Thursday 21 June 2007

၂၁ရာစု မွာလြမ္းရမွာလား

ဒီစာကုိ ကၽြန္မေရး ထားျပီး စိတ္တုိင္းမက်လုိ႕ ခဏသိမ္းထား ေသးတာ။ ခုေတာ့ တင္စရာမ႐ွိ ေသးလုိ႕ ႐ွိသေလာက္နဲ႕ပဲ တင္လုိက္ျပီ။ ကၽြန္မ ေဒၚၾကည္ေအး ၏ကဗ်ာ ကုိ ခံစားနားလည္ မိသမွ် ေရးထားတာပါ။ စကားေျပမ်ား ကကၽြန္မရဲ႕ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားပါရင္ သည္းခံပါ။ ကဲ...ေရးျပီေနာ္။

၂၀ ရာစုႏွစ္ အလြမ္းသစ္

အို…လမင္း
ျမ၀င္းလဲ့ရီ၊ ေငြမႈန္ျခည္သည္
ၾကည္စင္္ဖန္ေရႊ၊ ပူေႏြးေ၀ငွ
ေနမင္းေပးသည့္၊ ေရာင္ေျပးမွ်သာ
ျပန္ဟပ္လာ သတဲ့။

အုိ…လမင္း
ျပည့္တင္းျပန္ငဲ့၊ ခြံျခမ္းပဲ့ျပန္
လွည့္ပတ္ေျမ၀န္း၊ ေအးရိပ္ယြန္း၍
ဖိတ္ရႊန္းရသည္၊ ကြယ္ရသည္တဲ့။

အုိ…လမင္း
၀ပ္စင္းယုန္ေအာင္း၊ ဖုိးဆန္ေထာင္းဟန္
ျမစ္ေခ်ာင္းကမ္းေစာက္၊ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းေဖာက္ထြင္း
ျခယ္ေျပာက္လြင္ျပင္၊ ေတာင္ရိပ္ထင္သတဲ့။

အုိ…လမင္း
ခ်ဥ္နင္းေက်ာ္လႊား၊ ငါလူသားဟု
ဆြဲအားမွထြက္၊ စက္ယာဥ္မွဆင္း
လ ေျမနင္းခဲ့။

ပ်က္ယြင္းအလွ
လြမ္းညျပီးဆုံး၊ အိပ္မက္သုဥ္းခဲ့
ဆုံး႐ႈံးသည္ေလာ ေအာင္ပြဲေလာ။

(ၾကည္ေအး)

ဆရာမ ေဒၚၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာကုိ ကၽြန္မၾကဳိက္၍ ကူးထားသည္မွာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ၂၀ရာစုအလြမ္းဟု အမည္ေပးထား ေသာ္လည္း ၂၁ရာစုမွာလည္း ကၽြန္မအျပည့္အ၀ ခံစား၍ ရပါသည္။ ကၽြန္မနားလည္ေသာ ကဗ်ာ၏ဆုိလုိရင္း ကေတာ့ လူတုိ.၏ တုိးတက္မႈသည္ သဘာ၀အလွကုိ စိပ္ျဖာခြဲျခမ္း၍ ဆုံး႐ႈံးေစခဲ့ျပီေလာဟု ေျပာလုိရင္း ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အဓိပၸာယ္ဖြင့့္ပုံျခင္း ကေတာ့ျဖင့္ အတိအက် တူေကာင္းမွ တူေပလိမ့္မည္။ ကဗ်ာ၏ အဆုံးတြင္ ဆရာမ၏ ၀မ္းနည္းသံ၊ ႏွေျမာသံတုိ. စြက္ေနသည္ ကေတာ့ထင္႐ွား လွပါသည္။

ဆရာမ ကဗ်ာကုိ ဖတ္ျပီး ကၽြန္မ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားၾကည့္ မိပါသည္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတြင္ သိပၸံပညာကုိသာ အထင္တၾကီး သင္ယူခဲ့သည္။ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း ေဆးေက်ာင္း၀င္မွ အထင္ၾကီးခ်င္ ၾကသည္။ မိဘေတြကလည္း ေဆးလိုင္းမွ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ဂုဏ္ယူခ်င္ ၾကသည္။ စာေရးခ်င္ေသာ၊ ပုံဆြဲကာ ကဗ်ာေတြေရး ေနခ်င္ေသာ ကေလးကုိ စနစ္တက် ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးေသာ မိဘမ်ား ကေတာ့ုျဖင့္ ႐ွားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ မိဘကုိယ္တုိင္က စာေရးဆရာ(မ)၊ သုိ.မဟုတ္ စာေပျမတ္ႏုိးသူ ဆုိလွ်င္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မည္ေပါ့။ ဒါျဖင့္လွ်င္ ကၽြန္မတုိ.သည္ ပုိင္းျခားစိပ္ျဖာ တတ္ေသာအတတ္ကုိ သင္ယူရ႐ွိ ခဲ့ပါသလား။ ဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါ။ စာေပ အႏုပညာကုိ ခံစားနားလည္တတ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ခံခဲ့ ရပါသလား။ ကဗ်ာကုိ အလြတ္ေအာ္ဆုိ ႐ုံမွ်သာ နားလည္ခဲ့သည္မုိ. ဒါလည္း မဟုတ္ျပန္ပါ။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မေကာင္းစြာ မသင္ယူခဲ့ ရေပမယ့္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ တတ္ေသာဥာဏ္ႏွင့္ ခံစားနားလည္ တတ္ေသာညဥ္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံးကုိ တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ သင္ယူရ႐ွိ ခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မဆုိလုိခ်င္ သည္က လူတုိင္းတြင္ ထုိစြမ္းရည္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး ပင္ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ ျပီးသားျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္စြမ္းရည္ကုိ အေရာင္တင္ေပးႏုိင္ ေပၚမူတည္၍ ကုိယ္သန္ရာ ကၽြမ္းက်င္ရာ ၀ါသနာပါ လာၾကသည္။ ယခုေခတ္မွာ သိပၸံနည္းပညာက အလြန္အေရးပါ ေနသေယာင္ ထင္ရပါသည္။ အုိင္တီေခတ္တဲ့၊ သတင္း အခ်က္အလက္ေခတ္ တဲ့။ အင္တာနက္႐ွိလွ်င္္ ကမာၻၾကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကုိ တခဏခ်င္း သိႏုိင္ျပီ။ အီးေမးလ္ ဆုိေသာ အရာက ဆက္သြယ္ေရး အတြက္ မ႐ွိမျဖစ္နီးပါး အေရးၾကီးလာျပီ။ အင္တာနက္ေၾကာင့္ ကမာၻၾကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာျပီ တဲ့။ (အခု ဘေလာ့ဂ္ေရး ႏုိင္တာသာ ၾကည့္။) စက္ပစၥည္းမ်ား နည္းပညာတုိးတက္မႈေၾကာင့္ ၀န္က်င္းက်င္းႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္အား မ်ားလာၾကျပီ။ ဇီ၀သိပၸံ တုိးတက္မႈေၾကာင့္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ကုသႏုိင္ၾကျပီ။ တစ္ခ်ိန္က လူေပါင္းမ်ားစြာကုိ သတ္ခဲ့ေသာ တီဘီ၊ ငွက္ဖ်ား၊ ၀မ္းေရာဂါ စသည္တုိ႕သည္ အရင္ကေလာက္ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ေတာ့။ (ေဆးမ၀ယ္ႏုိင္ လုိ႕ေသရတာ ကေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။) ဘယ္ဓာတု ပစၥည္း၊ ဦးေႏွာက္၏ ဘယ္အစိတ္အပုိင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရသည္၊ ၀မ္းနည္းရသည္္ ကုိ႐ွင္းျပႏုိင္ျပီ။

ဒီလုိႏွင့္ပင္ အရာရာတုိင္းမွာ ႐ုပ္ႏွင့္ျဒပ္ႏွင့္ ႐ွင္းလင္းခ်က္မ်ား ႐ွိလာေလမလားဟု ကၽြန္မစဥ္းစား မိပါသည္။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ လူေတြဘာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ခ်စ္ၾက၊ မုန္းၾကသနည္း။ ဒိုပါမင္း (Dopamine) ေၾကာင့္လား၊ ေနာ္အက္ပီ နာဖရင္ (Norepinephrine) ေၾကာင့္လား။ မိဘႏွင့္ သားသမီးၾကား၊ ေမာင္ႏွမၾကား၊ ခ်စ္သူ လင္မယားၾကား မွအခ်စ္သည္ လူသတၱ၀ါ မ်ဳိးဆက္ တည္တ့ံ႐ုံ မွ်သက္သက္လား။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ႐ွိပါသလား။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာ လုိပါသလား။ ႏုႏုလွလွ ေျပာရရင္ေတာ့ျဖင့္ ထူးအိမ္သင္၏ ႏွလုံးသား က်မ္းစာကုိ ကုိးကားရမလို။ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းတြင္ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဥာဏ္ မလုိအပ္ပါ။ သိပၸံပညာသည္ လူတုိ.၏ စူးစမ္းခ်င္၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခ်င္ေသာ ညဥ္ ေၾကာင့္ တုိးတက္လာရသည္ ဆုိလွ်င္ ထုိစိတ္ႏွင့္အတူ ခံစားတတ္ေသာ၊ အႏုပညာကုိ ျမတ္ႏုိးတတ္ေသာ စိတ္ကေလးပါ ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာမွ လူတုိ.၏ ျဖစ္တည္မႈ အဓိပၸာယ္႐ွိမည္။ လူေကာင္းလူေတာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ ဆုိသည္မွာ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဥာဏ္ သာမက စာေပ၊ အႏုပညာကုိ ျမတ္ႏုိးတတ္ေသာ၊ ခံစားနားလည္ တတ္ေသာ အခံေလးလည္း ႐ွိကာမွ ဟုကၽြန္မ ယူဆပါသည္။

အရာရာတြင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ႐ွိပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၏ ဆုိဆုံးမခ်က္ အတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ ကံကံ၏ အက်ဳိးကုိ ယုံၾကည္သည္။ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တည္ လာရသနည္း ဟူေသာေမးခြန္းသည္ ဘယ္လုိျဖစ္တည္ မွာနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းေလာက္ အေရးမၾကီးပါ။

သက္တန္.သည္ ေရာင္စံု တံတားၾကီးသာ ျဖစ္ပါေစေတာ့။ ယုန္ကေလးနဲ. အဘုိးအုိသည္ လည္း ဆန္ေထာင္းပါေစေတာ့။ ဖုိးလမင္းၾကီးသည္ ထမင္းဆီဆမ္းကုိ ေ႐ႊလင္ပန္းႏွင့္ ဆက္၍ ေပးႏုိင္ပါေစ။ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္သည ္သဟဇာတ မွ်စြာ တည္႐ွိႏုိင္ပါေစ။

8 comments:

pandora said...

အေတြးေတြ ေကာင္းတယ္ပံုရိပ္ .. အဲဒီအေၾကာင္းဆန္ဆန္ ကိုယ္ တိုးလို႕တန္းလန္း ေရးထားတာေလး တစ္ခုရွိတယ္ .. ေနာက္ရက္ ဆက္ေရးဦးမွ.. inspiration ရသြားၿပီ.

Tesla said...

ေကာင္းတာဗ်ာ

moe nyo said...

" ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တည္ လာရသနည္း ဟူေသာေမးခြန္းသည္ ဘယ္လုိျဖစ္တည္ မွာနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းေလာက္ အေရးမၾကီးပါ။
သက္တန္.သည္ ေရာင္စံု တံတားၾကီးသာ ျဖစ္ပါေစေတာ့။ ယုန္ကေလးနဲ. အဘုိးအုိသည္ လည္း ဆန္ေထာင္းပါေစေတာ့။ ဖုိးလမင္းၾကီးသည္ ထမင္းဆီဆမ္းကုိ ေ႐ႊလင္ပန္းႏွင့္ ဆက္၍ ေပးႏုိင္ပါေစ။ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္သည ္သဟဇာတ မွ်စြာ တည္႐ွိႏုိင္ပါေစ။ "
မပံုရိပ္ေရးတဲ႕ စကားေျပ က တကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ... ဆရာမ ၾကည္ေအးရဲ႕ ကဗ်ာေကာင္းတာက တစ္မ်ိဳးေပါ႕ ... ႀကိဳက္တယ္ဗ် ...
ဟိုတစ္ေန႕က က်ေနာ္ ရွပ္တီးရွပ္ပ်ာ လာလည္ၿပီး ကိုပံုရိပ္ လို႕ လြဲ ခဲ႕တာအတြက္ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားတယ္ဗ်ာ ... ခု အဲဒါလာေတာင္းပန္ရင္းနဲ႕ ေရးထားသမွ် အားလံုး စိတ္ေအးလက္ေအးဖတ္သြားပါတယ္ ... ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ ... ေရးဟန္ ၊ စိတ္ကူး ၊ အသံုးအႏႈန္း ... အားလံုးပါပဲ ...
မ်ားမ်ားေရးပါလို႕ ေတာ႕ မတိုက္တြန္းပါဘူးဗ်ာ ... ေရးသမွ် လာဖတ္မွာေတာ႕ေသခ်ာသြားၿပီ ။ ေက်းဇူးဗ်ာ...

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အားလုံးပဲ အားေပးၾကလုိ႕ ေက်းဇူးပါ။ ေနာက္ထပ္စာေတြ ေရးဖုိ႕အတြက္ အား႐ွိသြားျပီ….ဟီး ဟီး။
မပန္...မပန္ေရး တာကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္ ေနာ္။
ကုိတက္….”ေကာင္းတယ္ဗ်ာ” မဟုတ္ဘူးလား…ဟီး။
ကုိမုိးညဳိ…ေတာင္းပန္ စရာမလုိ ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။  စာေတြအားလုံး ကုိေသခ်ာ လာဖတ္သြား တယ္ဆုိရင္ပဲ ကၽြန္မကုိ အားေပးမဲ့လူ တစ္ေယာက္တုိး လာလုိ႕ ၀မ္းသာလွပါျပီ။

Anonymous said...

မပံုရိပ္ေရ… ဒီစာကို သေဘာက်တယ္။

“ပ်က္ယြင္းအလွ
လြမ္းညၿပီးဆံုး
အိပ္မက္သုဥ္းခဲ့
ဆံုး႐ံႈးသည္ေလာ
ေအာင္ပြဲေလာ”

ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အေမးကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႐ွိသမွ် လြမ္းည မၿပီးဆံုးပါဘူး၊ လ႐ွိသမွ် လူေတြက ေမာ့ၾကည့္ဦးမွာပါပဲ။ ဆံုးသလား ေအာင္သလားကေတာ့ ကိုယ့္႐ႈေထာင့္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ ပညာေတြက သိၿပီး ေမ့ထားရမယ့္၊ ေမ့ထားလို႔လည္းရတဲ့ ပညာေတြပါ၊ ဒါေပမယ့္ အရင္မသိလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လေပၚမွာ ဆန္ဖြပ္တဲ့ အဖိုးအို မ႐ွိမွန္းသိလည္း လကို ၾကည့္ၿပီး လြမ္းႏိုင္ပါတယ္၊ မ႐ွိမွန္းသိရက္ လြမ္းတာနဲ႔၊ ႐ွိတယ္ထင္ၿပီး လြမ္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မကြာပါဘူး။ အက္ဂါအယ္လင္ပိုးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို “Is all that we see or seem but a dream within a dream?” လို႔ေမးရင္ေတာင္ ကိုယ့္စိတ္ေပၚအေျခခံၿပီး “Yes” လို႔ ေျဖလို႔ရေနမွေတာ့ လေပၚလူေရာက္႐ံုနဲ႔ လရဲ႕ အလွနဲ႔ လရဲ႕ ဘ၀ မေပ်ာက္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမၾကည္ေအးနဲ႔ မပံုရိပ္တို႔ကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ လ ဟာ လ ပဲ ျဖစ္ဆဲပါ၊ သက္တံ့ႀကီးဟာလည္း ေရာင္စံုတံတားႀကီးပဲ ျဖစ္ဆဲပါ။ လူ႔သဘာ၀အရ မသိရ မေနႏိုင္လို႔ လူေတြ႐ွိေနသေ႐ြ႕ကေတာ့ ၾသကာသ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္နဲ႔ အေျဖ႐ွာေနဦးမွာပါပဲဗ်ာ၊ အဲဒါကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ တားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

ကုိပု ေျပာတာကုိ သေဘာတူ သင့္သေလာက္ တူပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္စရာ မလုိပါ။ သိပ္ျပီး ႐ုပ္၀တၳဳဆန္ လာမွာလား ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္မႈမွ် သာျဖစ္ပါတယ္။ အရာရာကုိ သိပၸံနည္းက် ေျဖ႐ွင္းခ်င္လုိ႕ မရပါ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလုိေ၀ဖန္ ေထာက္ျပတာနဲ႕ ကၽြန္မစာကုိ လာအားေပးတာ ေက်းဇူးပါ။

pandora said...

ကိုပုႀကီးက ဒီလိုမွတ္ခ်က္ခ်သြားေတာ႕ ဆိုတာေလး အဲဒီကဗ်ာေလးသတိရသြားၿပီး What is reality? ဆိုတာ ဆက္ေတြးမိတယ္.. ဘေလာ႕ဂါေတြရဲ႕ virtual world ကလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အိပ္မက္္မက္ ေနၾကတာပဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "the grains of the golden sand" ကို ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဆုတ္ကိုင္ထားျဖစ္မလဲေတာ႕ မသိဘူး။
ပို႕စ္ေလးအတြက္ ထပ္ဆင္႕ေက်းဇူး .. ပံုရိပ္..

ေမ said...

thank you for you post :)