ျဖတ္ခ်င္ျဖတ္…မျဖတ္ခ်င္ေန

ေလသည္ စိမ့္၍ေအးေနသည္။ ကြင္းေခါင္ေခါင္ကို ျဖတ္၍ဒုန္းစိုင္း ေျပးလာရေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ေမာသံပါေနသည္။ ကၽြန္မ ကြင္းလယ္မွာ ရပ္လ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။ ညာဘက္မွာ စပါးပင္ေတြ၊ ဘယ္ဘက္မွာလည္း စပါးပင္ေတြ။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ လူအခ်ဳိ. ေျပးလႊားကစား ေနၾကသည္။ သူတို.ေတြ ကၽြန္မ ဘာသာစကား မဟုတ္ေသာ စကားတစ္ခုကို ေျပာေနၾကသည္။ ကၽြန္မ အိမ္မဟုတ္ေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ႐ွိေနသည္။ ဒါေတြသည္ ကၽြန္မႏွင့္ မဆိုင္ပါ။ ျဖာက်ေနေသာ ေနေရာင္ျခည္ေတြႏွင့္ ျပာေနေသာ ေကာင္းကင္၊ စိမ္းစိုေနေသာ ျမက္ေတြက ကၽြန္မႏွင့္ ပို၍ဆိုင္ပါသည္။

ေနေစာင္းျပီ။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္ျပီ။ ငွက္ေတြ အိပ္တန္းတက္ရန္ အုပ္လိုက္ပ်ံသန္း သြားၾကသည္။ ခက္တာက ကၽြန္မဘယ္ကို ျပန္ရမွန္း မသိ။ ျပန္ရန္အိမ္ မ႐ွိ။ သစ္ရြက္ေတြ လႈပ္႐ွားသြားၾကသည္။ ငွက္ေတြလို ပ်ံသန္းလိုက္ခ်င္သည္။ “ေငြစင္ေရာ္္ေတြလုိ ေတာင္ပံေတြပါရင္…ေ၀ဟင္မွာ ၀ဲ လိုက္ခ်င္ပါတယ္” ဆိုေသာ သီခ်င္းကို သတိရမိသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူတို.႐ွိမေနပါ။ ေလယာဥ္တစ္စင္း ပ်ံသန္းသြားသည္ကုိိသာ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ “ေလယာဥ္ပ်ံေတြလို ေတာင္ပံေတြပါရင္….” ဟုဘာေၾကာင့္ သီခ်င္း မစပ္ၾကပါလိမ့္။ ထိုသို. သီခ်င္းဆိုတတ္ေသာ သမိန္ေပါသြပ္ကို အမွတ္ရမိသည္။ အမွန္ေတာ့လည္း ဒါဟာကၽြန္မ အလုပ္မဟုတ္ပါ။ သီခ်င္းေရးဆရာမ်ား၏ အလုပ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မသည္ သီခ်င္းေရးဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မဟာ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ ကၽြန္မ ဘာလဲဆုိတာေတာ့ မေသခ်ာပါ။ အနည္းဆုံးေတာ့ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္ေပါ့။ ဟုတ္ႏုိင္ပါသည္။ ဒါေရာ ေသခ်ာရဲ.လား။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မက ျပန္ကိုက္တတ္သည္။ အင္း…စဥ္းစားစရာပဲ။

xxxxxxxxxxxxxx

ကၽြန္မညက အိပ္မက္မက္သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မဒုကၡေရာက္ေနသည္။ ဒုကၡက ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာတာလား၊ ကၽြန္မက ဒုကၡဆီေရာက္သြား တာလား ဆိုသည္ကေတာ့ မေသခ်ာ။ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာသည္။ “ငါအိပ္မက္မက္ ေနတာပဲ။ အိပ္မက္က ႏုိးရင္အားလုံး ေကာင္းသြားမွာ...။” ဒါနဲ.ကၽြန္မ အိပ္မက္က ႏုိးလာသည္။ ဒုကၡႏွင့္ မေတြ.ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏုိးသြားျပီးေတာ့ ဘ၀ထဲျပန္ေရာက္လာသည္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မႏုိးႏုိင္ပါလား။ ကၽြန္မ ျပန္အိပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မ အိပ္မက္ကႏုိးဖို. ၾကိဳးစားေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ လူေတြက ကၽြန္မကို အအိပ္ၾကီး သည္ဆိုၾကသည္။

xxxxxxxxxxxxxx

“သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ” ဆုိေသာ စကားကို ကၽြန္မဘ၀င္ မက်ပါ။ “သင္”ကစ ေကာင္းရမည္ေပါ့။ ဒါဆို “ကၽြႏု္ပ္”ကလည္း ျပန္ေကာင္းမည္။ ဒီိလိုျဖင့္ တစ္ဘက္ကလည္း ျပန္ေျပာမည္။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ” ေပါ့။ ဒါျဖင့္ ဘယ္သူက စေကာင္းၾကမည္နည္း။ အေတာ္တြက္ကတ္သူႏွင့္ ေတြ.လွ်င္ ပိုလုိ.မ်ား ခက္ေပဦးမည္။ ဒီလိုနဲ.ပဲ ေလာကၾကီးမွာ “ကၽြႏု္ပ္” ေတြမ်ားလာသည္။

xxxxxxxxxxxxxx

ၾကိဳးေတြႏွင့္ ေထြးထားေသာ ေလာကၾကီးထဲသို. ေရာက္လာသည္မွာ ကၽြန္မအျပစ္လား၊ အေမ့အျပစ္လား။ သို.မဟုတ္ ကၽြန္မကုသိုလ္လား၊ အေမ့ေကာင္းမႈလား။ ကၽြန္မဘာျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိပါ။ တစ္ေန.တြင္ေတာ့ အားလုံးျပီးဆုံးကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကမည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ ကၽြန္မၾကိဳးေတြၾကားမွာ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါသည္။ ၾကိဳးေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ျငိျပီးေထြးကုန္ကာ ကၽြန္မ မ႐ွင္းတတ္။ ထိုအခါ ကတ္ေၾကးတစ္လက္၏ တန္ဖိုးကို ကၽြန္မနားလည္ လာမိသည္။ ေၾသာ္…ကတ္ေၾကးဆိုသည္မွာ မ႐ွင္းတတ္လွ်င္ ျဖတ္ရန္အတြက္ပါလား။ ထို.ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မဆံပင္ေတြကို ျဖတ္ျဖတ္ပစ္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ သီလ႐ွင္မ်ား ဘုန္းၾကီးမ်ားကို ကၽြန္မျမင္ေယာင္လာ၏။ မရွင္းႏုိင္ ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္မ မေသခ်ာပါ။ ယခုလက္ငင္းပင္ ကၽြန္မကတ္ေၾကးတစ္လက္ အလုိ႐ွိပါသည္။