၂၁ရာစု မွာလြမ္းရမွာလား

ဒီစာကုိ ကၽြန္မေရး ထားျပီး စိတ္တုိင္းမက်လုိ႕ ခဏသိမ္းထား ေသးတာ။ ခုေတာ့ တင္စရာမ႐ွိ ေသးလုိ႕ ႐ွိသေလာက္နဲ႕ပဲ တင္လုိက္ျပီ။ ကၽြန္မ ေဒၚၾကည္ေအး ၏ကဗ်ာ ကုိ ခံစားနားလည္ မိသမွ် ေရးထားတာပါ။ စကားေျပမ်ား ကကၽြန္မရဲ႕ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားပါရင္ သည္းခံပါ။ ကဲ...ေရးျပီေနာ္။

၂၀ ရာစုႏွစ္ အလြမ္းသစ္

အို…လမင္း
ျမ၀င္းလဲ့ရီ၊ ေငြမႈန္ျခည္သည္
ၾကည္စင္္ဖန္ေရႊ၊ ပူေႏြးေ၀ငွ
ေနမင္းေပးသည့္၊ ေရာင္ေျပးမွ်သာ
ျပန္ဟပ္လာ သတဲ့။

အုိ…လမင္း
ျပည့္တင္းျပန္ငဲ့၊ ခြံျခမ္းပဲ့ျပန္
လွည့္ပတ္ေျမ၀န္း၊ ေအးရိပ္ယြန္း၍
ဖိတ္ရႊန္းရသည္၊ ကြယ္ရသည္တဲ့။

အုိ…လမင္း
၀ပ္စင္းယုန္ေအာင္း၊ ဖုိးဆန္ေထာင္းဟန္
ျမစ္ေခ်ာင္းကမ္းေစာက္၊ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းေဖာက္ထြင္း
ျခယ္ေျပာက္လြင္ျပင္၊ ေတာင္ရိပ္ထင္သတဲ့။

အုိ…လမင္း
ခ်ဥ္နင္းေက်ာ္လႊား၊ ငါလူသားဟု
ဆြဲအားမွထြက္၊ စက္ယာဥ္မွဆင္း
လ ေျမနင္းခဲ့။

ပ်က္ယြင္းအလွ
လြမ္းညျပီးဆုံး၊ အိပ္မက္သုဥ္းခဲ့
ဆုံး႐ႈံးသည္ေလာ ေအာင္ပြဲေလာ။ ။

(ၾကည္ေအး)

ဆရာမ ေဒၚၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာကုိ ကၽြန္မၾကဳိက္၍ ကူးထားသည္မွာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ၂၀ရာစုအလြမ္းဟု အမည္ေပးထား ေသာ္လည္း ၂၁ရာစုမွာလည္း ကၽြန္မအျပည့္အ၀ ခံစား၍ ရပါသည္။ ကၽြန္မနားလည္ေသာ ကဗ်ာ၏ဆုိလုိရင္း ကေတာ့ လူတုိ.၏ တုိးတက္မႈသည္ သဘာ၀အလွကုိ စိပ္ျဖာခြဲျခမ္း၍ ဆုံး႐ႈံးေစခဲ့ျပီေလာဟု ေျပာလုိရင္း ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အဓိပၸာယ္ဖြင့့္ပုံျခင္း ကေတာ့ျဖင့္ အတိအက် တူေကာင္းမွ တူေပလိမ့္မည္။ ကဗ်ာ၏ အဆုံးတြင္ ဆရာမ၏ ၀မ္းနည္းသံ၊ ႏွေျမာသံတုိ. စြက္ေနသည္ ကေတာ့ထင္႐ွား လွပါသည္။

ဆရာမ ကဗ်ာကုိ ဖတ္ျပီး ကၽြန္မ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားၾကည့္ မိပါသည္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတြင္ သိပၸံပညာကုိသာ အထင္တၾကီး သင္ယူခဲ့သည္။ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း ေဆးေက်ာင္း၀င္မွ အထင္ၾကီးခ်င္ ၾကသည္။ မိဘေတြကလည္း ေဆးလိုင္းမွ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ဂုဏ္ယူခ်င္ ၾကသည္။ စာေရးခ်င္ေသာ၊ ပုံဆြဲကာ ကဗ်ာေတြေရး ေနခ်င္ေသာ ကေလးကုိ စနစ္တက် ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးေသာ မိဘမ်ား ကေတာ့ုျဖင့္ ႐ွားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ မိဘကုိယ္တုိင္က စာေရးဆရာ(မ)၊ သုိ.မဟုတ္ စာေပျမတ္ႏုိးသူ ဆုိလွ်င္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မည္ေပါ့။ ဒါျဖင့္လွ်င္ ကၽြန္မတုိ.သည္ ပုိင္းျခားစိပ္ျဖာ တတ္ေသာအတတ္ကုိ သင္ယူရ႐ွိ ခဲ့ပါသလား။ ဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါ။ စာေပ အႏုပညာကုိ ခံစားနားလည္တတ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ခံခဲ့ ရပါသလား။ ကဗ်ာကုိ အလြတ္ေအာ္ဆုိ ႐ုံမွ်သာ နားလည္ခဲ့သည္မုိ. ဒါလည္း မဟုတ္ျပန္ပါ။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မေကာင္းစြာ မသင္ယူခဲ့ ရေပမယ့္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ တတ္ေသာဥာဏ္ႏွင့္ ခံစားနားလည္ တတ္ေသာညဥ္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံးကုိ တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ သင္ယူရ႐ွိ ခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မဆုိလုိခ်င္ သည္က လူတုိင္းတြင္ ထုိစြမ္းရည္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး ပင္ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ ျပီးသားျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္စြမ္းရည္ကုိ အေရာင္တင္ေပးႏုိင္ ေပၚမူတည္၍ ကုိယ္သန္ရာ ကၽြမ္းက်င္ရာ ၀ါသနာပါ လာၾကသည္။ ယခုေခတ္မွာ သိပၸံနည္းပညာက အလြန္အေရးပါ ေနသေယာင္ ထင္ရပါသည္။ အုိင္တီေခတ္တဲ့၊ သတင္း အခ်က္အလက္ေခတ္ တဲ့။ အင္တာနက္႐ွိလွ်င္္ ကမာၻၾကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကုိ တခဏခ်င္း သိႏုိင္ျပီ။ အီးေမးလ္ ဆုိေသာ အရာက ဆက္သြယ္ေရး အတြက္ မ႐ွိမျဖစ္နီးပါး အေရးၾကီးလာျပီ။ အင္တာနက္ေၾကာင့္ ကမာၻၾကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာျပီ တဲ့။ (အခု ဘေလာ့ဂ္ေရး ႏုိင္တာသာ ၾကည့္။) စက္ပစၥည္းမ်ား နည္းပညာတုိးတက္မႈေၾကာင့္ ၀န္က်င္းက်င္းႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္အား မ်ားလာၾကျပီ။ ဇီ၀သိပၸံ တုိးတက္မႈေၾကာင့္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ကုသႏုိင္ၾကျပီ။ တစ္ခ်ိန္က လူေပါင္းမ်ားစြာကုိ သတ္ခဲ့ေသာ တီဘီ၊ ငွက္ဖ်ား၊ ၀မ္းေရာဂါ စသည္တုိ႕သည္ အရင္ကေလာက္ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ေတာ့။ (ေဆးမ၀ယ္ႏုိင္ လုိ႕ေသရတာ ကေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။) ဘယ္ဓာတု ပစၥည္း၊ ဦးေႏွာက္၏ ဘယ္အစိတ္အပုိင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရသည္၊ ၀မ္းနည္းရသည္္ ကုိ႐ွင္းျပႏုိင္ျပီ။

ဒီလုိႏွင့္ပင္ အရာရာတုိင္းမွာ ႐ုပ္ႏွင့္ျဒပ္ႏွင့္ ႐ွင္းလင္းခ်က္မ်ား ႐ွိလာေလမလားဟု ကၽြန္မစဥ္းစား မိပါသည္။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ လူေတြဘာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ခ်စ္ၾက၊ မုန္းၾကသနည္း။ ဒိုပါမင္း (Dopamine) ေၾကာင့္လား၊ ေနာ္အက္ပီ နာဖရင္ (Norepinephrine) ေၾကာင့္လား။ မိဘႏွင့္ သားသမီးၾကား၊ ေမာင္ႏွမၾကား၊ ခ်စ္သူ လင္မယားၾကား မွအခ်စ္သည္ လူသတၱ၀ါ မ်ဳိးဆက္ တည္တ့ံ႐ုံ မွ်သက္သက္လား။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ႐ွိပါသလား။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာ လုိပါသလား။ ႏုႏုလွလွ ေျပာရရင္ေတာ့ျဖင့္ ထူးအိမ္သင္၏ ႏွလုံးသား က်မ္းစာကုိ ကုိးကားရမလို။ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းတြင္ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဥာဏ္ မလုိအပ္ပါ။ သိပၸံပညာသည္ လူတုိ.၏ စူးစမ္းခ်င္၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခ်င္ေသာ ညဥ္ ေၾကာင့္ တုိးတက္လာရသည္ ဆုိလွ်င္ ထုိစိတ္ႏွင့္အတူ ခံစားတတ္ေသာ၊ အႏုပညာကုိ ျမတ္ႏုိးတတ္ေသာ စိတ္ကေလးပါ ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာမွ လူတုိ.၏ ျဖစ္တည္မႈ အဓိပၸာယ္႐ွိမည္။ လူေကာင္းလူေတာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ ဆုိသည္မွာ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဥာဏ္ သာမက စာေပ၊ အႏုပညာကုိ ျမတ္ႏုိးတတ္ေသာ၊ ခံစားနားလည္ တတ္ေသာ အခံေလးလည္း ႐ွိကာမွ ဟုကၽြန္မ ယူဆပါသည္။

အရာရာတြင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ႐ွိပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၏ ဆုိဆုံးမခ်က္ အတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ ကံကံ၏ အက်ဳိးကုိ ယုံၾကည္သည္။ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တည္ လာရသနည္း ဟူေသာေမးခြန္းသည္ ဘယ္လုိျဖစ္တည္ မွာနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းေလာက္ အေရးမၾကီးပါ။

သက္တန္.သည္ ေရာင္စံု တံတားၾကီးသာ ျဖစ္ပါေစေတာ့။ ယုန္ကေလးနဲ. အဘုိးအုိသည္ လည္း ဆန္ေထာင္းပါေစေတာ့။ ဖုိးလမင္းၾကီးသည္ ထမင္းဆီဆမ္းကုိ ေ႐ႊလင္ပန္းႏွင့္ ဆက္၍ ေပးႏုိင္ပါေစ။ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္သည ္သဟဇာတ မွ်စြာ တည္႐ွိႏုိင္ပါေစ။