရေတာ့ အေရထူသြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ပုဒ္အျငင္းခံရလွ်င္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ပုိ႔ရန္လည္း ၀န္မေလးေတာ့ၿပီ။ မဂၢဇင္းတစ္တုိက္မွ ေနာက္တစ္တုိက္ကုိ ပုိ႔ရန္လည္း ၀န္မေလးေတာ့ၿပီ။

ဇာတ္လုိက္မေလးမ်ားကုိလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္သည္။ ေမာ့္ရဲ႕ စံျပ ဇာတ္ေကာင္ေလးမ်ားမွာ မိန္းကေလး ပီသ၍ ႏူးည့ံၾကသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျပတ္သားသည္။ သတိၱရွိသည္။ အမွန္ေတာ့ ေမာ္ျဖစ္ခ်င္ေသာ ပုံစံကုိ ၀တၳဳထဲမွာ ျဖစ္ေစလုိက္သည္။

ေနာက္တစ္ပုဒ္မွာေတာ့ ေၾကာက္တတ္ေသာ၊ အရာရာတြင္ သူတပါးကုိမွ အားကုိးေသာ၊ ေလာကႀကီးကုိ ရင္မဆုိင္ ရဲေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူဖန္တီးသည္။ ထုိအခါ ထုိဇာတ္ေကာင္ႏွင့္ ကုိက္ညီေအာင္ သူ႔နာမည္ကုိ ေပးရမည္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ မိန္းကေလး၏ နာမည္သည္ ထိလြယ္ရွလြယ္ေသာ သေဘာကုိ ေဆာင္ရမည္။ သူ႔ခ်စ္သူက ေဖးမေစလုိေသာ သေဘာကုိ ေဆာင္ရမည္။

ဒီလုိႏွင့္ ေမာ့္ကမာၻေလးထဲမွာ ေမာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြႏွင့္ ေတြ႔သည္။ စကားေျပာသည္။ သူတုိ႔ကုိ ျပဳျပင္သည္။ သူတို႔နာမည္ေတြကုိ ကုိယ္ႀကဳိက္သည့္ စရုိက္ႏွင့္ ကုိက္ညီေအာင္ ေပးသည္။ ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္ သည့္ပုံစံကုိ အသြင္ေဆာင္ ေစသည္။ ေရးေနရင္းမွ တ၀က္ေရာက္ေသာ္လည္း မႀကဳိက္လွ်င္ နာမည္မ်ားကုိ လုိက္ေျပာင္းျဖစ္ျပန္သည္။

ေၾသာ္…ဇာတ္ေကာင္မ်ားကုိ ဖန္တီးရတာသာ စိတ္တုိင္းက်သည္။ နာမည္မ်ားကုိလည္း ကုိယ္ေပးခ်င္တာ ေပးႏုိင္သည္။ ႏွစ္မ်ဳိးသုံးမ်ဳိးလဲ ေပးကာ ႀကဳိက္သည့္ နာမည္ ေျပာင္းႏုိင္သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ေမာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ ေမာ့္ရဲ႕ သားသမီးေတြလုိ ပါပဲဟု ေတြးေနမိေသးသည္။

ဒါေပမယ့္ ေမာ့္ စိတ္ေျပာင္းလဲ တတ္ပုံမ်ဳိးႏွင့္ ကုိယ့္သားသမီးမ်ားကုိ ကုိယ္သာ ဒီလုိ နာမည္ေပးရလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္။ ဒီေန႔ ျမသဥၨာ ျဖစ္ကာ ေနာက္ေန႔ ေၾကြ၀တ္မႈန္လည္း ျဖစ္ေနႏုိင္သည္ မဟုတ္။ ကေလး၏ နာမည္ကုိ ေပးတုန္းကေတာ့ ေပးၿပီး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ လုိက္ေျပာင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္။ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္လုိ ဒီေနရာေလး နည္းနည္းပုိၿပီး ဟုိေနရာေလး နည္းနည္း ေလ်ာ့လုိ႔ ရႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဇာတ္ေကာင္ ဆုိလွ်င္ လူႏွင့္တူေအာင္ ေကာင္းတာေရာ ဆုိးတာပါ ဖန္တီး ႏုိင္သည္။ စိတ္ကုိ အမ်ဳိးမိ်ဳး ေျပာင္းလဲႏုိင္သည္။ တခါတရံမွာ ေတြေ၀၍ တခါတရံမွာ ျပတ္သား ခုိင္းလုိက္မည္။

သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ္ကေမြးလာေသာ ကုိယ့္သားသမီးဆုိလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းတာေလး ေတြသာ ေရြးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သတိၱရွိသူ၊ ရင္ဆုိင္ရဲသူ၊ ျပတ္သားသူ၊ ရင့္က်က္သူ ေလးေတြသာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ လုိေလေသး မရွိ ျပည့္စုံသူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေမာ့္ အတၱဟုပဲ ဆုိရေပမည္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးတာပဲေကာင္းသည္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဖန္တီးတာပဲ ေကာင္းသည္။ သားသမီးမ်ားထက္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ပ်ဳိးေထာင္ရတာပဲ လြယ္သည္။

xxx

ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ ေမာ္သည္ စိတ္ေရာရုပ္ပါ ရင့္က်က္ေသာ အမ်ဴိးသမီး တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ မိန္းမႀကီး စာရင္းသုိ႔ ၀င္လု၀င္ခင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ထုိကာလမွာ ေမာ့္ဘ၀ထဲတြင္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားထက္ ကေလးက ပုိမ်ားေနခဲ့ၿပီ။

ေမာ္ႏွင့္ ေမာင့္မွာ ကေလးေလးေယာက္ရွိသည္။ အားလုံး မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ျမဆည္းဆာ၊ ျမေနၾကာ၊ ျမ၀တ္ရည္ ႏွင့္ ျမနဒီဟု နာမည္ေတြကုိ လွလွေလးေတြခ်ည္း ေရြး၍ ေပးပစ္လုိက္သည္။ ေမာ္၏ စိတ္တုိင္းက်မႈသည္ ထုိမွာတြင္ပင္ အဆုံးသတ္၏။ ျမကေလး ေလးေယာက္မွာ ေမာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္။ တစ္ေယာက္က အိပ္ယာေပၚတက္ကာ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လွ်င္ ေနာက္သုံးေယာက္က အိမ္မွာရွိေသာ ခြက္ေတြပုံးေတြ ယူလာကာ သီခ်င္းဆုိတမ္း ကစားၾကသည္။ တစ္ေယာက္က သစ္ပင္တက္လွ်င္ ေနာက္သုံးေယာက္ကလည္း လုိက္တက္မယ္ တကဲကဲ လုပ္သည္။ ေမာ္လိမ္းေသာ ေပါင္ဒါ မိတ္ကပ္မ်ားကုိလည္း လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ ယူ၍ အသုံးခ်ကာ အျငိမ့္ကတမ္း ကစားၾကျပန္သည္။

ဒီလုိႏွင့္ ျမကေလးတုိ႔ နာမည္လွလွေလးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ရကာ ဘုတ္ဆုံ၊ ေမ်ာက္မူး၊ ေပတူး စသည္ျဖင့္ နာမည္မ်ဳိးစံုတြင္ေတာ့သည္။ ေမာ္သည္လည္း စာေရးဆရာမ မျဖစ္ဘဲ တာေတေလးမ်ား၏ အေမလုံးလုံး လ်ားလ်ားျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေမာ္သည္ ေမာရင္းက ေပ်ာ္လ်က္ပင္။ စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိဟု လာေမးသူမ်ားကုိ ဟင္…ဘယ္သူက ျဖစ္ခ်င္တာလဲဟု ျပန္ေမးျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္၏။ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေမာ့္ဆႏၵက လြဲတာလား၊ ေမာ့္ဘ၀က လြဲတာလား။ တခုခုေတာ့ လြဲေနသည္။ အလြဲမ်ားၾကား၌ေတာ့ ခ်စ္၍ ဆက္ကာ ေမာ္လြဲေနဦးမည္ သာတည္း။

13 comments:

JuneOne said...

လြဲလြဲေလးပဲေကာင္းပါတယ္။

nu-san said...

ပုံရိပ္ရဲ႕ အလြဲက တျခား အလြဲေတြ နဲ႔ မတူပဲ တမ်ိဳးထူးျခားတယ္.. အဲဒီလုိ အလြဲေတြ လြဲဖုိ႔မ်ား စိတ္ကူးေနသလား ပုံရိပ္ေရ..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တာေတေလးေတြရဲ႕ အေမျဖစ္ေနရတာကုိကပဲ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနျပီး ျပန္ေျပာင္းယူလုိ႔ မရတဲ့ အလြဲေကာင္းေတြေပါ့ကြယ္.. :)

မီယာ said...

မိန္းကေလး နံမည္ေလးေတြ လွလုိက္တာ... အလြဲေတြကလည္း တခါတခါ ေကာင္းဖုိ႔ေတြ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ လြဲတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလုိ...

Anonymous said...

ဒီမွာ.. ေရခ်မ္းတဲ့.. ေရစင္တဲ့.. ေပးထားတယ္ေနာ္ ဘာေတြလြဲဦးမယ္မသိ..
မိဘက သားသမီးကုိ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔
သားသမီးက မိဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ လြဲမသြားရင္ေတာ္ပါပီ

သက္ေဝ said...

ေအာ္... အလြဲေတြကလဲ ပံုရိပ္ရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ...
ေရးတတ္ပါေပတယ္...

တန္ခူး said...

ၾကာေနကတည္းက ပံုရိပ္ဆီက ထူူးထူးျခားျခားလက္ရာေလး ထြက္လာေတာ့မယ္ ဆိုတာ ေမ်ွာ္လင့္ျပီးသား… ေမ်ွာ္လင့္တာထက္ေတာင္ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အလြဲေလးမုိ ့ တက္ဂ္ရက်ိဴးနပ္ပါတယ္ညီမေရ… ကိုယ့္မ်ား ေစာင္းေရးထားသလားထင္မိတယ္… စာေရးဆရာရူးကေန ခုေတာ့ ေမ်ာက္ကေလးအေမဘ၀နဲ ့ အရိုးထုတ္ရတာေလ… ပံုရိပ္ေရ… ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေပးတဲ့ အခက္အခဲကေတာ့ တကယ့္အျပင္က အတိုင္းပါပဲ… သမီးေလးေတြက ၄ျမြွာပူူးလား…

P.Ti said...

ပံုရိပ္လြဲတာ တမ်ိဳးေလး... ဖတ္လို႔ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္...

မဟုတ္မွလြဲ ... အဲ မဟုတ္မွေတာ့ လြဲ ၿပီေပါ့...

ပံုရိပ္တစ္ေယာက္ အစိုးရေထာက္ပံ့ေၾကးရရန္ ေလးမႊာပူးေမြးရန္ ၾကံေနတယ္ထင္တယ္...

အဟဲ.. စတာေနာ္ :P

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

juneone ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္း ႀကဳိက္တယ္လား။

မႏုစံ စိတ္မကူးပါဘူး။ ၀တၳဳ အေနနဲ႔ပဲ ေရးၾကည့္တာပါ။ ျဖစ္လာတဲ့ အတုိင္းေပ့ါ :D။

မမီယာေရ လူတုိင္းက လုိခ်င္တာအားလုံး ျဖစ္မလာ ေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနမွာပဲ ေပ်ာ္ေနရင္ ေနေပ်ာ္မွာပါ။

မသီတာနဲ႔ ကုိဧရာတုိ႔က နာမည္ အေပးေကာင္းပဲ။ လြဲခ်စ္မခ်စ္ေအာင္ ႀကဳိးစား ရမွာေပါ့။

မသက္ေ၀ ေက်းဇူးပါ။ :)

မတန္ခူး ... ၾကာတာကို ေစာင့္ဖတ္တာ ေက်းဇူးပါ။ အစ္မကုိ ေစာင္းမေရးပါဘူး။ သိဘူးေနာ္။ အစ္မလည္း ဘေလာက္ေတာ့ ေရးေနေသးတာပဲ။ မဂၢဇင္းထဲမွာ လည္းေရးဖူးတာပဲေနာ္။ ေလးမႊာပူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အထင္လြဲကုန္ ေတာ့မွာပဲ။

ကိုပီတိ .... ေထာက္ပံ့ေၾကးရတာနဲ႔ ကာမိမယ္ မထင္ေပါင္။ ေမြးခ်င္ရင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လုိက္။ :p

ေလးျမြာပူးေမႊးဖုိ႔ ၾကံေနတယ္လို႔ ထင္ကုန္ၾကမွာစုိးလုိ႔ ေကာ္မန္႔ ျမန္ျမန္ လုိက္တယ္။

လုလု said...

အေရးအသားေကာင္းလြန္းတဲ့ ပံုရိပ္ရဲ႕ စာေတြကုိ အားေပးေနပါတယ္ေနာ္။ အလဲြေလးကုိလည္း ၾကိဳက္တယ္

Anonymous said...

ေဒၚပံုရိပ္ အလြဲေလးက ဖတ္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒီလိုမ်ိဳးလြဲတာက ၾကည္ႏူးစရာအလြဲေလးပါ။ ကြန္းမန္႔ျပန္ထားတာေတြ ေတြ႔ေသာ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ေနသည္ဟု ထင္ေနဆဲ။ အဟီး စတာေနာ္။ ေလးျမႊာပူး။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မလုလုရဲ႕ ဘေလာက္ကုိလည္း လာၾကည့္ၿပီး ခ်က္ထားတာေတြ သြားေရက်ေနက်။ လာအားေပးတာ ေက်းဇူး။

မယ္နိကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ :D စိတ္ကူးလည္း မယဥ္ရဲပါဘူး။

ThuHninSee said...

သမီးေလးေယာက္ဆို ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္။
ဖတ္လို႔ေကာင္းတ္ညီမ

ponyate said...

မမြန္ေရ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ :)