လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ (၃)

အိပ္ရာေပၚမွ အလူးအလဲ ထလုိက္သည္။ ပုံရိပ္အိပ္ခန္းႏွင့္ မတူေသာ အိပ္ခန္းတစ္ခု။ အိပ္ခ်င္မူးတူး ႏွင့္လုိက္ၾကည့္သည္။ အင္…ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ computer စသလုိ အသံေလး သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။

“သမီးေရ… ထေတာ့။ ဒီေန႕ ဘာလုပ္စရာ၊ ဘယ္သြားစရာ ႐ွိေသးလဲ။”

အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦး အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။

“ဟုိ… computer…”

“ဟုိမွာေလ… ညည္း computer။ က်ဳပ္ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ကဲ အေမ ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္။”

ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ “your new life memory has started” ဟူေသာ အသံေသးေသးေလး နားထဲမွာ ၾကားလုိက္ရသည္။ ေၾသာ္… ငါ့ရဲ႕ ဘ၀သစ္ပဲဟု အဲဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ မေန႕က ယမမင္းလူမ်ား ဦးေႏွာက္၏ ေနာက္နားတြင္ စက္အေသးစားေလး (minibrain) တစ္လုံးထည့္ေပးလုိက္တာ သတိရသည္။ ထိုစက္ေလးထဲတြင္ စာေရးဆရာမ၏ မွတ္ဥာဏ္အားလုံးကုိ ထည့္ေပးလုိက္သည္။ လုိအပ္သည့္ အခ်ိန္မွာ အကူအညီေပးႏုိင္သည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိလွ်င္ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးႏုိင္သည္။ ပုံရိပ္က ထုိညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖင့္ overwrite လုပ္ႏိုင္သည္။ ဘ၀အသစ္ကုိ စေပေတာ့မည္။

ထမင္းေၾကာ္ကုိ စားျပီးအျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ အေမဆုိေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆုိရာတြင္ အမွားအယြင္းမရွိ။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ေနစဥ္တြင္ စာေရးဆရာမ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကုိ အျမန္ဆုံး သင္ယူလုိက္သည္။ ပုံရိပ္ ကံေကာင္းသည္မွာ ထုိစာေရးဆရာမသည္ အေမႏွင့္ ႏွစ္ဦးတည္း ေနၾကျခင္းပင္။ အေရးထဲ ပုံရိပ္က အျပင္ထြက္ကာနီး “အေမ…ကား…” ဆုိျပီး ကားေသာ့ ေတာင္းမည္ လုပ္ေသးသည္။ minibrain ကသတိ ေပးသည္။ “စာေရးဆရာမ တြင္ကားမ႐ွိပါ” တဲ့။ ကားမ႐ွိေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ဆီေစ်းေတြ ဒီေလာက္တက္ေနတာ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြး၍ ေလွကားမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။

တိုက္ခန္းေျခာက္လႊာ မွဆင္းလာျပီး ေျမညီထပ္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ ဘယ္ကားစီးပါ ဟုညႊန္ၾကားခ်က္ မရခင္ ပုံရိပ္ဘတ္စ္ကား တစ္စီးေပၚတက္ခဲ့သည္။ ပထမ ပန္းဆုိးတန္းမွာ စာအုပ္သြား၀ယ္ရန္။ လုိအပ္ေသာ စာအုပ္မ်ား စာရင္းကုိ minibrain ကေျပာျပေပးသည္။ ပန္းဆုိးတန္း မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းသည္။ မဖတ္ရတာ ၾကာေသာ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္သည္။

ျပီးေနာက္… စာေပစီစစ္ေရးသုိ႕ သုံးနာရီတြင္ သြားပါတဲ့။ သုံးနာရီထိုးေတာ့ ႐ုံးခန္းတစ္ခု ေရွ႕မွာထုိင္ေစာင့္သည္။ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ေန႕လည္ခင္းကုိ ထုိင္ၾကည့္ရင္း minibrain က အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပသည္ ကုိနားေထာင္၏။ စာေရးဆရာမ၏ မၾကာမီကမွ (သူ႕ဘ၀ကုိ မေရာင္းခင္) အျပီး ေရးထားေသာ လုံးခ်င္း၀တၳဳကုိ စာေပစီစစ္ေရးသုိ႕ တင္ထားသည္။ ခုကိစၥက ထုိစာအုပ္ အတြက္ပဲ ျဖစ္မည္။ ပုံရိပ္ကလည္း တခါမွ မၾကဳံဘူး၍ ဘာေျပာရမည္ ဘာလုပ္ရမည္ မသိ။ စာအုပ္၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကုိေတာ့ ၾကဳိတင္သိ ထားႏွင့္ေနသည္။ ဘာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးေတာ့ ျဖစ္မည္မထင္။ သုံးနာရီခြဲေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ထြက္၍ လာေခၚသည္။

“မXXXX ၀င္သြားႏုိင္ ပါျပီ”

အခန္းတစ္ခု၊ စားပြဲတစ္လုံး၏ေနာက္ တြင္လူတစ္ဦးထုိင္ ေနသည္။

“ထုိင္ပါ ခင္ဗ်။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာအုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အားလုံးဖတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ထုတ္သင့္ မထုတ္သင့္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ။”

“ဟုတ္ကဲ့.. အဲဒီေတာ့”

“ျဖတ္ရပါလိမ့္မယ္”

“ရွင္…”

“ျဖတ္ရမယ္လုိ႕။ ရွည္ေနတာေတြ ျဖတ္ရမယ္”

“ဟုိ…ကၽြန္မ ေရာက္ေနတာ… အတုိခ်ဳပ္တဲ့႐ုံး မ်ားလား”

“ခင္ဗ်ားေရာက္ ေနတာ စာေပစီစစ္ေရးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ…ဒီကေန ဒီအထိကုိ ျဖတ္ေပးပါ။ ဒါမွ ထုတ္လုိ႕ ရမယ္။”

စာရြက္မ်ားကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္လုိက္ေတာ့ စာအုပ္၏ သုံးပုံတစ္ပံုမွ် ပါသြားသည္။ တစ္ခုခု ေျပာမည္ျပင္ေတာ့ minibrain ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။ “ဟုတ္ကဲ့လုိ႕ ေျပာပါ။ ျပီးရင္ သြားၾကစို႕”။

႐ုံးထဲမွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေနက်ဲက်ဲပူေနေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဒီဘ၀နဲ႕ ေရွ႕ဆက္လုိ႕ ျဖစ္ပါဦးမည္လား။ မလြယ္ပါလားေနာ္။ ခါးၾကားမွ “ဘ၀ကူးဖုန္း” (ဘ၀တစ္ခုမွ တစ္ခုေခၚ၍ ရေသာဖုန္း) ကုိထုတ္လုိက္သည္။

“လူၾကီးမင္း ေခၚဆုိသည့္ ဘ၀ကူးဖုန္းဟာ……”

ဟာကြာ။။။။

ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ေခၚသည္။

“ယမမင္းအင္န္ဆန္းစ္က ပါလား။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဘ၀လဲခ်င္ လုိ႕ပါ။ ႐ွင္….appointment။ ေနာက္တစ္ရက္….။ ဟုတ္..ဟုတ္။ ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ ေစာင့္ပါ့မယ္။”

(ဆက္ရန္)